μας κλείνει το μάτι...

Αν και πολλές φορές η ανθρώπινη κοινωνία πέρασε αντίξοες συνθήκες,
μετρώντας τα τραύματά της βγήκε απ΄αυτές και συνέχισε ...
πολύ πιθανό να συμβεί το ίδιο με την κρίση που διέρχεται η ελληνική κοινωνία ...

ωστόσο πρόκειται για μια γενικευμένη κρίση που αφορά την αποτυχία του δυτικού μοντέλου ζωής...

το ζητούμενο είναι η εκάστοτε ανάκαμψη οδήγησε - θα οδηγήσει στην πραγματική πρόοδο;

έχουμε αντιληφθεί ποια είναι η πραγματική εξέλιξη;

Παρατηρώ ευαίσθητους γονείς μπλόγκερς να δημοσιοποιούν τη συγγνώμη τους στα παιδιά τους για το κακό που δεν πρόλαβαν να αναχαιτίσουν και τους το κληροδοτούν.

Αρκετοί από μας έχουν συνειδητοποιήσει τη λανθασμένη πορεία και θέλουν να αναθεωρήσουν τις επιλογές τους...

Να δούμε τι θα αποτελέσει επιτέλους την κινητήρια δύναμη, το μοχλό που θα κάνει την ανατροπή...

- dear Father...-


Ο χρόνος κυλά ασυγκίνητος , αδιάφορος για τα «ανθρώπινα»...

ούτε ηττοπάθεια , ούτε εφησυχασμός...




ο Μάης μας κλείνει το μάτι...


η ομορφιά υπάρχει , ας την αναζητήσουμε...

νοσταλγία του απόλυτου

Φτιαγμένη η ψυχή μας για να εκτιμά το μικρά και καθημερινά,
- να αναγνωρίζεις και να απολαμβάνεις την ομορφιά της απλότητας-
να ασκείται στην υπομονή,
μα φτιαγμένη να ζητά και τα μεγάλα, τα υψηλά, τα δυσπρόσιτα...

Αυτή η κούραση -αρκεί να έχει και ωριμότητα- που νιώθουμε και εκφράζουμε αρκετοί είναι υπαρξιακή, κρίση πολιτισμού, μοντέλου ζωής;
Προμηνύει κάποια αλλαγή κοσμική,κοινωνική ή απαιτεί αλλαγή ματιάς;

" Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα, λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό...
κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό."
(Ν. Βρεττάκος)

"Νιώθει ενοχές για τις απαιτήσεις της και δεν ξεχωρίζει αν το ανικανοποίητο είναι από εγωιστική απληστία ή οδηγός σοφός προς την ουσιαστική ζωή..."

(Μ. Βαμβουνάκη)

Προβλήματα γύρω μας, ψυχές που αιμορραγούν...

"Τι να πω σε μια πόλη με καπνούς και τσιμέντα,

τα κομπιούτερ δε λένε για αγάπη κουβέντα,

τι να πω Παναγιά μου στης αυλής το παιδί

που φεγγάρι τ’ Αυγούστου δεν μπορεί πια να δει

Μα τι να πω τέλος πάντων, ντρέπομαι και να το πω

πως είν’ ωραίος ο κόσμος, επειδή σ’ αγαπώ"
(Αλεξίου,μουσική/στίχοι: Λοΐζος /Πυθαγόρας)

"Ὁ χαμένος παράδεισος ζεῖ μέσα μας στὶς στιγμὲς τῆς μεγάλης χαρᾶς,
στὸ πλησίασμα ἑνὸς ἀνθρώπου, μιᾶς ἀλήθειας, μιᾶς ἀγάπης ἢ μιᾶς ὀμορφιᾶς.

Οἱ στιγμὲς τῆς δυνατῆς ζωῆς μᾶς πείθουν πὼς ὁ χαμένος παράδεισος δὲν ἔχει ἀνεπανόρθωτα χαθεῖ. Ἦταν τὸ ξεκίνημα τῆς ἀνθρώπινης πορείας, θὰ εἶναι καὶ τὸ τέρμα της.

Ἡ νοσταλγία τοῦ ἀπολύτου ποὺ καίει μέσα μας εἶναι ἡ νοσταλγία τοῦ τέρματος."

