Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Πώς η γιορτή θα κρατήσει για πάντα;

οι ευχές θα πάψουν να επαναλαμβάνονται γιατί θα είναι πια πραγματικότητα...

η χαρά δεν θα αποθηκεύεται σε κούτες για να ξαναεμφανιστεί του χρόνου

τα χαμόγελα δεν θα χρειάζονται μακιγιάζ για να λάμψουν

τα παιδιά θα τραγουδάνε όλο το χρόνο και όχι μόνο την παραμονή
-και μαζί μ΄αυτά και το παιδί που έχεις μέσα σου κι αρνείται να μεγαλώσει

Πρέπει να υπάρχει τρόπος να κρατήσουμε τη γιορτή για πάντα...

Ας είναι ελπιδοφόρο για όλη την ανθρωπότητα.

Καλή χρονιά φίλοι μου!





Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Θα έρθει η μέρα που…

η γαλήνη, η ισορροπία, η λαμπρότητα θα είναι φυσική κατάσταση της ψυχής…

ο άνθρωπος βιώνοντας την αγάπη θα ανεβαίνει την κλίμακα της χαράς…

θα κάνει διαπλανητικά ταξίδια εξερευνώντας το σύμπαν…

τα ζώα θα ζουν αρμονικά και θα συνομιλούν με τον άνθρωπο…

Η πιο όμορφη φαντασία θα σμίγει με την πραγματικότητα…
Γιατί :
α)Εκείνος που δεν έχει το θάρρος να οραματίζεται, δεν έχει την δύναμη να αγωνιστεί και
β)Είναι Χριστούγεννα!
Να απολαύσετε όμορφες γεύσεις-κυρίως αισθημάτων-με τους αγαπημένους σας…
Για όσους περνούν δύσκολα, δοκιμάζονται, μ΄όλη τη δύναμη της ψυχής μου απ΄τον ουρανό ζητώ
λυτρωτική έκβαση και μέχρι τότε το δώρο της υπομονής και της ελπίδας…
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!




Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009



ΚΡΙΣΕΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ Β/ΒΑΘΜΙΑΣ Α' ΑΘΗΝΑΣ

απο το ιστολόγιο της Νέλλης

Προς την Υπουργό Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
Κυρία Άννα Διαμαντοπούλου
Προς τον Περιφερειακό Διευθυντή Α/βάθμιας και Β/βάθμιας Εκπαίδευσης Αττικής
Κύριο Παρασκευά Γιαλούρη
Προς την Διευθύντρια του Α' ΠΥΣΔΕ Αττικής
Κυρία Πολυξένη Ζαβού-Ράδου
Προς όλα τα μέλη του ΠΥΣΔΕ
Προς όλους τους Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες των Καθηγητών
Προς όλους τους Εκπαιδευτικούς
Προς όλους τους Γονείς
Προς όλους τους Μαθητές
Προς κάθε ενδιαφερόμενο
Έχω την χαρά και την τιμή να είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας.Παίρνω το θάρρος να σας γράψω ζητώντας τη βοήθειά σας για ένα θέμα, που μας καίει όλους πολύ, τις κρίσεις των διευθυντών.
Στο καταταλαιπωρημένο σχολείο μας που υπέφερε από δεινά τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία είχαμε την τύχη, μετά τις κρίσεις του 2007, να έρθει μια Διευθύντρια, η κυρία Μαρία Χατζηιωάννου, που κατάφερε το ακατόρθωτο: Από αχούρι, με μορφή εγκαταλελειμμένου, ξεχαρβαλωμένου αναμορφωτηρίου να το μετατρέψει σε σχολείο- αγκαλιά για όλα τα παιδιά. Το σχολείο μας δεν είχε τίποτα σωστό. Ηταν όλα ξεχαρβαλωμένα, δεν παρείχε ούτε τα στοιχειώδη και επιπλέον λειτουργούσε και υπό ένα καθεστώς τρομοκρατίας και χαφιεδισμού. Τα παιδιά έκαναν συνεχώς καταλήψεις διεκδικώντας τα αυτονόητα. Μέχρι και το βάψιμο των αιθουσών το κάναμε οι γονείς κάποιες Κυριακές.
Και ήρθε αυτή η γυναίκα και έβαλε τάξη σε όλα, μα κυρίως έβαλε αγάπη.
Και το σχολείο μας έγινε αυτό, που έπρεπε να είναι τα σχολεία όλου του κόσμου.
Μια κυψέλη δημιουργίας και αγάπης.
Τέρμα τα προβλήματα, τέρμα η παραβατικότητα, τέρμα οι καταλήψεις.
Τα παιδιά ξεκίνησαν δράσεις και προγράμματα, που θα ζήλευε και το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο. Τα παιδιά αγάπησαν αυτήν, αγάπησαν τα μαθήματα, αγάπησαν το σχολείο τους σαν το σπίτι τους. Το φροντίζουν. Το προσέχουν.
Και τώρα έρχεται το Α' ΠΥΣΔΕ, μ΄αυτήν την παράνομη, όπως διαβάζω, διαδικασία και τα ακυρώνει όλα. Θέλει να μας πάρει την Διευθύντρια, παρόλο που η ίδια δήλωσε ότι δεν θέλει να μετακινηθεί, άλλωστε σε λίγο μπορεί να συνταξιοδοτηθεί, αν θέλει.
Και ερωτώ, μήπως τηρώντας τους τύπους χάνουμε την ουσία;
Ποιός ο ρόλος του εκπαιδευτικού;
Ποιός ο ρόλος του σχολείου;
Ποιός ο ρόλος όλων αυτών, που διορίζονται ή εκλέγονται για να καλύψουν θέσεις καίριες, όπως αυτές των ΠΥΣΔΕ;
Πώς τιμάται ένας επιτυχημένος Διευθυντής; Με το να τον αλλάζετε πόστο παρά τη θέλησή του; Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την Διευθύντρια του ΠΥΣΔΕ και τηλεφωνικά, να της εκφράσω την αγωνία μας και την επιθυμία μας, όμως αν και κατανοώ την έντασή της και τις πιέσεις που δέχεται πανταχόθεν, δεν μπορώ να κατανοήσω την αντίληψή της, πως "οι γονείς δεν έχουν κανένα λόγο για τα παιδιά τους και ουδείς αναντικατάστατος"!!!!
Πώς μπορεί κάποιος που ασχολείται με την εκπαίδευση, να γελοιοποιεί την αγωνία ενός γονιού, εκλεγμένου στη θέση του Προέδρου του ΔΣ του Συλλόγου μας κλείνοντάς του το τηλέφωνο;Ουδείς αναντικατάστατος, μου είπε! Μα, είμαστε όλοι ίδιοι; Δεν υπάρχουν καλοί, καλύτεροι και χειρότεροι;Η ίδια η διαδικασία των κρίσεων δεν το αποδεικνύει αυτό;
Και αν εμείς οι γονείς δεν έχουμε λόγο για το καλό των παιδιών μας, τότε ποιός έχει;
Το άρθρο 3 της χάρτας για τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των γονέων της ευρωπαϊκής κοινότητας, ορίζει πως:
"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΛΗΡΟΥΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥΣ. ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΩΣ ΕΤΑΙΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ."
Και το άρθρο 8:
"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΉ ΤΟΥΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΑΤΑΙ ΕΝΕΡΓΑ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ."
Και ναι, η Διευθύντριά μας είναι αναντικατάστατη!!!
Μα και όλα τα σχολεία θα αναστατωθούν με τις μετακινήσεις στη μέση της χρονιάς. Από τη μια η γρίπη, από την άλλη οι καταλήψεις, τώρα συμβαίνει και αυτό, τί θα πάρουν τα παιδιά από τη φετινή χρονιά; Γιατί δεν έγιναν οι κρίσεις το καλοκαίρι, που μας πέρασε ή γιατί δεν γίνονται το καλοκαίρι που θα έρθει;Γιατί δεν ζητάτε εκ νέου δηλώσεις προτίμησης σχολείων;
Οι προτιμήσεις των υποψηφίων είναι φυσικό να έχουν αλλάξει σε αυτά τα δυο χρόνια. Γιατί έγινε καταμέτρηση μορίων χωρίς δηλώσεις; Και οι συνεντεύξεις τι νόημα είχαν;
Σας παρακαλώ λοιπόν θερμά, βοηθήστε μας να κρατήσουμε τη Διευθύντριά μας!
Μην αφήσετε να αναστατωθούν τόσα σχολειά στο μέσον της χρονιάς!
Αφουγκραστείτε τις αγωνίες των γονιών! Τις επιθυμίες των παιδιών!Αυτά είναι το μέλλον της Ελλάδας. Πάρτε τα στα σοβαρά! Ας μην χάνουμε την ουσία και ας δούμε το θέμα προς όφελος των παιδιών μας.
Με εκτίμηση
Η Πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Kηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009



Δεν θέλω πια να σε βλέπω
σε εικονικές φάτνες ως βρέφος ανάλογης τεχνοτροπίας
ηθοποιό σε ταινίες του Τζεφιρέλι
ούτε να σε γεύομαι ως παροδική χρυσόσκονη επετειακών Χριστουγέννων

Περπάτησες μαζί μας, έφαγες, πόνεσες, έκλαψες
ξέρεις από ανθρώπινες πληγές,
σάρκα, ψυχή που ματώνει

Έλα στην κουρασμένη γη μας
να γίνει η ποθητή συνάντηση
αυτή την φορά να σε υποδεχτούμε ως πατέρα, φίλο κι αδελφό

Ό,τι ήταν να λεχθεί ειπώθηκε
τα λόγια παγώνουν στα χείλη
ακούς τις κραυγές της καρδιάς να φωνάζουν για λύτρωση
κι η φύση συστενάζει κι αγωνιά

Μάζεψε τ΄αδέλφια μου από τα τέσσερα σημεία της γης
κι έλα να γιορτάσουμε στο δείπνο που έχεις ετοιμάσει από καταβολής κόσμου
ό,τι δεν διδαχτήκαμε απ΄την περιπέτεια της ζωής θα μάθουμε κοντά σου


Και μέχρι τότε-μην αργήσεις-
παρακαλώ σε πραγματοποίησε μυστικές συναντήσεις
μ΄όσους δεν μπορούν να ζήσουν άλλο χωρίς εσένα Αγαπημένε…

