Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Πώς η γιορτή θα κρατήσει για πάντα;

οι ευχές θα πάψουν να επαναλαμβάνονται γιατί θα είναι πια πραγματικότητα...

η χαρά δεν θα αποθηκεύεται σε κούτες για να ξαναεμφανιστεί του χρόνου

τα χαμόγελα δεν θα χρειάζονται μακιγιάζ για να λάμψουν

τα παιδιά θα τραγουδάνε όλο το χρόνο και όχι μόνο την παραμονή
-και μαζί μ΄αυτά και το παιδί που έχεις μέσα σου κι αρνείται να μεγαλώσει

Πρέπει να υπάρχει τρόπος να κρατήσουμε τη γιορτή για πάντα...

Ας είναι ελπιδοφόρο για όλη την ανθρωπότητα.

Καλή χρονιά φίλοι μου!





Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Θα έρθει η μέρα που…

η γαλήνη, η ισορροπία, η λαμπρότητα θα είναι φυσική κατάσταση της ψυχής…

ο άνθρωπος βιώνοντας την αγάπη θα ανεβαίνει την κλίμακα της χαράς…

θα κάνει διαπλανητικά ταξίδια εξερευνώντας το σύμπαν…

τα ζώα θα ζουν αρμονικά και θα συνομιλούν με τον άνθρωπο…

Η πιο όμορφη φαντασία θα σμίγει με την πραγματικότητα…
Γιατί :
α)Εκείνος που δεν έχει το θάρρος να οραματίζεται, δεν έχει την δύναμη να αγωνιστεί και
β)Είναι Χριστούγεννα!
Να απολαύσετε όμορφες γεύσεις-κυρίως αισθημάτων-με τους αγαπημένους σας…
Για όσους περνούν δύσκολα, δοκιμάζονται, μ΄όλη τη δύναμη της ψυχής μου απ΄τον ουρανό ζητώ
λυτρωτική έκβαση και μέχρι τότε το δώρο της υπομονής και της ελπίδας…
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!




Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009



ΚΡΙΣΕΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ Β/ΒΑΘΜΙΑΣ Α' ΑΘΗΝΑΣ

απο το ιστολόγιο της Νέλλης

Προς την Υπουργό Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
Κυρία Άννα Διαμαντοπούλου
Προς τον Περιφερειακό Διευθυντή Α/βάθμιας και Β/βάθμιας Εκπαίδευσης Αττικής
Κύριο Παρασκευά Γιαλούρη
Προς την Διευθύντρια του Α' ΠΥΣΔΕ Αττικής
Κυρία Πολυξένη Ζαβού-Ράδου
Προς όλα τα μέλη του ΠΥΣΔΕ
Προς όλους τους Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες των Καθηγητών
Προς όλους τους Εκπαιδευτικούς
Προς όλους τους Γονείς
Προς όλους τους Μαθητές
Προς κάθε ενδιαφερόμενο
Έχω την χαρά και την τιμή να είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας.Παίρνω το θάρρος να σας γράψω ζητώντας τη βοήθειά σας για ένα θέμα, που μας καίει όλους πολύ, τις κρίσεις των διευθυντών.
Στο καταταλαιπωρημένο σχολείο μας που υπέφερε από δεινά τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία είχαμε την τύχη, μετά τις κρίσεις του 2007, να έρθει μια Διευθύντρια, η κυρία Μαρία Χατζηιωάννου, που κατάφερε το ακατόρθωτο: Από αχούρι, με μορφή εγκαταλελειμμένου, ξεχαρβαλωμένου αναμορφωτηρίου να το μετατρέψει σε σχολείο- αγκαλιά για όλα τα παιδιά. Το σχολείο μας δεν είχε τίποτα σωστό. Ηταν όλα ξεχαρβαλωμένα, δεν παρείχε ούτε τα στοιχειώδη και επιπλέον λειτουργούσε και υπό ένα καθεστώς τρομοκρατίας και χαφιεδισμού. Τα παιδιά έκαναν συνεχώς καταλήψεις διεκδικώντας τα αυτονόητα. Μέχρι και το βάψιμο των αιθουσών το κάναμε οι γονείς κάποιες Κυριακές.
Και ήρθε αυτή η γυναίκα και έβαλε τάξη σε όλα, μα κυρίως έβαλε αγάπη.
Και το σχολείο μας έγινε αυτό, που έπρεπε να είναι τα σχολεία όλου του κόσμου.
Μια κυψέλη δημιουργίας και αγάπης.
Τέρμα τα προβλήματα, τέρμα η παραβατικότητα, τέρμα οι καταλήψεις.
Τα παιδιά ξεκίνησαν δράσεις και προγράμματα, που θα ζήλευε και το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο. Τα παιδιά αγάπησαν αυτήν, αγάπησαν τα μαθήματα, αγάπησαν το σχολείο τους σαν το σπίτι τους. Το φροντίζουν. Το προσέχουν.
Και τώρα έρχεται το Α' ΠΥΣΔΕ, μ΄αυτήν την παράνομη, όπως διαβάζω, διαδικασία και τα ακυρώνει όλα. Θέλει να μας πάρει την Διευθύντρια, παρόλο που η ίδια δήλωσε ότι δεν θέλει να μετακινηθεί, άλλωστε σε λίγο μπορεί να συνταξιοδοτηθεί, αν θέλει.
Και ερωτώ, μήπως τηρώντας τους τύπους χάνουμε την ουσία;
Ποιός ο ρόλος του εκπαιδευτικού;
Ποιός ο ρόλος του σχολείου;
Ποιός ο ρόλος όλων αυτών, που διορίζονται ή εκλέγονται για να καλύψουν θέσεις καίριες, όπως αυτές των ΠΥΣΔΕ;
Πώς τιμάται ένας επιτυχημένος Διευθυντής; Με το να τον αλλάζετε πόστο παρά τη θέλησή του; Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την Διευθύντρια του ΠΥΣΔΕ και τηλεφωνικά, να της εκφράσω την αγωνία μας και την επιθυμία μας, όμως αν και κατανοώ την έντασή της και τις πιέσεις που δέχεται πανταχόθεν, δεν μπορώ να κατανοήσω την αντίληψή της, πως "οι γονείς δεν έχουν κανένα λόγο για τα παιδιά τους και ουδείς αναντικατάστατος"!!!!
Πώς μπορεί κάποιος που ασχολείται με την εκπαίδευση, να γελοιοποιεί την αγωνία ενός γονιού, εκλεγμένου στη θέση του Προέδρου του ΔΣ του Συλλόγου μας κλείνοντάς του το τηλέφωνο;Ουδείς αναντικατάστατος, μου είπε! Μα, είμαστε όλοι ίδιοι; Δεν υπάρχουν καλοί, καλύτεροι και χειρότεροι;Η ίδια η διαδικασία των κρίσεων δεν το αποδεικνύει αυτό;
Και αν εμείς οι γονείς δεν έχουμε λόγο για το καλό των παιδιών μας, τότε ποιός έχει;
Το άρθρο 3 της χάρτας για τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των γονέων της ευρωπαϊκής κοινότητας, ορίζει πως:
"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΛΗΡΟΥΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥΣ. ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΩΣ ΕΤΑΙΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ."
Και το άρθρο 8:
"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΉ ΤΟΥΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΑΤΑΙ ΕΝΕΡΓΑ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ."
Και ναι, η Διευθύντριά μας είναι αναντικατάστατη!!!
Μα και όλα τα σχολεία θα αναστατωθούν με τις μετακινήσεις στη μέση της χρονιάς. Από τη μια η γρίπη, από την άλλη οι καταλήψεις, τώρα συμβαίνει και αυτό, τί θα πάρουν τα παιδιά από τη φετινή χρονιά; Γιατί δεν έγιναν οι κρίσεις το καλοκαίρι, που μας πέρασε ή γιατί δεν γίνονται το καλοκαίρι που θα έρθει;Γιατί δεν ζητάτε εκ νέου δηλώσεις προτίμησης σχολείων;
Οι προτιμήσεις των υποψηφίων είναι φυσικό να έχουν αλλάξει σε αυτά τα δυο χρόνια. Γιατί έγινε καταμέτρηση μορίων χωρίς δηλώσεις; Και οι συνεντεύξεις τι νόημα είχαν;
Σας παρακαλώ λοιπόν θερμά, βοηθήστε μας να κρατήσουμε τη Διευθύντριά μας!
Μην αφήσετε να αναστατωθούν τόσα σχολειά στο μέσον της χρονιάς!
Αφουγκραστείτε τις αγωνίες των γονιών! Τις επιθυμίες των παιδιών!Αυτά είναι το μέλλον της Ελλάδας. Πάρτε τα στα σοβαρά! Ας μην χάνουμε την ουσία και ας δούμε το θέμα προς όφελος των παιδιών μας.
Με εκτίμηση
Η Πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Kηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009