( Χ. Γιανναράς)

Διάρκεια…

Και βέβαια ο έρωτας έχει διάρκεια...

προϋποθέτει...

αμοιβαιότητα έλξης, επικοινωνία, κοινό οραματισμό...

τέχνη, παιχνίδι...

γενναιότητα εξομολόγησης...

οδυνηρές συγκρούσεις που οδηγούν στην κάθαρση...

μοίρασμα κι ανταλλαγή...

-δουλεύοντας παράλληλα ο καθένας την προσωπική του εξέλιξη-

Τότε ο άντρας και η γυναίκα βιώνουν ευλογημένες εμπειρίες...




Αφιερωμένο...

σε σένα που αύριο συμπληρώνουμε ένα ακόμη χρόνο κοινής πορείας
και
σ΄αυτούς που διατηρούν φρέσκια τη γεύση της αγάπης...

σ΄αναζητώ

Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν ἀποκαλύπτεται παρὰ μόνο ὅταν ἀπομένεις μονάχος. Τὸν Θεὸ θὰ τὸν βρεῖς μονάχος· ὅσα κι ἂν σοῦ ποῦν γι᾿ Αὐτόν, ὅσα κι ἂν σὲ διδάξουν δὲν μποροῦν ποτὲ νὰ στὸν ἀποκαλύψουν.

Ὁ ἔρωτας εἶναι ἀκριβῶς μιὰ ἔλλειψη, μιὰ ἀνάγκη πλήρωσης, μιὰ ὀδυνηρὴ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ.

Ἂν σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ ὁ Θεὸς δὲν ἦταν ἕνας μεγάλος μόχθος κι ἕνας ἀτέλειωτος πόνος καὶ μιὰ ἀσίγαστη πείνα καὶ δίψα, τὸτε πάνω σὲ τούτη τὴ γῆ δὲ θὰ ὑπῆρχε τίποτα ποὺ νὰ θυμίζει οὐρανό.

Πάνω σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ ὁ Θεὸς θὰ εἶναι γιὰ μένα πάντοτε ἕνας δρόμος κι ὄχι ἕνα τέρμα, μιὰ ἀνάβαση κι ὄχι μιὰ κορφή.

(Χ. Γιανναράς)

Δεν με τρομάζει η αμφισβήτηση.
Ήμουν σε ένα σχολείο και με ρώτησαν “εσύ τον αμφισβητείς τον Θεό”; και τους απάντησα, ότι ναι, τον αμφισβητώ. Ακόμη και αυτή την στιγμή τον αμφισβητώ…

-Αμφισβητείτε εσείς που είστε αφιερωμένος;

-Αφιερωμένος δε σημαίνει πωρωμένος, σημαίνει ελεύθερος και αναγεννημένος.

Αμφισβητώ το Θεό σημαίνει ότι δεν αρκούμαι σ΄αυτό που έχω τώρα και περιμένω κάτι άλλο να μου φανερώσει. Αναιρώ το καλό ακόμη και της αυτής στιγμής ... και ο Θεός επαληθεύεται ! Εγώ μια ζωή αυτό κάνω, χαίρομαι να τον αμφισβητώ γιατί κάθε φορά επανέρχεται εν δυνάμει ! Είναι πολύ ωραίο πράγμα δεν είναι κακό.

(Νικόλαος Μεσογαίας)

Κύριε ... Είσαι κρυμμένος πίσω από τόσα αινίγματα, ίσκιους, σκοτεινές παραβολές... πώς να σε βρω;

Όμως είναι στιγμές που σ΄ αναγνωρίζω, μια ξαφνική αφθονία στη καρδιά μου, σε προδίνει.
Κύριε ... Σε αναζήτησα παντού, στις δόξες της γης και τ΄ ουρανού,στο μεγαλείο των μητροπόλεων, στων εποχών τα σταυροδρόμια κι εσύ,

περνούσες ταπεινά κι αθόρυβα στον πιο ακαθόριστο την νύχτα ρεμβασμό μου.

(Τ.Λειβαδίτης)

Σύγχρονοι «Τραγικοί»

Στην ιστοσελίδα http://pygemos.blogspot.com/ η Λυγερή μια σπουδαία γυναίκα κάνει ένα γενναίο αγώνα και αυτή την φορά μας τιμά ζητώντας την βοήθειά μας...
Αντιγράφω από το μπλογκ της αναπαράγοντας τον τίτλο της...

