ΤΑΞΙΔΙΑ ΨΥΧΗΣ

Έχουν περάσει αρκετές μέρες στο ερημητήριό μου. Έχω καιρό να συναντήσω άνθρωπο, να μιλήσω, να ανταλλάξω ένα χαι­ρετισμό. Τι υποβλητική που είναι αυτή η ησυχία!

Μοναδική συντροφιά ο παφλασμός των κυμάτων…

...η θάλασσα όταν είναι τρικυμισμένη, θυμίζει την ένταση της θεϊκής αναζητήσεως,



όταν ηρεμεί σε μεταφέρει σε καταστάσεις που σου χαρίζονται ως «άνωθεν» δώρα, σου προσφέρονται ως παράκληση στους τρικυμισμένους αγώνες σου και ως ενίσχυση στην ασυνθηκολόγητη άσκησή σου…


το σφύριγμα του αέρα, το κελάηδημα των πουλιών,

οι σταγόνες της βροχής. Τίποτε άλλο.

Εδώ είναι εύκολο να απορρίψεις τον πολιτισμό μας - αυτό το πα­χύ κατασκεύασμα που στην ουσία φανε­ρώνει διαρκώς και ποικιλότροπα την ασχή­μια του ανθρώπινου εγώ.


Εδώ, επειδή λί­γα ακούς, πολλά βλέπεις. Επειδή λίγα πλη­ροφορείσαι, πολλά μαθαίνεις. Η φυσική ασυμμετρία σου διδάσκει την αρμονία, το κάλλος, την ισορροπία. Μέριμνα καμία. Πα­ρηγοριά, οι αναμνήσεις και φυσικά οι ανα­ζητήσεις, η δίψα για τον Θεό. Αυτά μέσα σου. Γύρω σου, το χάδι της φύσης· σου γλείφει το κορμί της υποστάσεως. Εγώ όμως, μεγαλωμένος στις πόλεις, με πτυχία τεχνο­λογίας, με δέρμα μεταλλαγμένο, με σώμα ψεύτικο, δεν ξέρω τη γλώσσα της. Αυτή μου μιλάει, αλλά εγώ δεν την καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τους τρόπους της. Αγνοώ τα μυστικά της. Είναι σαν να μου μιλάει κάποιος σε πο­λύ μουσική γλώσσα, που όμως εγώ αγνοώ τις λέξεις της. Απολαμβάνω το άκουσμα , χάνω όμως το νόημα.


(αποσπάσματα από "φωνή αύρας λεπτής..." Νικολάου Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής)

(φωτογραφίες Kopanakinews’s Weblog, Γιάννης Μητρόπουλος , Kotsonas Georgis, panoramio,flickr,desktop)

ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΟ

Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα tango

κι ένα άγγιγμά σου κάτω από το τραπέζι

Αδιάφορα τριγύρω μου να κοιτώ

Στο γυμνό λαιμό μου το χέρι σου να παίζει

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια βραδιά

για ρομαντικές φιγούρες πάνω στην πίστα

Να παραμερίζουν όλοι από τη φωτιά

που θα στέλνει το κορμί μας στο πρίμα βίστα

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια ζημιά

που θα κάνει άνω κάτω την λογική σου

θέλει τρέλα η ζωή μας και νοστιμιά

άμα θες να βρεις τις πύλες του παραδείσου

Μια γυναίκα ένας άντρας κι ένας θεός

ένας έρωτας θεός να μας σημαδεύει

Να σου δίνω τα φιλιά στων κεριών το φως

και να παίρνω αυτά που ο νους ας απαγορεύει

Στο μεθόριο
γνωστού και αγνώστου,
χρονικού και αιωνίου,
δικαίου και αδικίας,
λογικού και παραλόγου,
υπάρξεως και ανυπαρξίας,
ζωής και θανάτου∙
μέσα στα διλήμματα, στα αναπάντητα ερωτήματα, στις απαιτητικές αμφιβολίες, στις ανυπέρβλητες κρίσεις,
εκεί που το λάθος παλεύει με την ανακάλυψη, η συντριπτική ήττα με τη νίκη, η απιστία με την πίστη∙