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

ένας μικρός χριστός γεννιέται πάλι αύριο,
μόνος στον κόσμο.
ένας μικρός χριστός
που ζωγραφίζει θαμπά
στο τζάμι δέντρα για τα παιδιά,
καράβια για τα όνειρα,
ένα παραμύθι της αγάπης για τους απελπισμένους.
παραμονή και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας
στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα

Τ. Νικηφόρου, Λάμπουν σαν δάκρυα τα Χριστούγεννα


…Τι να προσφέρω σημάδι ευλάβειας

κι' υποταγής; Εμείς, άνθρωποι

της παράφορης τούτης εποχής,

τι μπορούμε, δικό μας, ευτυχείςνα Του δώσουμε;

Είναι ανάγκηνα βρούμε την προσφορά.

Τίποτα δεν προσφέρει της ψυχής μας

ο τόσος αγώνας.

Χρυσόν, λίβανον και σμύρναν

άλλοτε, δώρα απλά.

Μας παιδεύει η ασυμπλήρωτη προσφορά.

Τώρα που πορεύομαι στο σκοτάδι,

χωρίς τη χαρά των δώρων, μονάχος,

δεν έχω παρά τον εαυτό μου να δώσω.

Εν συντριβή βαδίζοντα.

Ζ. Καρέλλη, Το ταξίδι των μάγων

«Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε πάνω στο
κομοδίνο
ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία».
Έσκυψα τότε το
κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες
και δε θα ‘χαμε να πούμε
τίποτα

ωραιότερο απ’ αυτό.»

Τ. Λειβαδίτης«H Γέννηση»

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Κάθεται μόνος
και καθαρίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι.
Κανείς δε θά ’ρθει και το ξέρει,
κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι,
σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι
και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι.
Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα
και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.

Κάθεται μόνος του δίπλα στο τζάκι,
δεν πίνει, δεν καπνίζει, δε μιλάει.
Στην τηλεόραση χιονίζει,
το στρώνει αργά στο πάτωμα και στο τραπέζι
και στις παλιές φωτογραφίες,
γνώριμα μάτια των νεκρών,
που τον κοιτάζουν απ’ το μέλλον.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη
και μόνο το δικό της βλέμμα
έρχεται από τα περασμένα.

Κοντεύουνε μεσάνυχτα
και καθαρίζει τ’ όπλο του απ’ το πρωί.
Πώς να του πω «Καλά Χριστούγεννα»,
ευχές δε φθάνουν ως εδώ,
δρόμοι κλεισμένοι, τηλέφωνα κομμένα,
η σκέψη αρπάζεται απ’ το κλαδί της μνήμης,
μα να τρυπώσει δεν μπορεί στη μοναξιά του.
Μια μοναξιά που χτίστηκε σιγά σιγά
μ’ όλα τα υλικά και δίχως λόγια.

Κοντεύουνε ξημερώματα κι ακόμη
γυαλίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι
με αργές κινήσεις σα να το χαϊδεύει.
Μένει στα δάχτυλα το λάδι
αλλά το χάδι χάνεται.
Θυμάται κυνηγετικές σκηνές
με αγριογούρουνα και χιόνια ματωμένα,
πριν γίνει θήραμα κι ο ίδιος
στην μπούκα ενός κρυμμένου κυνηγού,
που τον παραμονεύει αθέατος
αφήνοντας να τον προδίδουν κάθε τόσο
πότε μια λάμψη κάνης,
πότε μια κίνηση στις κουμαριές
κι η μυρωδιά απ’ το βαρύ καπνό του.
Ξέρει καλά ότι κρατάει
μακρύκανο παλιό μπροστογεμές
γεμάτο σκάγια και μπαρούτι μαύρο.
Όταν αποφασίσει να του ρίξει
δε θα προλάβει πάλι να τον δει
πίσω απ’ το σύννεφο της ντουφεκιάς του.

Αν σκέφτεται στ’ αλήθεια κάτι τέτοια,
και δεν τον τιμωρώ εγώ μ’ αυτές τις σκέψεις,
πώς να πλαγιάσει και να κοιμηθεί.
Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου,
ένας πατέρας που του έτυχε
σιωπηλό και δύστροπο παιδί,
και να του πω μια ιστορία
για να τον πάρει ο ύπνος.

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα...

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε και τον πατέρα· απ’ τις μασχάλες πιάσ’ τονε
σα νά ’ταν λαβωμένος. Όπου πηγαίνεις τα παιδιά
εκεί περπάτησέ τον, με το βαρύ αμπέχωνο
στις πλάτες του ν’ αχνίζει.


Δώσ’ του κι ένα καλό σκυλί
και τους παλιούς του φίλους, και ρίξε χιόνι ύστερα
άσπρο σαν κάθε χρόνο. Να βγαίνει η μάνα να κοιτά
από το παραθύρι, την έγνοια της να βλέπουμε
στα γαλανά της μάτια, κι όλοι να της το κρύβουμε
πως είναι πεθαμένη.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς,
παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας
μια νύχτα του χειμώνα, πίσω απ’ τα ματοτσίνορα
ν’ ακούμε τους μεγάλους, να βήχουν, να σωπαίνουνε,
να βλαστημούν το χιόνι. Κι εμείς να τους λυπόμαστε
που γίνανε μεγάλοι και να βιαζόμαστε πολύ
να μοιάσουμε σ’ εκείνους, να δούν πως μεγαλώσαμε
να παρηγορηθούνε.