"...Η ώρα είχε πάει 3:30 ,δύο ώρες μέσα στο ψυχιατρείο η αδερφή μου, ο αδελφός μου αβοήθητοι. Απελπισμένα γυρνούσα με το αυτοκίνητο μου. Φτάνω εκεί. Ο αδερφός μου είχε ξεσηκώσει το Νοσοκομείο στο πόδι. Τελικά ο Υπεύθυνος της βάρδιας γιατρός παίρνει την απόφαση να κάνει την εισαγωγή. Βάζουμε την αδερφή μας στο αυτοκίνητο και την πάμε σε μια άλλη πτέρυγα ,εκεί με την συνοδεία μιας νοσοκόμας και ενός άνδρα συνοδεία της ,ο αδερφός μου κι εγώ συνοδεύουμε την Μαρία στο κρεβάτι της . Με δυό κινήσεις την ξαπλώσανε και τις δέσανε τα πόδια.
Εκείνη την βραδυά μου δέσανε την καρδιά μου. Η αδερφή μου δεμένη.
Από τότε είμαι δεμένος σφιχτά.
Μια βδομάδα έμεινε εκεί. Δεν επιτρέψαμε ξανά να το ξανακάνουν. Ξενυχτούσαμε δίπλα της για να είναι ελεύθερη. Μα η δουλειά έγινε.
Πέρασαν τρία χρόνια και είμαι ακόμα δεμένος...."Σαράντης Καλαπούτης

"Σαράντη,

Κοίταξέ με στα μάτια /και θα δείς

Οι αναμνήσεις μπορεί / ίδιες να μην είναι

ανάλογες μπορεί, χειρότερες ίσως

το ίδιο αλυσίδες παγωμένες ,

δένουν σφιχτά το νου

ανεξίτηλα γραμμένες με μαύρο αίμα / στην μνήμη.
Αυτές μου έστειλε ο Θεός ανεμόσκαλα να φτιάξω να ανεβώ /να υπερβώ,

με νύχια και με δόντια να κρατηθώ

στης περίστασης το ύψος .

να γράψω την ζωή μου /απ’ την αρχή, από ψηλά να αρχίσω .
Ξεκίνα το και θα το δεις το ΘΑΥΜΑ,

Είμαι και γω εκεί,

θα δεις και Εκείνον /που σε επέλεξε

υπηρέτη- αγωνιστή / σε μάχη υπερβατική

με όπλο την ψυχή σου

ασπίδα την καρδιά σου / βόλι την ΑΓΑΠΗ"