μέσα στα νοσοκομεία, στις μονάδες εντατικής θεραπείας, στις αίθουσες αναμονής, στα μαιευτήρια, στα κοιμητήρια, στα άσυλα ανιάτων,

στα εργαστήρια γενετικής μηχανικής, στους χώρους όπου κατασκευάζονται πολύ ανθρώπινα οι άνθρωποι,

στα ερημητήρια και τα ασκηταριά, στα λημέρια της ευχής και των δακρύων,

εκεί που το σφυροκόπημα των «γιατί» είναι πιο ισχυρό από τη σιγουριά των «τι»,
εκεί που τα ερωτήματα έχουν μεγαλύτερη αξία από τις απαντήσεις,

εκεί που η ταπείνωση του «αν» και του «μήπως» κινδυνεύει να γίνει αγανάκτηση, γογγυσμός και βλασφημία,

εκεί συχνάζει ο πανταχού παρών Θεός. Εκεί γίνονται οι αποκαλυπτικές συντυχίες. Εκεί γεννιούνται οι μεγάλες γνωριμίες.

(Άνθρωπος Μεθόριος , Νικολάου Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής )

Ακόμα κι αν φύγεις για το γύρο του κόσμου

θα ‘σαι πάντα δικός μου θα 'μαστε πάντα μαζί
Και δε θα μου λείπεις γιατί θα 'ναι η ψυχή μου

το τραγούδι της ερήμου που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια η Αθήνα θ' ανάβει

σα μεγάλο καράβι που θα 'σαι μέσα κι εσύ
Και δε θα σου λείπω γιατί θα 'ναι ψυχή μου

το τραγούδι της ερήμου που θα σ’ ακολουθεί
Τα ήσυχα βράδια θα περνάει φωτισμένο

της ζωής μου το τρένο που 'θα 'σαι μέσα κι εσύ
Και δε θα σου λείπω γιατί θα 'ναι ψυχή μου

το τραγούδι της ερήμου που θα σ’ ακολουθεί


Αφιερωμένο

σε όσους έχουν την ευλογημένη εμπειρία να έχουν αγαπήσει κι αγαπηθεί πέρα από τόπο και χρόνο είτε αυτό είναι έρωτας είτε φιλία είτε-τι θαυμαστό-και τα δυο μαζί

και

σε όσους αν και δεν έχουν βιώσει ακόμη εξαίρετα συναισθήματα δεν τα έχουν προδώσει αναζητώντας τα…

Κάποιοι φίλοι μας τις νύχτες μας βλέπουν και μας γνέφουν απ' τους ουρανούς...


Λέγεται ότι κάποιες φορές άγιοι ως άγγελοι εμφανίζονται στους ανθρώπους για να τους ενισχύσουν στον αγώνα τους.

Λοιπόν τι λέτε; Τέλειωσαν οι μέρες των αγίων; Πού είναι οι γλυκές μορφές που γέμιζαν τα παιδικά όνειρα; Κάποτε κατέβαιναν από το τέμπλο και μοιραζόντουσαν τα παιδικά παιχνίδια. Τώρα ξαναγύρισαν στη θέση τους και με βλέμμα ακίνητο περιμένουν; Σίγησαν αυτοί ή εμείς λιποτακτήσαμε "εις χώραν μακράν"; Στέλνει ακόμη ο Θεός τους φίλους του να ζήσουν ανάμεσά μας; Πού είναι; Τι λένε; Μας ακούν; Μας στέλνουν μηνύματα ή σιωπούν;

Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όλες οι θρησκείες του κόσμου περιλαμβάνουν στη θεολογία τους αγγελικές οντότητες. Ο αρχαιοελληνικός θεός Ερμής, ο Έρωτας, η φτερωτή Νίκη, καθώς και η Ίρις, η πιστή αγγελιαφόρος του Δία, είναι καθώς φαίνεται οι φιλολογικοί πρόγονοι των χριστιανικών αγγέλων. Ο ποιητής Ησίοδος, παραδίδει στο έργο του Θεογονία: "…τάχθηκαν από το Δία και βρίσκονται στη γη 3.000.000 αθάνατοι φύλακες των θνητών ανθρώπων..." Αγγελικές μορφές εμφανίζονται επίσης και στον Ινδουισμό, στο Ισλάμ, στο Σουφισμό, στον Ιουδαϊσμό.

Είναι καθημερινή η δέηση της Εκκλησίας προς το Θεό να δίνει στον καθένα μας: «Άγγελον ειρήνης, πιστόν οδηγόν, φύλακα των ψυχών και των σωμάτων ημών». Ο Παύλος αναφωνεί: «δεν είναι όλοι οι Άγγελοι πνεύματα που υπηρετούν, τα οποία ενεργούν όχι από δική τους πρωτοβουλία, αλλά αποστέλλονται από το Θεό για να διακονήσουν εκείνους που μέλλουν να κληρονομήσουν την αιώνια ζωή;».(Εβρ.Α΄14)

Αγαπημένο σημείο: "Και θα αποστείλει τους αγγέλους του με δυνατή φωνή σάλπιγγας και θα συγκεντρώσει τους εκλεκτούς του από τους τέσσερις ανέμους, από τις άκρες των ουρανών μέχρι τις άλλες άκρες τους." (Ματθαίος 16:27 και 24:31.)

Σύμφωνα με τον Θωμά τον Ακινάτη οι άγγελοι δεν έχουν κάποια γλώσσα επικοινωνίας, , αλλά μπορούν να επικοινωνούν τηλεπαθητικά με τους ανθρώπους..

Είναι προορισμένοι να γίνονται κήρυκες του Θεού, οδηγοί για τους ανθρώπους, προστάτες και φύλακες, αλλά και αυτοί που μας παρηγορούν και μας συμπαραστέκονται από την στιγμή που γεννιόμαστε ως την ύστατη του θανάτου μας. Ο Χρυσόστομος λέει συγκεκριμένα ότι «όλοι οι χριστιανοί την ώρα της Βαπτίσεως λαμβάνουν ο καθένας ξεχωριστά από έναν άγγελο τον οποίο ορίζει ο Θεός».

Στο αρχαιότατο έργο «ποιμήν» του Ερμά, γίνεται λόγος για τον προσωπικό φύλακα άγγελο κάθε ανθρώπου. Αυτός μάλιστα είναι τρυφερός, σεμνός, πράος, διδάσκει στην ανθρώπινη καρδιά τη δικαιοσύνη και το δρόμο προς το αγαθό.

Ο άγγελος αυτός παρηγορεί στις θλίψεις, βοηθά στους πόνους, συμπάσχει με τον άνθρωπο, τον οδηγεί στη μετάνοια και τον προστατεύει από ορατούς και αόρατους εχθρούς.

Η γερόντισσα Γαβριηλία λέει:"Όταν αγαπούμε, οι Άγγελοι γίνονται οι καλύτεροί μας συνεργάτες ."

Ο π. Παΐσιος έλεγε ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε φιλία με τούς αγίους και τούς αγγέλους. Ιδιαίτερα, με τον άγιο του οποίου φέρουμε το όνομα και με τον φύλακα άγγελό μας.