Μ.ΓΚΑΝΑΣ

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009



Πώς μπορεί να υπάρχει τόση ομορφιά δίπλα σε τόση ασχήμια;



Φύση, αμπέλια και ελιές
ειν’ του Θεού οι αγκαλιές
και κουμαριές και βάτα,
στου έρωτα τη στράτα.Τ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ειδικά αυτές τις μέρες η υπερ-αφθονία των καταστημάτων …και ο επαίτης στην είσοδο…
"Θεέ μου, μ’ αυτήν την ευτελή πραγματικότητα γύρω μας κινδυνεύεις. Πώς να σε σώσω..."
Τάσος Λειβαδίτης



Εσύ που έφτιαξες τα θαύματα της φύσης μην επιτρέπεις άλλο το άδικο και τον πόνο…


(φωτογραφίες messinia-guide, pathfinder,flickr)


Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Υπομονή είναι η μυστική προσδοκία της αποκάλυψης του θεού στη ζωή μας.
Της φανέρωσης του θελήματός Του σε χώρους, χρόνους και συνθήκες που δεν συνηγορεί η λογική και η φύση μας,
η ελπιδοφόρα αναμονή της πειστικής μεταμόρφωσης της δοκιμασίας σε θεϊκή ευλογία…
Το να δώσουμε κάποιο χρόνο στα γεγονότα για να δείξουν μόνα τους την ταυτότητα και το λόγο τους, το μυστικό τους…

(Νικόλαος Μεσογαίας)

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Αφιερωμένο σε όσους ένιωσαν τη συντροφικότητα, γεύτηκαν τη γλύκα του μοιράσματος ,της εσωτερικής επικοινωνίας,
μα ήρθε κι η ώρα να βιώσουν την υπαρξιακή μοναξιά, την ξηρασία της υπερβατικής επαφής με την καρτερικότητα της διεκδίκησης της θείας συνάντησης...

Όταν θα νιώθεις μοναξιά

όταν το σπίτι θα 'ναι άδειο

θα 'χεις εμένα συντροφιά

και θα σου δίνω εγώ κουράγιο


Όταν μαυρίζει ο ουρανός

όταν παγώνει η αγκαλιά σου

κι όταν σε πνίγει ένας λυγμός

εγώ θα έρχομαι κοντά σου


Μονάχα εσύ να 'σαι καλά

μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ

μπορεί να ζούμε χωριστά

μα τότε ζήσαμε μια αγάπη


Να 'σαι κορίτσι μου καλά

κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου

θα είμαι κάπου εκεί κοντά

ο φύλακας ο άγγελός σου

(Ελένη Ζιώγα)







Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Ζήσε και γνώρισε τα πάντα γύρω σου.
Αναπαύσου στα φιλόξενα λιμάνια του κόσμου σου με την αίσθηση του ναυτικού ριζωμένη μέσα σου.
Αγωνίσου και πόνεσε όσο θες μέσα στις ανθρώπινες τρικυμίες.
Όλα γύρω σου ,αγωνίες, πόνοι,θυσίες,δεν είναι παρά οι δοκιμασίες που θα σε οδηγήσουν στο τέρμα του δρόμου σου ,
που θα είναι η ταύτισή σου με την αιώνια ύπαρξη του Άρχοντα της Ενέργειας και του Χρόνου, στους μακρινούς κόσμους Του.

(Στράμαν ,Το παραμύθι του Ουρανού,Μ.Δανέζη-Σ.Θεοδοσίου.)

Η πνευματική διάσπαση του ατόμου γίνεται όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Δεν γίνεται διάσπαση του ατόμου αν δεν ταπεινωθούμε ,
αν δεν διασπάσουμε το άτομό μας δεν θα βγει η πνευματική ενέργεια που χρειάζεται
για να ξεπεράσουμε την βαρύτητα της φύσεως.
Μόνο έτσι θα διαγράψουμε την πνευματική τροχιά.
( Η ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ)

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009



Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές

τα πράσινα, τα κόκκινα, τα σπίτια, τις αυλές.


Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ

Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.


Έλα να σου μάθω, πως είναι το φιλί,

σαν κόκκινο τριαντάφυλλο και σαν ανατολή


Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ

Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.


Έλα να σου δείξω το στάχυ το ξανθό

τ' αστέρια που σωπαίνουνε για ν' αποκοιμηθώ


Αφιερωμένο

σε κείνον που αγαπώ και σήμερα γιορτάζει

και σε κείνους που τους αγγίζει ιδιαίτερα η ευαισθησία του Μ.ΛΟΪΖΟΥ

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνω πόσο ανόητο είναι το να κρίνεις τον άλλο, να τον κατακρίνεις.


Άλλο να κάνουμε αυτοκριτική, με καλή καλή πρόθεση να διακρίνουμε, να αξιολογούμε το περιβάλλον μας, να κρατάμε αποστάσεις όπου χρειάζεται, να κατανοούμε και να προχωράμε.

