Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009



Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές

τα πράσινα, τα κόκκινα, τα σπίτια, τις αυλές.


Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ

Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.


Έλα να σου μάθω, πως είναι το φιλί,

σαν κόκκινο τριαντάφυλλο και σαν ανατολή


Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ

Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.


Έλα να σου δείξω το στάχυ το ξανθό

τ' αστέρια που σωπαίνουνε για ν' αποκοιμηθώ


Αφιερωμένο

σε κείνον που αγαπώ και σήμερα γιορτάζει

και σε κείνους που τους αγγίζει ιδιαίτερα η ευαισθησία του Μ.ΛΟΪΖΟΥ

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνω πόσο ανόητο είναι το να κρίνεις τον άλλο, να τον κατακρίνεις.


Άλλο να κάνουμε αυτοκριτική, με καλή καλή πρόθεση να διακρίνουμε, να αξιολογούμε το περιβάλλον μας, να κρατάμε αποστάσεις όπου χρειάζεται, να κατανοούμε και να προχωράμε.

Έχουμε νιώσει ντροπή κι ανωριμότητα κρίνοντας ανθρώπους για πράγματα που κι εμείς κάναμε αργότερα ή διαπιστώνοντας στη συνέχεια τι κρυβόταν πίσω από την κάποια συμπεριφορά τους.

Έχουμε νιώσει και βαθιά ευχαρίστηση όταν μετά από αρκετές γκάφες καταφέραμε να δείξουμε κατανόηση.

Σημαντική η γενναιοδωρία αισθημάτων και έργων -με σοφία ενεργώντας.

Η ενέργεια της προσφοράς επιστρέφει στον αποστολέα.


Ευλογημένοι οι άνθρωποι που βρίσκουν τη δύναμη-κουβαλάμε πολλά ο καθένας μας-και απεγκλωβίζονται από το «εγώ» τους και περπατάνε βήματα πιο πέρα.

“ Πολλά μικρά πράγματα, από πολλούς μικρούς ανθρώπους σε πολλούς μικρούς τόπους, μπορούν να αλλάξουν το πρόσωπο του κόσμου.”



Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009



Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα
σ’ αυτή την αγκαλιά
στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

(Χρήστος Θηβαίος)


Για όσους αγαπούν την βροχή,


για όσους επιθυμούν τη λύτρωση της ψυχής και του σώματος...

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Οι χριστιανοί και οι βουδιστές μοναχοί ενισχύουν τις εγκεφαλικές τους ικανότητες μέσω της προσευχής και του διαλογισμού.
Οι έρευνες δείχνουν ότι η προσευχή ή ο συνεχής διαλογισμός επιφέρει αλλαγές στη φαιά ουσία και ενισχύει τις περιοχές του εγκεφάλου που αφορούν την προσοχή και τη συμπόνια, ενώ ηρεμεί τις περιοχές που συνδέονται με τον φόβο και την αγωνία.
Οι συστηματικές ασκήσεις ίσως είναι εξίσου αποτελεσματικές με τα φάρμακα στην πρόληψη των εμφραγμάτων και των εγκεφαλικών επεισοδίων( ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Καρδιάς στη Φλόριντα). Μειώνουν την αρτηριακή πίεση και τις ορμόνες του στρες και βελτιώουν την ικανότητα συγκέντρωσης, αναφέρει ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Science.

«Στην ουσία», λέει ο Νιούμπεργκ που είναι επικεφαλής του Κέντρου Εγκεφάλου και Πνευματικότητας του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνιας, «όταν σκεφτόμαστε για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής- θρησκευτικά, επιστημονικά ή ψυχολογικά- ο εγκέφαλός μας αναπτύσσεται. Και σε αυτό δεν έχει καμία σημασία εάν είμαστε χριστιανοί, μουσουλμάνοι ή ινδουιστές».



«Οι δύο πιο ισχυρές δυνάμεις στην ανθρώπινη ιστορία είναι η θρησκεία και η επιστήμη», καταλήγει ο Νιούμπεργκ. «Εάν προσπαθήσουμε να τις φέρουμε δίπλα-δίπλα, θα κατανοήσουμε την κάθε μια, αλλά και τον κόσμο μας με έναν πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο».