(πηγές:Ψίθυροι αγγέλων Ηλία Λιαμή, Kαινή Διαθήκη, η Ασκητική της αγάπης,inout)

Ο ΠΟΝΟΣ

Μπορεί το θέμα να μην είναι ευχάριστο όμως είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Για κάποιους ίσως από μας μέρος της καθημερινότητάς μας. Δεν μπορούμε να τον κρύβουμε, να τον φοβόμαστε. Ίσως κοιτώντας τον στα μάτια του κλέβουμε πόντους, τον ξορκίζουμε…. Καταλαβαίνω τον παιδαγωγικό του ρόλο όμως ομολογώ ότι σε κάποιες περιπτώσεις-που ξεπερνά κάποια μεγέθη-αδυνατώ να κατανοήσω. Είναι τότε που το μυαλό πεπερασμένο βάζει τα πολλά ερωτηματικά δίπλα στα υπάρχοντα αποσιωπητικά κι η ψυχή ανταριασμένη στρέφεται ψηλά περιμένοντας απάντηση στα αναπάντητα.

Σοφά και παρηγορητικά τα λόγια του Γκιμπράν:

Και μια γυναίκα μίλησε και είπε: Μίλησέ μας για τον Πόνο.

Και κείνος αποκρίθηκε: Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του οστράκου που περικλείει τη γνώση σας. Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει, για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο. Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας. Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας. Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας.

Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι. Είναι το πικρό φάρμακο που μ' αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας. Γι' αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό, και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα. Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου, Και η κούπα που σας δίνει, μ' όλο που καίει τα χείλη σας, είναι φτιαγμένη από τον πηλό που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.

Αφιερωμένο σε όσους αγαπούν

τη θάλασσα
την ελευθερία
τα ταξίδια του μυαλού και της καρδιάς
να ονειρεύονται και να κυνηγούν ουτοπίες.

Αφιερωμένο σε όσους αγαπούν.

Δυο φίλοι περπατούν για ώρες στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν
και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο :
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν
μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος
του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα :
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον
ρώτησε : όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω
στην πέτρα. Γιατί?
Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε
στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν
κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου
κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.

ΕΙΔΑ ΟΝΕΙΡΟ ΟΤΙ ΠΗΡΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ…


Θ: θέλεις λοιπόν να σου δώσω συνέντευξη; ρώτησε ο Θεός
Α: Αν σας περισσεύει χρόνος απάντησα.
Ο Θεός χαμογέλασε: Έχω μια μέρα και μια αιωνιότητα. Τι ερωτήσεις σκέφτεσαι να μου κάνεις;
Α: Τι είναι αυτό που σας εκπλήσσει περισσότερο στους ανθρώπους;


ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ:

- Ότι με το να αγχώνονται για το μέλλον τους, λησμονούν το παρόν τους και έτσι δεν ζουν ούτε στο μέλλον ούτε στο παρόν.
- Ότι ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ, και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει καθόλου...
- Ότι βιάζονται να αποβάλουν την παιδικότητα τους: θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα και ύστερα παρακαλούν να ξαναγίνουν παιδιά.
- Ότι χάνουν την υγεία τους προσπαθώντας να βγάλουν όλο και περισσότερα λεφτά, και ύστερα χάνουν τα λεφτά που απέκτησαν για να ξαναβρούν την υγεία τους...


Ο Θεός πήρε το χέρι μου στο δικό του, μείναμε για λίγο σιωπηλοί και μετά ρώτησα...
Σαν πατέρας, ποια είναι τα μαθήματα ζωής που θα θέλατε να μάθουν τα παιδιά σας;
- Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν άξιοι να αγαπηθούν.
- Να μάθουν ότι δεν μετράνε τα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας, αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στην ζωή μας..
- Να μάθουν ότι δεν ωφελεί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους.
- Να μάθουν πως υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν πραγματικά, που όμως δεν ξέρουν πως να δείξουν ή να εκφράσουν τα αισθήματα τους.
- Να μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.
- Να μάθουν ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορείς να ανοίξεις στον άλλο πληγές που μετά παίρνει χρόνια πολλά να τις γιατρέψεις.
- Να μάθουν ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα... εκτός από την ευτυχία.
- Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορεί να κοιτούν το ίδιο πράγμα και να βλέπουν διαφορετικά πράγματα.
- Να μάθουν ότι δεν φτάνει πάντα να σε συγχωρούν οι άλλοι - πρέπει να μπορείς και εσύ ο ίδιος να συγχωρέσεις τον εαυτό σου.
- Και να μάθουν ότι για τα παιδιά μου εγώ θα είμαι πάντα εδώ...