« Και μην ξεχάσετε το «αυγό» μου», μου διεμήνυσε από τηλεφώνου το Δεσποινιώ,μια κοπελιά ετών 55 . Και φυσικά δεν το ξέχασα . Και μέσα απ’ αυτήν την απειροελάχιστη κίνηση έζησα και γω την δική μου μικρή ψυχανάσταση της ημέρας.
Η Δέσποινα μαζί με 14 άλλα «παιδιά» συμβιώνει σε μια από τις Δομές Ψυχοκοινωνικής υποστήριξης και αποκατάστασης ατόμων με ψυχολογικά και κινητικά προβλήματα στα πλαίσια του προγράμματος «Ψυχαργώς» για την αποασυλοποίηση. Εκεί μέσα συντελείται ένα θαύμα στο φως της ημέρας. «Μικρές καθημερινές αναστάσεις»
Ζουν άτομα ανίκανα να αυτοεξυπηρετηθούν ή να αυτοπροστατευτούν, που είναι πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατον να ζήσουν σε οικογενειακό περιβάλλον που δεν υπάρχει στις περισσότερες περιπτώσεις. 'Ατομα καταδικασμένα να θάβονται ζωντανά σ’ ένα παγωμένο δημόσιο ψυχιατρείο, βρήκαν για στέγη ,ένα χαρούμενο, πεντακάθαρο σπίτι στολισμένο με κέφι και μεράκι, που μοσχοβολά η σπιτίσια κουζίνα του και λάμπει από καθαριότητα όπως και τα δίκλινα υπνοδωμάτια. Οι χώροι όπου συνεστιάζονται , πίνουν τον καφέ τους ,ακούνε μουσική ,βλέπουν τηλεόραση ,κάνουν εργοθεραπεία ή συνυπάρχουν μεταξύ τους και με το προσωπικό της Δομής είναι μια «έκθεση» όπου το γούστο, η αισθητική, η φροντίδα, η φαντασία εναλλάσσονται με το «τίποτα» ή με το «κάτι» που δίνει γεύση και χρώμα στη ζωή .Είναι αυτό το κάτι που μόνο ο ανθρώπινος παράγοντας μπορεί να δημιουργήσει και να δώσει από το τίποτα .
Οι νέοι άνθρωποι (17 στο σύνολό τους) από το επιστημονικό έως το προσωπικό γενικών καθηκόντων, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ανθρώπινες ψυχές λαβωμένες αλλά και ανθρώπους ανήμπορους να αυτοεξυπηρετηθούν , έχουν τρεις μήνες να πληρωθούν. Ζουν μες την ανασφάλεια του τι θα γίνει αύριο και πώς θα τα φέρουν βόλτα .Αν συνεχίσει αυτή η τακτική της Κυβέρνησης , η μια Δομή μετά την άλλη οδηγείται σε διάλυση. Το προσωπικό δεν θα χαθεί . Όλοι τους ικανοί και με ειδικότητα είναι κάπου θα εργαστούν.
Τα «παιδιά» όμως τι θα γίνουν ; Πώς θα επιστρέψουν από τον μικρό τους παράδεισο πίσω στο χωνευτήρι της κόλασης του απρόσωπου Δημόσιου Ψυχιατρείου; Έλεος συμπολίτες μας . 3000 άνθρωποι είναι αυτοί που περιθάλπονται σε ανάλογες Δομές .Αλλά ακόμη και για έναν άνθρωπο μην επιτρέψουμε αυτό το έγκλημα κατά του ανθρώπινου δικαιώματος να ζήσει απλά σαν άνθρωπος …

Καθ' υπέρβαση
Η απόφασή μου να επισκεφτώ όσο το δυνατόν περισσότερα blogs για να ζητήσω την συνειδητή συμμετοχή Σας στην διαμαρτυρία
Online petition - Είναι έγκλημα η άρνηση του δικαιώματος των ΑμεΑ να ζούν σαν άνθρωποι
υπερβαίνει τις Αρχές και τα όρια μου τα οποία υποχωρούν μπροστά στην ιερότητα αλλά και την αναγκαιότητα του σκοπού αυτής της διαμαρτυρίας.
Ευχαριστώ για την κατανόηση.

Ευτυχία

Εκατοντάδες βιβλία αυτοβοήθειας έχουν κατακλύσει τα ράφια των βιβλιοπωλείων επιδιώκοντας να ανταποκριθούν στη δίψα των σύγχρονων ανθρώπων για έξοδο από την παγιδευμένη καθημερινότητα.

Ζητούμενο η ευτυχία...και βέβαια τολμάμε να προσεγγίσουμε την έννοια.

«Την ευτυχία την αισθανόμαστε όταν οι πράξεις μας συνδυάζουν την ευχαρίστηση με την ύπαρξη νοήματος.
Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες η ευτυχία μας εξαρτάται 50% από τα γονίδιά μας,10%από τις εξωτερικές συνθήκες και 40% από τις πράξεις και τη συμπεριφορά μας.Είμαστε αυτό που διαρκώς κάνουμε και το αισιόδοξο είναι ότι μπορούμε να επέμβουμε ριζικά στις συνήθειές μας(απαραίτητη η ένταξη της γυμναστικής στην καθημερινότητά μας,30 λεπτά φυσική άσκηση ισοδυναμούν με πολλές ώρες ψυχανάλυσης). Επιστήμονες έδειξαν ότι χρειάζονται μόλις 21 μέρες για να γίνει μια επαναλαμβανόμενη πράξη συνήθεια.Εάν καταφέρουμε να επιμείνουμε σε θετικές πράξεις για αυτό το διάστημα τότε ήδη έχουμε κάνει μεγάλο βήμα.

Απλοποίησε,όσο πιο πολύπλοκη είναι η ζωή μας τόσο πιο δύσκολο είναι να χαρούμε το κάθε λεπτό.