"Σοφία δε και επιστήμη θέλουσιν είσθαι η στερέωσις των καιρών σου και η σωτήριος δύναμις."(Ησαΐας)







Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

"Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης"

Ένα βιβλίο, μια μορφή που μπήκε στη ζωή μου πριν μερικά χρόνια και με σημάδεψε.Θα ήθελα να είχε καθορίσει τη ζωή μου και τις πράξεις μου. Ανατρέχω συχνά στις σελίδες του προσδοκώντας…


Η Γερόντισσα Γαβριηλία γεννήθηκε το 1897 στη Κωνσταντινούπολη. Μετά το γυμνάσιο, έφυγε για να συνεχίσει τις Σπουδές της στην Ελβετία στην Σχολή Γεωπονικής.Την αγάπη της στα φυτά,στα δένδρα, στα λουλούδια την είχε μέχρι το τέλος της ζωής της και κυριολεκτικά «μιλούσε» μαζί τους και ώρες-ώρες λες κι έβλεπες την ανταπόκριση τους.Το 1923 μπαίνει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ως ακροάτρια στην Φιλοσοφική Σχολή.Πήρε το δίπλωμα κι έγινε μέλος της εταιρείας Άγγλων Χειροποδιστών το 1946.

Το 1954 πήγε στην Ινδία όπου και παρέμεινε 5 χρόνια. Ήταν μεγάλος σταθμός στην ζωή της και η ίδια αγαπούσε ιδιαίτερα την Ινδία. Εκεί βοηθούσε ακατάπαυστα πλήθος λεπρών και αρρώστων και τους έδειχνε απεριόριστη αγάπη! Όλοι την αγαπούσαν και την φώναζαν αδελφή Λίλα. Στο καθημερινό της κουραστικό πρόγραμμα ήταν απαραίτητη η δίωρη ανάγνωση της Αγίας Γραφής και πολλές ώρες προσευχής.

Έκανε σημαντικές γνωριμίες (Μητέρα Τερέζα, Sivananda, Baba Amte,Γκάντι,Λούθερ Κινγκ, Λεβ Ζιλέ). Κάποτε την είχε χαρακτηρίσει ένας ξένος ιεραπόστολος «κακή χριστιανή», γιατί σε αντίθεση με τους άλλους ιεραπόστολους στην Ινδία, άλλων θρησκειών που γνωρίζανε πολλές ντόπιες διαλέκτους εκείνη δεν ήξερε καμία και μιλούσε μόνο Αγγλικά και αυτή του απάντησε ότι ξέρει πέντε γλώσσες: Η πρώτη είναι το χαμόγελο, η δεύτερη τα δάκρυα, η τρίτη είναι το άγγιγμα, η τέταρτη είναι η προσευχή και η πέμπτη είναι η αγάπη. Μ’ αυτές τις πέντε γλώσσες γύριζε όλον τον κόσμο. Τότε ο ιεραπόστολος της ζήτησε να ξαναπεί αυτές τις «πέντε γλώσσες» για να της γράψει…

Σε ηλικία 62 ετών γίνεται μοναχή.Ακολουθεί η Αφρική, η Αθήνα, όπου έμεινε στο σπίτι των αγγέλων όπως το αποκαλούσαν τα πνευματικά της παιδιά, όπου κάθε μέρα δεχόταν πονεμένους ανθρώπους και τους βοηθούσε, η Αίγινα και η Λέρος, όπου και εκοιμήθη το 1992 ανασηκώνοντας τα χέρια της στον ουρανό…

Δικά της λόγια:

Κάθε πρωί "υπογράφω εν λευκώ στον Κύριο…"

Δεν μπορώ να πηγαίνω πίσω με το μυαλό μου, γιατί ζω την στιγμή… Το Χθές, δεν υπάρχει. Το Αύριο, είναι του Θεού, όπως και το Χθες ήταν… Και κάθομαι ήσυχα! Στο Αιώνιο Παρόν του Θεού!

Ποτέ να μην λες «γιατί περνώ αυτό»; Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης...Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι: ΟΛΑ στο σχέδιο του Θεού. ΟΛΑ γίνονται ή επειδή ο θεός τα θέλει ή επειδή τα παραχωρεί …είναι μια εκπαίδευσις.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Στα λιμάνια
μου δημιουργείται μια παράξενη συγκίνηση καθώς παρατηρώ την κίνηση αυτών που έρχονται ή φεύγουν κουβαλώντας μαζί με τις αποσκευές τους χαρές και λύπες που τις ταξιδεύουν.