Έχουμε νιώσει ντροπή κι ανωριμότητα κρίνοντας ανθρώπους για πράγματα που κι εμείς κάναμε αργότερα ή διαπιστώνοντας στη συνέχεια τι κρυβόταν πίσω από την κάποια συμπεριφορά τους.

Έχουμε νιώσει και βαθιά ευχαρίστηση όταν μετά από αρκετές γκάφες καταφέραμε να δείξουμε κατανόηση.

Σημαντική η γενναιοδωρία αισθημάτων και έργων -με σοφία ενεργώντας.

Η ενέργεια της προσφοράς επιστρέφει στον αποστολέα.


Ευλογημένοι οι άνθρωποι που βρίσκουν τη δύναμη-κουβαλάμε πολλά ο καθένας μας-και απεγκλωβίζονται από το «εγώ» τους και περπατάνε βήματα πιο πέρα.

“ Πολλά μικρά πράγματα, από πολλούς μικρούς ανθρώπους σε πολλούς μικρούς τόπους, μπορούν να αλλάξουν το πρόσωπο του κόσμου.”



Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009



Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα
σ’ αυτή την αγκαλιά
στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

(Χρήστος Θηβαίος)


Για όσους αγαπούν την βροχή,


για όσους επιθυμούν τη λύτρωση της ψυχής και του σώματος...

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Οι χριστιανοί και οι βουδιστές μοναχοί ενισχύουν τις εγκεφαλικές τους ικανότητες μέσω της προσευχής και του διαλογισμού.
Οι έρευνες δείχνουν ότι η προσευχή ή ο συνεχής διαλογισμός επιφέρει αλλαγές στη φαιά ουσία και ενισχύει τις περιοχές του εγκεφάλου που αφορούν την προσοχή και τη συμπόνια, ενώ ηρεμεί τις περιοχές που συνδέονται με τον φόβο και την αγωνία.
Οι συστηματικές ασκήσεις ίσως είναι εξίσου αποτελεσματικές με τα φάρμακα στην πρόληψη των εμφραγμάτων και των εγκεφαλικών επεισοδίων( ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Καρδιάς στη Φλόριντα). Μειώνουν την αρτηριακή πίεση και τις ορμόνες του στρες και βελτιώουν την ικανότητα συγκέντρωσης, αναφέρει ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Science.

«Στην ουσία», λέει ο Νιούμπεργκ που είναι επικεφαλής του Κέντρου Εγκεφάλου και Πνευματικότητας του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνιας, «όταν σκεφτόμαστε για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής- θρησκευτικά, επιστημονικά ή ψυχολογικά- ο εγκέφαλός μας αναπτύσσεται. Και σε αυτό δεν έχει καμία σημασία εάν είμαστε χριστιανοί, μουσουλμάνοι ή ινδουιστές».



«Οι δύο πιο ισχυρές δυνάμεις στην ανθρώπινη ιστορία είναι η θρησκεία και η επιστήμη», καταλήγει ο Νιούμπεργκ. «Εάν προσπαθήσουμε να τις φέρουμε δίπλα-δίπλα, θα κατανοήσουμε την κάθε μια, αλλά και τον κόσμο μας με έναν πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο».

"Σοφία δε και επιστήμη θέλουσιν είσθαι η στερέωσις των καιρών σου και η σωτήριος δύναμις."(Ησαΐας)







Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

"Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης"

Ένα βιβλίο, μια μορφή που μπήκε στη ζωή μου πριν μερικά χρόνια και με σημάδεψε.Θα ήθελα να είχε καθορίσει τη ζωή μου και τις πράξεις μου. Ανατρέχω συχνά στις σελίδες του προσδοκώντας…


Η Γερόντισσα Γαβριηλία γεννήθηκε το 1897 στη Κωνσταντινούπολη. Μετά το γυμνάσιο, έφυγε για να συνεχίσει τις Σπουδές της στην Ελβετία στην Σχολή Γεωπονικής.Την αγάπη της στα φυτά,στα δένδρα, στα λουλούδια την είχε μέχρι το τέλος της ζωής της και κυριολεκτικά «μιλούσε» μαζί τους και ώρες-ώρες λες κι έβλεπες την ανταπόκριση τους.Το 1923 μπαίνει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ως ακροάτρια στην Φιλοσοφική Σχολή.Πήρε το δίπλωμα κι έγινε μέλος της εταιρείας Άγγλων Χειροποδιστών το 1946.

Το 1954 πήγε στην Ινδία όπου και παρέμεινε 5 χρόνια. Ήταν μεγάλος σταθμός στην ζωή της και η ίδια αγαπούσε ιδιαίτερα την Ινδία. Εκεί βοηθούσε ακατάπαυστα πλήθος λεπρών και αρρώστων και τους έδειχνε απεριόριστη αγάπη! Όλοι την αγαπούσαν και την φώναζαν αδελφή Λίλα. Στο καθημερινό της κουραστικό πρόγραμμα ήταν απαραίτητη η δίωρη ανάγνωση της Αγίας Γραφής και πολλές ώρες προσευχής.