Στο νέο κίνημα της θετικής ψυχολογίας(επικεντρώνει στην καλλιέργεια των δυνάμεων και των αρετών που κάθε άνθρωπος έχει μέσα του) αποδεικνύεται η σχέση μεταξύ ηθικής και ευτυχίας.

Μια καλή πρακτική είναι να καταγράφουμε πριν κοιμηθούμε πέντε λόγους για τους οποίους νιώθουμε σήμερα ευγνωμοσύνη,μια συζήτηση με φίλους,ένα καλό βιβλίο,μια βόλτα...»

Ταλ Μπεν Σαχάρ,καθηγητής θετικής ψυχολογίας

«Η ευτυχία μοιάζει με την πεταλούδα, όταν την κυνηγάς ποτέ δε τη φτάνεις...
μα αν ήρεμα καθίσεις...μπορεί να έρθει και να σταθεί επάνω σου...»Χόθορν Ναθάνιελ( το διάβασα στην φίλη Σταλαγματιά)

«Ευτυχία αισθανόμαστε όταν αυτά που σκεπτόμαστε,αυτά που λέμε κι αυτά που κάνουμε βρίσκονται σε αρμονία.»
Γκάντι

"Τώρα καταλαβαίνω γιατί η Ευτυχία είναι τόσο σπάνια στον κόσμο. Οι ιδεολόγοι την τοποθετούν πολύ ψηλά. Οι υλιστές πολύ χαμηλά.

Ενώ αυτή βρίσκεται δίπλα μας, ψηλή όσο το ανάστημα μας."Κομφούκιος

Τελικά η ευτυχία είναι θέμα στιγμών , αποτέλεσμα διαλογισμού , ανακαλύπτεται-αποκαλύπτεται μέσα στην απλότητα...

ή θα την γευτούμε πραγματικά όταν απεκδυθούμε το φθαρτό τούτο ένδυμα και ενδυθούμε το λευκό χιτώνα στην ποθητή Ουράνια Πατρίδα....

Κυκλάδες

Προσεγγίζοντας με το πλοίο τα κυκλαδονήσια

νιώθεις την παρήγορη ζεστασιά του γνώριμου
μαζί με την αγωνιώδη χαρά της ανακάλυψης...

Προορισμός για πολλούς το καλοκαίρι, για λίγους το χειμώνα
σαν πατρίδα κι εξορία μαζί

Τι είναι αυτό που μας γοητεύει στη θαλασσινή αυτή πολιτεία;
αρκετοί μιλούν για την ενεργειακή δύναμη των Κυκλάδων...

ένας κόσμος λουσμένος στο φως
λιτή, απέριττη ομορφιά
το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και του πελάγους

το λευκό των οικισμών , διάσπαρτοι ελαιώνες και περιστερώνες, ξωκλήσια και μοναστήρια, πετρόχτιστες αγροικίες, μονοπάτια ,ξερολιθιές και πεζούλες ,
η άγρια ομορφιά των ορεινών όγκων
τοπίο τραχύ, γυμνό, αφτιασίδωτο, επιβλητικό.

Κι εκεί που μοιάζουν όλα να ησυχάζουν, φυσά ο κυκλαδίτικος αέρας, για κάποιους ενοχλητικός, για άλλους σωτήριος, λυτρωτικός...

Ένα τόπο τον γνωρίζεις πραγματικά όταν τον ζήσεις όλες τις εποχές του χρόνου
...η φρεσκάδα των μελτεμιών το καλοκαίρι ,η μυστικιστική ηρεμία του φθινοπώρου ,η γλυκύτητα του χειμώνα στις Κυκλάδες και…
η άνοιξη...παντού γιορτή με καλεί να συμμετάσχω, με απλότητα να ακολουθήσω,
παντού χρώματα σ΄ όλους τους τόνους ,αρώματα από λεμονανθούς και βιολέτες

-είμαι έτοιμη να παραδοθώ;

Ποιος μπορεί να αφήσει πίσω του την πόλη και να ζήσει σ΄ένα τέτοιο μέρος;
...επιλέγοντας, επιστρέφοντας, ανακαλύπτοντας τον εαυτό του αφτιασίδωτο...

ή η πορεία της ανακάλυψης-αποκάλυψης είναι παντού η ίδια;

Χριστός Ανέστη φίλοι μου!

(φωτογραφίες : άνοιξη στις Κυκλάδες flickr)