Με δυο λιμάνια συνδέθηκε η ζωή μου τα τελευταία χρόνια.



“Μα όποιος στ’αλήθεια ερωτεύεται κάνει τον πόνο προσευχή,βαρκούλα κάνει το φιλί και ξενιτεύεται.”( Ιωαννίδης Αλκίνοος)



''Eκείνοι που ταξιδεύουν κοιτάζουν το πανί και τ'αστέρια ακούνε τον αγέρα

ακούνε πέρα απ'τον αγέρα την άλλη θάλασσα

σαν ένα κοχύλι κλειστό κοντά τους, δεν ακούνε τίποτε άλλο...''Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ

“Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα που ‘χουν στο αίμα τους αλμύρα και σκουριά

για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα είναι να μένουμε δεμένα στη στεριά”( Άκος Δασκαλόπουλος)


“Καράβια μοιάζουν οι ψυχέςκι ανέμους να ζητήσεις

ταξιδευτές στ' αμπάρια τους σαλπάρουν για αναμνήσεις

Μαλαματένια άγκυρα και χρυσαφένιοι κάβοι

πιάνουν και δένουν στη ζωήγια λίγο το καράβι"( Δημήτρης Υφαντής )


“Μια ζωή ταξίδευα απ' τη χαρά στο δάκρυ
Γιατί ποτέ δεν ήθελα ν' αράξω σε μιαν άκρη

Κι απ' το Θεό μου ζήταγα το πιο ψηλό κατάρτι

Τα πέλαγα, τα κύματα και τ' άγνωστο στο χάρτη"(Λίνα Δημοπούλου )

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Τη στιγμή που ο Θεός μας λείπει, που είναι σιωπηλός,

αρχίζει η προσευχή και όχι όταν εμείς έχουμε να πούμε πολλά, αλλά όταν λέμε στον Θεό:

“Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Γιατί είσαι τόσο σκληρός, τόσο σιωπηλός;”


Αυτή η γνώση την οποία πρέπει να βρούμε –ή διαφορετικά θα πεθάνουμε –είναι εκείνη που μας κάνει να ανοίγουμε δρόμο μέχρι το σημείο όπου βρισκόμαστε στην παρουσία Του.

Αν ακούσουμε προσωπικά αυτό που η καρδιά μας γνωρίζει για την αγάπη και την ελπίδα
και αν δεν φοβόμαστε την απελπισία, τότε θα καταλάβουμε ότι η νίκη βρίσκεται πάντοτε στην αντίθετη πλευρά της απελπισίας. Αυτή ακριβώς τη στιγμή υπάρχει στην καρδιά νοσταλγία για το Θεό τον ίδιο και όχι για τα δώρα Του.

Υπάρχει νοσταλγία για την πατρίδα, αλλά για μια πατρίδα που δεν βρίσκεται στους γεωγραφικούς χάρτες, για μια πατρίδα όπου υπάρχει αγάπη, αλήθεια, ζωή.
ANTHONY BLOOM


Δώσ' μου ένα σύνορο να περπατώ
Δώσ' μου ένα όνομα να μη χαθώ
Δώσ' μου ένα όνειρο να κρατηθώ
Δώσ' μου ένα όραμα να αντισταθώ
Δώσ' μου ένα παιδί να εξομολογηθώ
Δώσ' μου ένα φιλί να πλύνω το κακό
Ξύπνησε με το πρωί μ' ένα σκοπό
που να λέει χαλάλι στη ζωή που ζω.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Σε μια καθημερινότητα σύγχυσης, ανταγωνισμού, ανασφάλειας, και φόβου η Κωνσταντίνα Κούνεβα κάνει την ανατροπή

Η Κωνσταντίνα δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι στις 23 Δεκεμβρίου 2008 επιστρέφοντας από τη δουλειά της. Αντιδρούσε στην αυθαιρεσία των εργοδοτών της και παρότρυνε και τις άλλες καθαρίστριες.Έχασε το ένα της μάτι και νοσηλεύτηκε σε κωματώδη κατάσταση στην εντατική. Έκανε 8 χειρουργεία και θα χρειαστεί να κάνει άλλα 10.
Δεν έχασε όμως την πίστη στις αξίες της…

Η συνέντευξη που έδωσε στο Σταύρο Θεοδωράκη τράνταξε τα δεδομένα της εποχής μας.