(φωτογραφία Al Magnus)

Μικρή πατρίδα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα

που τα ‘ντυσε με φύλλα η καρδιά

και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες την πέτρα .
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση

οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά

που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει .
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ

η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας

μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή

η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας.
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει

σε όνειρα σ’ αισθήματα υγρά

το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει.

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ

η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας

μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή

η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας .

(Στίχοι: Παρασκευάς ΚαρασούλοςΜουσική: Γιώργος ΑνδρέουΠρώτη εκτέλεση: Παντελής Θεοχαρίδης)

Αγαπημένο τραγούδι αφιερωμένο σ΄εκείνον που αγαπώ και στους διαδικτυακούς μου φίλους.

ΑΓΡΙΑ ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ

Χθες ανεβήκαμε με μια φίλη για πεζοπορία στον Υμηττό. Με χαρά διαπιστώσαμε ότι έχουν αρχίσει να βγαίνουν τα αγαπημένα μας κυκλάμινα.Αυτά τα μικρά κομψοτεχνήματα που από παιδί μου έδιναν χαρά καθώς τα ανακάλυπτα να ξεπετιούνται από παντού και να χρωματίζουν τη γη το φθινόπωρο.



"Περπατώ μες στ΄αγκάθια, μες στα σκοτεινά ,σ΄αυτά που΄ναι να γίνουν και στ΄αλλοτινά κι έχω για μόνο μου όπλο, μόνη άμυνα τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα."(Μαρία Νεφέλη,ΕΛΥΤΗ)

Κυκλαδινό κυκλάμινο /στου βράχου τη σχισμάδα /πού βρήκες χρώματα κι ανθείς /πού μίσχο και σαλεύεις /Μέσα στο βράχο σύναξα /το γαίμα στάλα στάλα /μαντήλι ρόδινο έπλεξα /

κι ήλιο μαζεύω τώρα.(Γιάννης Ρίτσος)

Το χρώμα τους και το διακριτικό τους άρωμα μόλις φέρεις κοντά το πρόσωπο σε ανταμείβουν.

έσκυψαν σαν ντροπαλά κορίτσια...

λεπτοκαμωμένο , λεπτοφυές , ντελικάτο

Τώρα με τ’όνειρο χαρά σου / Μείνε κυκλάμινο του δάσους / Και πριν στον ήλιο αναστηθείς / Πάρ’ την αγάπη για κλειδί σου / Στην αμμουδιά του παραδείσου /Πού πας απόψε να σταθείς; (Νίκος Γκάτσος)

πρωινές δροσοσταλίδες

Αν γινότανε τα εκατομμύρια των κυττάρων μου να διαχώριζα / σ΄όλη τη γη θα τα ΄σπερνα κυκλάμινα και χαμομήλια / πάνω σ΄αυτά να περπατάς / κι όταν θα μ΄αγαπάς κι όταν θα μ΄έχεις ξαγαπήσει.(Μ Κασόλας)

"Τα ποιήματα είναι λίγα κυκλάμινα που ανθίζουν στα ρήγματα της μνήμης"
(ΑΡΗΣ ΑΡΓΕΣΤΗΣ)

συμβολίζουν την αντοχή, την αγνότητα, την αυθεντικότητα, την άδολη σκέψη

ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ , αγαπητοί μου φίλοι

( η πρώτη φωτογραφία δική μου, οι άλλες:flickr,digital camera,Em.Mavrofides,Κατερίνη)

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

Απόψε για μας θέλω να μιλήσω
για μένα και για σένα, το σύντροφό μου, το μισό μου
“είσαι το νούμερό μου” σου είχα πει.
Να πετάξω μια μια τις λέξεις στο χαρτί
πετραδάκια σε λίμνη κάνοντας κύκλους
ολοένα πιο μεγάλους για να σβήσουν
αμβλύνοντας την οξύτητα του πόνου, παραπόνου.