Έκανε σημαντικές γνωριμίες (Μητέρα Τερέζα, Sivananda, Baba Amte,Γκάντι,Λούθερ Κινγκ, Λεβ Ζιλέ). Κάποτε την είχε χαρακτηρίσει ένας ξένος ιεραπόστολος «κακή χριστιανή», γιατί σε αντίθεση με τους άλλους ιεραπόστολους στην Ινδία, άλλων θρησκειών που γνωρίζανε πολλές ντόπιες διαλέκτους εκείνη δεν ήξερε καμία και μιλούσε μόνο Αγγλικά και αυτή του απάντησε ότι ξέρει πέντε γλώσσες: Η πρώτη είναι το χαμόγελο, η δεύτερη τα δάκρυα, η τρίτη είναι το άγγιγμα, η τέταρτη είναι η προσευχή και η πέμπτη είναι η αγάπη. Μ’ αυτές τις πέντε γλώσσες γύριζε όλον τον κόσμο. Τότε ο ιεραπόστολος της ζήτησε να ξαναπεί αυτές τις «πέντε γλώσσες» για να της γράψει…

Σε ηλικία 62 ετών γίνεται μοναχή.Ακολουθεί η Αφρική, η Αθήνα, όπου έμεινε στο σπίτι των αγγέλων όπως το αποκαλούσαν τα πνευματικά της παιδιά, όπου κάθε μέρα δεχόταν πονεμένους ανθρώπους και τους βοηθούσε, η Αίγινα και η Λέρος, όπου και εκοιμήθη το 1992 ανασηκώνοντας τα χέρια της στον ουρανό…

Δικά της λόγια:

Κάθε πρωί "υπογράφω εν λευκώ στον Κύριο…"

Δεν μπορώ να πηγαίνω πίσω με το μυαλό μου, γιατί ζω την στιγμή… Το Χθές, δεν υπάρχει. Το Αύριο, είναι του Θεού, όπως και το Χθες ήταν… Και κάθομαι ήσυχα! Στο Αιώνιο Παρόν του Θεού!

Ποτέ να μην λες «γιατί περνώ αυτό»; Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης...Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι: ΟΛΑ στο σχέδιο του Θεού. ΟΛΑ γίνονται ή επειδή ο θεός τα θέλει ή επειδή τα παραχωρεί …είναι μια εκπαίδευσις.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Στα λιμάνια
μου δημιουργείται μια παράξενη συγκίνηση καθώς παρατηρώ την κίνηση αυτών που έρχονται ή φεύγουν κουβαλώντας μαζί με τις αποσκευές τους χαρές και λύπες που τις ταξιδεύουν.

Με δυο λιμάνια συνδέθηκε η ζωή μου τα τελευταία χρόνια.



“Μα όποιος στ’αλήθεια ερωτεύεται κάνει τον πόνο προσευχή,βαρκούλα κάνει το φιλί και ξενιτεύεται.”( Ιωαννίδης Αλκίνοος)



''Eκείνοι που ταξιδεύουν κοιτάζουν το πανί και τ'αστέρια ακούνε τον αγέρα

ακούνε πέρα απ'τον αγέρα την άλλη θάλασσα

σαν ένα κοχύλι κλειστό κοντά τους, δεν ακούνε τίποτε άλλο...''Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ

“Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα που ‘χουν στο αίμα τους αλμύρα και σκουριά

για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα είναι να μένουμε δεμένα στη στεριά”( Άκος Δασκαλόπουλος)


“Καράβια μοιάζουν οι ψυχέςκι ανέμους να ζητήσεις

ταξιδευτές στ' αμπάρια τους σαλπάρουν για αναμνήσεις

Μαλαματένια άγκυρα και χρυσαφένιοι κάβοι

πιάνουν και δένουν στη ζωήγια λίγο το καράβι"( Δημήτρης Υφαντής )


“Μια ζωή ταξίδευα απ' τη χαρά στο δάκρυ
Γιατί ποτέ δεν ήθελα ν' αράξω σε μιαν άκρη

Κι απ' το Θεό μου ζήταγα το πιο ψηλό κατάρτι

Τα πέλαγα, τα κύματα και τ' άγνωστο στο χάρτη"(Λίνα Δημοπούλου )

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Τη στιγμή που ο Θεός μας λείπει, που είναι σιωπηλός,

αρχίζει η προσευχή και όχι όταν εμείς έχουμε να πούμε πολλά, αλλά όταν λέμε στον Θεό:

“Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Γιατί είσαι τόσο σκληρός, τόσο σιωπηλός;”


Αυτή η γνώση την οποία πρέπει να βρούμε –ή διαφορετικά θα πεθάνουμε –είναι εκείνη που μας κάνει να ανοίγουμε δρόμο μέχρι το σημείο όπου βρισκόμαστε στην παρουσία Του.

Αν ακούσουμε προσωπικά αυτό που η καρδιά μας γνωρίζει για την αγάπη και την ελπίδα
και αν δεν φοβόμαστε την απελπισία, τότε θα καταλάβουμε ότι η νίκη βρίσκεται πάντοτε στην αντίθετη πλευρά της απελπισίας. Αυτή ακριβώς τη στιγμή υπάρχει στην καρδιά νοσταλγία για το Θεό τον ίδιο και όχι για τα δώρα Του.

Υπάρχει νοσταλγία για την πατρίδα, αλλά για μια πατρίδα που δεν βρίσκεται στους γεωγραφικούς χάρτες, για μια πατρίδα όπου υπάρχει αγάπη, αλήθεια, ζωή.
ANTHONY BLOOM


Δώσ' μου ένα σύνορο να περπατώ
Δώσ' μου ένα όνομα να μη χαθώ
Δώσ' μου ένα όνειρο να κρατηθώ
Δώσ' μου ένα όραμα να αντισταθώ
Δώσ' μου ένα παιδί να εξομολογηθώ
Δώσ' μου ένα φιλί να πλύνω το κακό
Ξύπνησε με το πρωί μ' ένα σκοπό
που να λέει χαλάλι στη ζωή που ζω.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Σε μια καθημερινότητα σύγχυσης, ανταγωνισμού, ανασφάλειας, και φόβου η Κωνσταντίνα Κούνεβα κάνει την ανατροπή

Η Κωνσταντίνα δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι στις 23 Δεκεμβρίου 2008 επιστρέφοντας από τη δουλειά της. Αντιδρούσε στην αυθαιρεσία των εργοδοτών της και παρότρυνε και τις άλλες καθαρίστριες.Έχασε το ένα της μάτι και νοσηλεύτηκε σε κωματώδη κατάσταση στην εντατική. Έκανε 8 χειρουργεία και θα χρειαστεί να κάνει άλλα 10.
Δεν έχασε όμως την πίστη στις αξίες της…

Η συνέντευξη που έδωσε στο Σταύρο Θεοδωράκη τράνταξε τα δεδομένα της εποχής μας.

«…-Είσαστε ενταγμένη σε κάποιο κόμμα;
-Όχι, δεν ασχολούμαι με κόμματα.
-Ποια είναι η ιδεολογία σας όμως;
-Δεν έχω. Δεν χρειάζεται ιδεολογία στη ζωή, χρειάζεται σοφία. Οι άνθρωποι χιλιάδες χρόνια πριν από εμάς, έχουν ανακαλύψει τη σοφία.

-Και δεν φοβηθήκατε;
-Ο φόβος δεν βοηθά, ο φόβος δεν σε αφήνει να είσαι ελεύθερος, ο φόβος είναι καταστροφή.

-Έγιναν διαδηλώσεις, έγραψαν συνθήματα.
-Με αυτό, που γράφουν δηλαδή συνθήματα στους τοίχους, δεν συμφωνώ. Καλό είναι να έχεις άποψη, αλλά να μη χαλάς κάτι που δεν μπορείς να το φτιάξεις ξανά ο ίδιος. Πρέπει να προσέχουμε το περιβάλλον γύρω μας. Και τα μαγαζιά, τον κόσμο.
-Δεν πιστεύετε δηλαδή στη βία. Ούτε ως απάντηση στη βία του κράτους.
-Ε βέβαια, η βία δεν χρειάζεται. Υπάρχει ένας τρόπος πολύ καλός: ο λόγος.

- Του γιου σας του Εμμανουέλ τι του είπατε;
-Να μην έχει θυμό και μίσος. Ούτε για τον άνθρωπο αυτό ούτε για αυτόν που τον πλήρωσε. Εγώ πιστεύω ότι όσο μεγαλύτερος ήταν ο φόβος τους τόσο πιο σκληρή ήταν η επίθεση.
-Μιλάτε σαν να μην έχετε μίσος μέσα σας.
-Όντως δεν έχω μίσος, ναι.
-Ούτε καν γι΄ αυτόν, τον συγκεκριμένο άνθρωπο που το ΄κανε;
-Τον λυπάμαι, αυτός ο άνθρωπος έχει προβλήματα μεγάλα. Πρόβλημα με την ψυχή του, τον εαυτό του. Έχει εγωισμό και φόβο.
-Σας έκανε ένα μεγάλο κακό όμως.
-Σ΄ εμένα το κακό φαίνεται, σ΄ εκείνον δεν φαίνεται, αυτός τραβάει πολύ περισσότερα από μένα. Είμαι σίγουρη. Όταν κάνεις επίθεση σε έναν άνθρωπο, αυτό πολλαπλασιάζεται και γυρνάει σε σένα.

-Η ταπεινότητα, ο αυτοέλεγχος, ταιριάζουν με τον ρόλο μιας δυναμικής συνδικαλίστριας;
-Ε μάλλον ταιριάζουν, αφού εγώ είμαι έτσι...»

(αποσπάσματα)

Τελικά η αξιοπρέπεια, η παλληκαριά, η μεγαλοψυχία μπορούν να είναι ανθρώπινα βιώματα, κυκλοφορούν ανάμεσά μας…
Απορώ και θαυμάζω.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Τι θα κρατήσει τα ιδανικά ζωντανά;
Τις εθνικές, ιστορικές επετείους να μην πιάσουν παχύ στρώμα σκόνης;
28 Οκτωβρίου, 17 Νοέμβρη, 25 Μαρτίου…
Η παραχάραξη, η καπηλεία είναι γνωστές καταστάσεις.Ωστόσο οι αξίες είναι πανανθρώπινες και διαχρονικές.