«…-Είσαστε ενταγμένη σε κάποιο κόμμα;
-Όχι, δεν ασχολούμαι με κόμματα.
-Ποια είναι η ιδεολογία σας όμως;
-Δεν έχω. Δεν χρειάζεται ιδεολογία στη ζωή, χρειάζεται σοφία. Οι άνθρωποι χιλιάδες χρόνια πριν από εμάς, έχουν ανακαλύψει τη σοφία.

-Και δεν φοβηθήκατε;
-Ο φόβος δεν βοηθά, ο φόβος δεν σε αφήνει να είσαι ελεύθερος, ο φόβος είναι καταστροφή.

-Έγιναν διαδηλώσεις, έγραψαν συνθήματα.
-Με αυτό, που γράφουν δηλαδή συνθήματα στους τοίχους, δεν συμφωνώ. Καλό είναι να έχεις άποψη, αλλά να μη χαλάς κάτι που δεν μπορείς να το φτιάξεις ξανά ο ίδιος. Πρέπει να προσέχουμε το περιβάλλον γύρω μας. Και τα μαγαζιά, τον κόσμο.
-Δεν πιστεύετε δηλαδή στη βία. Ούτε ως απάντηση στη βία του κράτους.
-Ε βέβαια, η βία δεν χρειάζεται. Υπάρχει ένας τρόπος πολύ καλός: ο λόγος.

- Του γιου σας του Εμμανουέλ τι του είπατε;
-Να μην έχει θυμό και μίσος. Ούτε για τον άνθρωπο αυτό ούτε για αυτόν που τον πλήρωσε. Εγώ πιστεύω ότι όσο μεγαλύτερος ήταν ο φόβος τους τόσο πιο σκληρή ήταν η επίθεση.
-Μιλάτε σαν να μην έχετε μίσος μέσα σας.
-Όντως δεν έχω μίσος, ναι.
-Ούτε καν γι΄ αυτόν, τον συγκεκριμένο άνθρωπο που το ΄κανε;
-Τον λυπάμαι, αυτός ο άνθρωπος έχει προβλήματα μεγάλα. Πρόβλημα με την ψυχή του, τον εαυτό του. Έχει εγωισμό και φόβο.
-Σας έκανε ένα μεγάλο κακό όμως.
-Σ΄ εμένα το κακό φαίνεται, σ΄ εκείνον δεν φαίνεται, αυτός τραβάει πολύ περισσότερα από μένα. Είμαι σίγουρη. Όταν κάνεις επίθεση σε έναν άνθρωπο, αυτό πολλαπλασιάζεται και γυρνάει σε σένα.

-Η ταπεινότητα, ο αυτοέλεγχος, ταιριάζουν με τον ρόλο μιας δυναμικής συνδικαλίστριας;
-Ε μάλλον ταιριάζουν, αφού εγώ είμαι έτσι...»

(αποσπάσματα)

Τελικά η αξιοπρέπεια, η παλληκαριά, η μεγαλοψυχία μπορούν να είναι ανθρώπινα βιώματα, κυκλοφορούν ανάμεσά μας…
Απορώ και θαυμάζω.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Τι θα κρατήσει τα ιδανικά ζωντανά;
Τις εθνικές, ιστορικές επετείους να μην πιάσουν παχύ στρώμα σκόνης;
28 Οκτωβρίου, 17 Νοέμβρη, 25 Μαρτίου…
Η παραχάραξη, η καπηλεία είναι γνωστές καταστάσεις.Ωστόσο οι αξίες είναι πανανθρώπινες και διαχρονικές.

Η εθνική ταυτότητα-σεβόμενοι τους άλλους πολιτισμούς-δίνει χαρακτήρα και αυθυπαρξία στην παρουσία μιας χώρας στη διεθνή κοινότητα όπως η προσωπικότητα ενός ατόμου σε μια παρέα.
“Εγώ τη σημαία την τύλιξα, την έχωσα κάτω απ΄το στρώμα
να μου κεντάει το πλευρό, τη ραχοκοκαλιά, να μην μ΄αφήσει να ξεχάσω.”

Ευλογημένη η μέρα που “οι λαοί όλου του κόσμου θα σφιχταγκαλιάζονται”.

Τι θα κρατήσει τα ιδανικά ζωντανά;

Μα η καθημερινή μας πράξη και στάση ζωής...


Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009




Οι φάροι μας ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία, μοναχικοί φύλακες στην απεραντοσύνη του ουρανού και της θάλασσας.
Η ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική τους , η σκέψη ότι τα παλιά χρόνια , που τα τεχνικά μέσα ήταν λιγοστά, ήταν το φως-φύλακας των ναυτικών, το μυστήριο που κρύβουν πίσω από τους πέτρινους τοίχους τους διεγείρουν την φαντασία που αναζητά την περιπέτεια…

Τον φίλο μου το φάρο, τον πιο παλιό

απ' όλους μου τους φίλους τον πιο καλό

μες στο βαθύ σκοτάδι παρακαλώ,

φέξε τον νυχτωμένο μου μυαλό.

Φώτισε τ' όνειρό μου να θυμηθώ

τη ρότα μου να πάρω, να ξαναβρώ

να λάμψει σαν αλήθεια, άνοιξε το φως

συ που 'σαι τόσο μόνος κι είσαι σοφός.

Νύχτα μεγάλη νύχτωσε, σκοτάδι της αβύσσου

γυρεύει φάρο η καρδιά το φως του Παραδείσου.( Π. Μίσκος)




Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009



Κάποιοι φίλοι μας αγαπημένοι bloggers …


…αποτραβιούνται, κλείνουν το blog τους για κάποιο διάστημα, δοκιμάζονται.

Η σκέψη κι η αγάπη μας είναι μαζί τους. Η έλλειψή τους αισθητή, περιμένουμε την επιστροφή τους.

Συνοδοιπόροι είμαστε όλοι σ΄αυτό το ταξίδι. Αύριο μπορεί να είναι κάποιος από μας που θα αποτραβηχτεί να θρέψει τις πληγές του, να δώσει απερίσπαστος τον προσωπικό του αγώνα.

Ενώνουμε τις προσευχές μας προς το Δημιουργό του σύμπαντος («ελθέ») καλώντας την πιο αγαθή και σοφή ενέργεια του κόσμου, το πνεύμα το άγιο να πέσει ως βροχή λυτρωτική και να θεραπεύσει σώματα και ψυχές.

Να απολαύσει επιτέλους ο άνθρωπος την κληρονομιά που του ανήκει…

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Μπορείτε να μου προτείνετε…


…κάποιο ίδρυμα, οργανισμό όπου θα μπορούσα στο τέλος της χρονιάς να γίνω εθελόντρια και να προσφέρω ό,τι μπορώ; Με ρώτησε ευγενικά και χαμηλόφωνα μια μαθήτρια πλησιάζοντάς με στο τέλος του μαθήματος…


…φτιάχνοντάς μου το βράδυ και ενισχύοντάς μου την πεποίθηση ότι σ΄όλο τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται, επιλέγουν, εργάζονται ενάντια στην φθήνια της εποχής.


Αυτή είναι μια σημαντική πλευρά των νέων-πρόκειται για παιδιά 16-17 ετών και ο χώρος που εργάζομαι είναι ένας φροντιστηριακός οργανισμός με 7μελή τμήματα.


Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση της μαθήτριας που μας ομολόγησε ότι το όνειρό της μεγαλώνοντας είναι να φοράει φίρμες. Ωστόσο κι αυτή το αναθεώρησε όταν το συζητήσαμε όλοι μαζί.


Είναι τα παιδιά που φοβισμένα με την ακτινοβολία των κινητών, τη νέα γρίπη, την ανεργία, προσπαθούν να επιβιώσουν με το διπλό σχολείο-σχολείο το πρωί, φροντιστήριο το απόγευμα, παράνοια αποδεκτή τόσα χρόνια-που τα συνθλίβει.


Τα παιδιά που σε κάθε μάθημα μου ζητάνε να μιλήσουμε για τα «άλλα», τα «φευγάτα», τα εκτός ύλης. Που διψούν για διάλογο, έρευνα, ανακαλύψεις και αποκαλύψεις.


Είναι και τα παιδιά που δέχτηκαν μολυσμένες «μεταγγίσεις» και έχουν χάσει το δρόμο τους…


Όλες οι περιπτώσεις ευθύνη δικιά μας τώρα, μα και δικιά τους αύριο όταν θα δίνουν λόγο στους μεταγενέστερους για τα πράγματα που έκαναν ή παρέλειψαν να κάνουν.


Φτάνει να έχουμε να προτείνουμε…