Κυνηγήσαμε –κυνηγάμε- την αλήθεια, το μυστήριο, το Α και το Ω
Χάσαμε, κερδίσαμε, κερδίσαμε…
Συνεχίζουμε να παίζουμε, να ρισκάρουμε, να ζούμε
“Ακόμη κι αν είναι ένα ψέμα το προτιμώ απ΄την αλήθεια του κόσμου” μου λες
Είναι φορές που η ζωή σε παίρνει στα χέρια της
κι ενώ εσύ απεγνωσμένα χτυπιέσαι να της ξεφύγεις,
στη συνέχεια αφήνεσαι στη ροή της και απλά προχωράς παρακάτω.

Κι ήρθε η ώρα να ζήσουμε χωριστά
για κάποιο-πόσο;-διάστημα
-θα βλεπόμαστε συχνά, θα τηλεφωνιόμαστε καθημερινά
αναλύοντας τα της ημέρας μα και της αιωνιότητας-
Ξέρουμε όμως ότι ήρθε η ώρα
να δώσουμε ο καθένας το δικό του αγώνα
Γλυκόπικρη γεύση
“ Τα καλύτερα έρχονται” μου λες κι εγώ κρυφακούω…

Σεβασμός στην ιδεολογική ή θρησκευτική άποψη του άλλου

Θεωρώ σημαντική αξία και στοιχείο πολιτισμού το σεβασμό της ιδεολογικής ή θρησκευτικής άποψης του άλλου στην καθημερινή μας ζωή. Όπως επίσης αντιλαμβάνομαι ως δημιουργική την καλοπροαίρετη προσέγγιση του άλλου μέσα από τα κοινά μας στοιχεία και όχι τα στοιχεία που μας χωρίζουν διατηρώντας -και πιθανόν εμπλουτίζοντας και ενισχύοντας-την προσωπική μας θέση.

Έχοντας αυτή την άποψη και τη δική μου βιοθεωρία και κοσμοθεωρία μου αρέσει να ερευνώ ,να επιλέγω και να παρουσιάζω σκέψεις και απόψεις στοχαστών διαφόρων ταυτοτήτων αρκεί να πρεσβεύουν το δίκαιο, το αγαθό, το σεβασμό στην ανθρώπινη αξία.

( φωτογραφία Al Magnus )

ΟΙ BlOGGERS ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ

Μέσα στο γενικότερο χάλι κα κλίμα απαισιοδοξίας θέλω να καταθέσω μια αισιόδοξη διαπίστωση μετά από την τρίμηνη σχεδόν παρουσία μου στο χώρο των bloggers.Δεν θέλω να εξιδανικεύσω καταστάσεις ούτε να χαϊδέψω αυτιά-άλλωστε επιφυλάσσομαι και για τη συνέχεια.Δεν λέω ότι δεν διακρίνω αδυναμίες και ελαττώματα αλλά αυτό είναι αναμενόμενο. Ωστόσο μ΄αρέσει να επισημαίνουνε και το καλό όταν το συναντάμε και όχι μόνο να γκρινιάζουμε παθητικά για τα κακώς κείμενα.

Απέναντι λοιπόν στη μαζοποίηση και την ισοπέδωση των καιρών, τις έκπτώσεις αισθημάτων και αξιοπρέπειας, στον κόσμο των bloggers δραστηριοποιούνται προσωπικότητες με άποψη,αξίες,ευαισθησία, χιούμορ, δυναμισμό. Οχι μόνο δεν χάθηκαν όλα, φίλοι μου, αλλά ίσως από εδώ να έχει ξεκινήσει κάτι πολύ δυνατό και όμορφο. Καλή συνέχεια…