Η εθνική ταυτότητα-σεβόμενοι τους άλλους πολιτισμούς-δίνει χαρακτήρα και αυθυπαρξία στην παρουσία μιας χώρας στη διεθνή κοινότητα όπως η προσωπικότητα ενός ατόμου σε μια παρέα.
“Εγώ τη σημαία την τύλιξα, την έχωσα κάτω απ΄το στρώμα
να μου κεντάει το πλευρό, τη ραχοκοκαλιά, να μην μ΄αφήσει να ξεχάσω.”

Ευλογημένη η μέρα που “οι λαοί όλου του κόσμου θα σφιχταγκαλιάζονται”.

Τι θα κρατήσει τα ιδανικά ζωντανά;

Μα η καθημερινή μας πράξη και στάση ζωής...


Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009




Οι φάροι μας ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία, μοναχικοί φύλακες στην απεραντοσύνη του ουρανού και της θάλασσας.
Η ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική τους , η σκέψη ότι τα παλιά χρόνια , που τα τεχνικά μέσα ήταν λιγοστά, ήταν το φως-φύλακας των ναυτικών, το μυστήριο που κρύβουν πίσω από τους πέτρινους τοίχους τους διεγείρουν την φαντασία που αναζητά την περιπέτεια…

Τον φίλο μου το φάρο, τον πιο παλιό

απ' όλους μου τους φίλους τον πιο καλό

μες στο βαθύ σκοτάδι παρακαλώ,

φέξε τον νυχτωμένο μου μυαλό.

Φώτισε τ' όνειρό μου να θυμηθώ

τη ρότα μου να πάρω, να ξαναβρώ

να λάμψει σαν αλήθεια, άνοιξε το φως

συ που 'σαι τόσο μόνος κι είσαι σοφός.

Νύχτα μεγάλη νύχτωσε, σκοτάδι της αβύσσου

γυρεύει φάρο η καρδιά το φως του Παραδείσου.( Π. Μίσκος)




Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009



Κάποιοι φίλοι μας αγαπημένοι bloggers …


…αποτραβιούνται, κλείνουν το blog τους για κάποιο διάστημα, δοκιμάζονται.

Η σκέψη κι η αγάπη μας είναι μαζί τους. Η έλλειψή τους αισθητή, περιμένουμε την επιστροφή τους.

Συνοδοιπόροι είμαστε όλοι σ΄αυτό το ταξίδι. Αύριο μπορεί να είναι κάποιος από μας που θα αποτραβηχτεί να θρέψει τις πληγές του, να δώσει απερίσπαστος τον προσωπικό του αγώνα.

Ενώνουμε τις προσευχές μας προς το Δημιουργό του σύμπαντος («ελθέ») καλώντας την πιο αγαθή και σοφή ενέργεια του κόσμου, το πνεύμα το άγιο να πέσει ως βροχή λυτρωτική και να θεραπεύσει σώματα και ψυχές.

Να απολαύσει επιτέλους ο άνθρωπος την κληρονομιά που του ανήκει…

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Μπορείτε να μου προτείνετε…


…κάποιο ίδρυμα, οργανισμό όπου θα μπορούσα στο τέλος της χρονιάς να γίνω εθελόντρια και να προσφέρω ό,τι μπορώ; Με ρώτησε ευγενικά και χαμηλόφωνα μια μαθήτρια πλησιάζοντάς με στο τέλος του μαθήματος…


…φτιάχνοντάς μου το βράδυ και ενισχύοντάς μου την πεποίθηση ότι σ΄όλο τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται, επιλέγουν, εργάζονται ενάντια στην φθήνια της εποχής.


Αυτή είναι μια σημαντική πλευρά των νέων-πρόκειται για παιδιά 16-17 ετών και ο χώρος που εργάζομαι είναι ένας φροντιστηριακός οργανισμός με 7μελή τμήματα.


Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση της μαθήτριας που μας ομολόγησε ότι το όνειρό της μεγαλώνοντας είναι να φοράει φίρμες. Ωστόσο κι αυτή το αναθεώρησε όταν το συζητήσαμε όλοι μαζί.


Είναι τα παιδιά που φοβισμένα με την ακτινοβολία των κινητών, τη νέα γρίπη, την ανεργία, προσπαθούν να επιβιώσουν με το διπλό σχολείο-σχολείο το πρωί, φροντιστήριο το απόγευμα, παράνοια αποδεκτή τόσα χρόνια-που τα συνθλίβει.


Τα παιδιά που σε κάθε μάθημα μου ζητάνε να μιλήσουμε για τα «άλλα», τα «φευγάτα», τα εκτός ύλης. Που διψούν για διάλογο, έρευνα, ανακαλύψεις και αποκαλύψεις.


Είναι και τα παιδιά που δέχτηκαν μολυσμένες «μεταγγίσεις» και έχουν χάσει το δρόμο τους…


Όλες οι περιπτώσεις ευθύνη δικιά μας τώρα, μα και δικιά τους αύριο όταν θα δίνουν λόγο στους μεταγενέστερους για τα πράγματα που έκαναν ή παρέλειψαν να κάνουν.


Φτάνει να έχουμε να προτείνουμε…