Δεν θέλω πια να σε βλέπω
σε εικονικές φάτνες ως βρέφος ανάλογης τεχνοτροπίας
ηθοποιό σε ταινίες του Τζεφιρέλι
ούτε να σε γεύομαι ως παροδική χρυσόσκονη επετειακών Χριστουγέννων

Περπάτησες μαζί μας, έφαγες, πόνεσες, έκλαψες
ξέρεις από ανθρώπινες πληγές,
σάρκα, ψυχή που ματώνει

Έλα στην κουρασμένη γη μας
να γίνει η ποθητή συνάντηση
αυτή την φορά να σε υποδεχτούμε ως πατέρα, φίλο κι αδελφό

Ό,τι ήταν να λεχθεί ειπώθηκε
τα λόγια παγώνουν στα χείλη
ακούς τις κραυγές της καρδιάς να φωνάζουν για λύτρωση
κι η φύση συστενάζει κι αγωνιά

Μάζεψε τ΄αδέλφια μου από τα τέσσερα σημεία της γης
κι έλα να γιορτάσουμε στο δείπνο που έχεις ετοιμάσει από καταβολής κόσμου
ό,τι δεν διδαχτήκαμε απ΄την περιπέτεια της ζωής θα μάθουμε κοντά σου


Και μέχρι τότε-μην αργήσεις-
παρακαλώ σε πραγματοποίησε μυστικές συναντήσεις
μ΄όσους δεν μπορούν να ζήσουν άλλο χωρίς εσένα Αγαπημένε…

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

ένας μικρός χριστός γεννιέται πάλι αύριο,
μόνος στον κόσμο.
ένας μικρός χριστός
που ζωγραφίζει θαμπά
στο τζάμι δέντρα για τα παιδιά,
καράβια για τα όνειρα,
ένα παραμύθι της αγάπης για τους απελπισμένους.
παραμονή και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας
στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα

Τ. Νικηφόρου, Λάμπουν σαν δάκρυα τα Χριστούγεννα


…Τι να προσφέρω σημάδι ευλάβειας

κι' υποταγής; Εμείς, άνθρωποι

της παράφορης τούτης εποχής,

τι μπορούμε, δικό μας, ευτυχείςνα Του δώσουμε;

Είναι ανάγκηνα βρούμε την προσφορά.

Τίποτα δεν προσφέρει της ψυχής μας

ο τόσος αγώνας.

Χρυσόν, λίβανον και σμύρναν

άλλοτε, δώρα απλά.

Μας παιδεύει η ασυμπλήρωτη προσφορά.

Τώρα που πορεύομαι στο σκοτάδι,

χωρίς τη χαρά των δώρων, μονάχος,

δεν έχω παρά τον εαυτό μου να δώσω.

Εν συντριβή βαδίζοντα.

Ζ. Καρέλλη, Το ταξίδι των μάγων

«Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε πάνω στο
κομοδίνο
ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία».
Έσκυψα τότε το
κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες
και δε θα ‘χαμε να πούμε
τίποτα

ωραιότερο απ’ αυτό.»

Τ. Λειβαδίτης«H Γέννηση»

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Κάθεται μόνος
και καθαρίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι.
Κανείς δε θά ’ρθει και το ξέρει,
κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι,
σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι
και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι.
Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα
και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.

Κάθεται μόνος του δίπλα στο τζάκι,
δεν πίνει, δεν καπνίζει, δε μιλάει.
Στην τηλεόραση χιονίζει,
το στρώνει αργά στο πάτωμα και στο τραπέζι
και στις παλιές φωτογραφίες,
γνώριμα μάτια των νεκρών,
που τον κοιτάζουν απ’ το μέλλον.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη
και μόνο το δικό της βλέμμα
έρχεται από τα περασμένα.

Κοντεύουνε μεσάνυχτα
και καθαρίζει τ’ όπλο του απ’ το πρωί.
Πώς να του πω «Καλά Χριστούγεννα»,
ευχές δε φθάνουν ως εδώ,
δρόμοι κλεισμένοι, τηλέφωνα κομμένα,
η σκέψη αρπάζεται απ’ το κλαδί της μνήμης,
μα να τρυπώσει δεν μπορεί στη μοναξιά του.
Μια μοναξιά που χτίστηκε σιγά σιγά
μ’ όλα τα υλικά και δίχως λόγια.

Κοντεύουνε ξημερώματα κι ακόμη
γυαλίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι
με αργές κινήσεις σα να το χαϊδεύει.
Μένει στα δάχτυλα το λάδι
αλλά το χάδι χάνεται.
Θυμάται κυνηγετικές σκηνές
με αγριογούρουνα και χιόνια ματωμένα,
πριν γίνει θήραμα κι ο ίδιος
στην μπούκα ενός κρυμμένου κυνηγού,
που τον παραμονεύει αθέατος
αφήνοντας να τον προδίδουν κάθε τόσο
πότε μια λάμψη κάνης,
πότε μια κίνηση στις κουμαριές
κι η μυρωδιά απ’ το βαρύ καπνό του.
Ξέρει καλά ότι κρατάει
μακρύκανο παλιό μπροστογεμές
γεμάτο σκάγια και μπαρούτι μαύρο.
Όταν αποφασίσει να του ρίξει
δε θα προλάβει πάλι να τον δει
πίσω απ’ το σύννεφο της ντουφεκιάς του.

Αν σκέφτεται στ’ αλήθεια κάτι τέτοια,
και δεν τον τιμωρώ εγώ μ’ αυτές τις σκέψεις,
πώς να πλαγιάσει και να κοιμηθεί.
Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου,
ένας πατέρας που του έτυχε
σιωπηλό και δύστροπο παιδί,
και να του πω μια ιστορία
για να τον πάρει ο ύπνος.

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα...

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε και τον πατέρα· απ’ τις μασχάλες πιάσ’ τονε
σα νά ’ταν λαβωμένος. Όπου πηγαίνεις τα παιδιά
εκεί περπάτησέ τον, με το βαρύ αμπέχωνο
στις πλάτες του ν’ αχνίζει.


Δώσ’ του κι ένα καλό σκυλί
και τους παλιούς του φίλους, και ρίξε χιόνι ύστερα
άσπρο σαν κάθε χρόνο. Να βγαίνει η μάνα να κοιτά
από το παραθύρι, την έγνοια της να βλέπουμε
στα γαλανά της μάτια, κι όλοι να της το κρύβουμε
πως είναι πεθαμένη.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς,
παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας
μια νύχτα του χειμώνα, πίσω απ’ τα ματοτσίνορα
ν’ ακούμε τους μεγάλους, να βήχουν, να σωπαίνουνε,
να βλαστημούν το χιόνι. Κι εμείς να τους λυπόμαστε
που γίνανε μεγάλοι και να βιαζόμαστε πολύ
να μοιάσουμε σ’ εκείνους, να δούν πως μεγαλώσαμε
να παρηγορηθούνε.


Μ.ΓΚΑΝΑΣ

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009



Πώς μπορεί να υπάρχει τόση ομορφιά δίπλα σε τόση ασχήμια;



Φύση, αμπέλια και ελιές
ειν’ του Θεού οι αγκαλιές
και κουμαριές και βάτα,
στου έρωτα τη στράτα.Τ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ειδικά αυτές τις μέρες η υπερ-αφθονία των καταστημάτων …και ο επαίτης στην είσοδο…
"Θεέ μου, μ’ αυτήν την ευτελή πραγματικότητα γύρω μας κινδυνεύεις. Πώς να σε σώσω..."
Τάσος Λειβαδίτης



Εσύ που έφτιαξες τα θαύματα της φύσης μην επιτρέπεις άλλο το άδικο και τον πόνο…


(φωτογραφίες messinia-guide, pathfinder,flickr)


Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Υπομονή είναι η μυστική προσδοκία της αποκάλυψης του θεού στη ζωή μας.
Της φανέρωσης του θελήματός Του σε χώρους, χρόνους και συνθήκες που δεν συνηγορεί η λογική και η φύση μας,
η ελπιδοφόρα αναμονή της πειστικής μεταμόρφωσης της δοκιμασίας σε θεϊκή ευλογία…
Το να δώσουμε κάποιο χρόνο στα γεγονότα για να δείξουν μόνα τους την ταυτότητα και το λόγο τους, το μυστικό τους…

(Νικόλαος Μεσογαίας)

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Αφιερωμένο σε όσους ένιωσαν τη συντροφικότητα, γεύτηκαν τη γλύκα του μοιράσματος ,της εσωτερικής επικοινωνίας,
μα ήρθε κι η ώρα να βιώσουν την υπαρξιακή μοναξιά, την ξηρασία της υπερβατικής επαφής με την καρτερικότητα της διεκδίκησης της θείας συνάντησης...

Όταν θα νιώθεις μοναξιά

όταν το σπίτι θα 'ναι άδειο

θα 'χεις εμένα συντροφιά

και θα σου δίνω εγώ κουράγιο


Όταν μαυρίζει ο ουρανός

όταν παγώνει η αγκαλιά σου

κι όταν σε πνίγει ένας λυγμός

εγώ θα έρχομαι κοντά σου


Μονάχα εσύ να 'σαι καλά

μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ

μπορεί να ζούμε χωριστά

μα τότε ζήσαμε μια αγάπη


Να 'σαι κορίτσι μου καλά

κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου

θα είμαι κάπου εκεί κοντά

ο φύλακας ο άγγελός σου

(Ελένη Ζιώγα)







Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Ζήσε και γνώρισε τα πάντα γύρω σου.
Αναπαύσου στα φιλόξενα λιμάνια του κόσμου σου με την αίσθηση του ναυτικού ριζωμένη μέσα σου.
Αγωνίσου και πόνεσε όσο θες μέσα στις ανθρώπινες τρικυμίες.
Όλα γύρω σου ,αγωνίες, πόνοι,θυσίες,δεν είναι παρά οι δοκιμασίες που θα σε οδηγήσουν στο τέρμα του δρόμου σου ,
που θα είναι η ταύτισή σου με την αιώνια ύπαρξη του Άρχοντα της Ενέργειας και του Χρόνου, στους μακρινούς κόσμους Του.

(Στράμαν ,Το παραμύθι του Ουρανού,Μ.Δανέζη-Σ.Θεοδοσίου.)

Η πνευματική διάσπαση του ατόμου γίνεται όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Δεν γίνεται διάσπαση του ατόμου αν δεν ταπεινωθούμε ,
αν δεν διασπάσουμε το άτομό μας δεν θα βγει η πνευματική ενέργεια που χρειάζεται
για να ξεπεράσουμε την βαρύτητα της φύσεως.
Μόνο έτσι θα διαγράψουμε την πνευματική τροχιά.
( Η ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ)