Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009





Καταγράφω στίχους μαθητών μου(ηλικίας 16 ετών), όπου καταφαίνεται η ευαισθησία και το χιούμορ των παιδιών.Και αναρωτιέμαι για μια φορά ακόμη πότε θα εφαρμοστεί το εκπαιδευτικό εκείνο σύστημα που θα καλλιεργεί τον ανώτερο εαυτό των παιδιών, προϋπόθεση για καλύτερες κοινωνίες.
Πρόκειται για αποσπάσματα.

1) "Μάθε μου μόνο, πώς μπορώ να λησμονήσω
τη ντροπαλότητά σου την πρωτόγνωρη, την τόσο ερωτική
και πώς τη σκέψη μου μακριά σου να κρατήσω
όταν η ζάλη του ονείρου σου μ΄αφήνει ζωντανή.

Ίσως τα μάτια σου να πλάσαν την ελπίδα,
δυο μαύρες φλόγες που όμως ζέσταναν δεκάξι χρόνων παγωνιά.
Ίσως κι η καλοσύνη σου, η πιο γλυκιά παγίδα
και κάτι λόγια σου που ακούστηκαν λιγάκι παραπάνω τρυφερά.¨


2)"Το γράμμα που σου γράφω αυτό
είναι το τελευταίο!
Συγγνώμη μα βαρέθηκα τα ίδια να σου λέω...
Αγόρι μου, κουράστηκα
αμάν...κατάλαβέ το!
Δε θέλω να ΄μαστε μαζί,
για πάντα χώνεψέ το.
Μου έλεγες τα ψέματα
το ένα πίσω απ΄τ΄άλλο
κι όταν σε καταλάβαινα
μου έπαιζες το ... Γάλλο.
...........................................
Και μη μου πεις πως ξέχασες
τότε στο σινεμά,
που άρχισες τα κλάματα
και ούρλιαζες:"μαμά"!
Αλλά τ΄αποκορύφωμα
έφτασε με τη Σόνια,
που τάχα ήταν ξαδέρφη σου
και...τα΄χατε δυο χρόνια!"


3)"Υπάρχουν τόσοι,κι άλλοι τόσοι
που θα σου πούνε πώς θα ζεις,
τι να κάνεις, τι να πεις
και το στυλ που θα ντυθείς.

Θα τους ακούσεις κι εσύ
γιατί έτσι έχεις μάθει,
να ακολουθείς πάντα πιστά
όλα τα δικά τους λάθη.

Μα μια μέρα θα γυρίσεις
να κοιτάξεις τη ζωή σου
μια ζωή που τελικά
δεν ήταν δική σου."



4)"Κάθε φορά που η σκέψη σου τριγυρνάει μες στο μυαλό μου
απορροφάται από τη φαντασία και βγαίνει στο στυλό μου.
Γιατί να γίνει έτσι; Μα η ερώτηση χαμένη,
η εικόνα σου στα μάτια μου για πάντα εγκλωβισμένη. "








5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γειά σου!Αλήθεια αγαπώ πολύ τα νέα παιδιά,όχι μόνο γιατί έχω ένα γιο 17 ετών, αλλά γιατί πιστεύω ότι πάντα η νέα γενιά έχει πολλά να δώσει. Τα νιάτα, η φρεσκάδα,η θετική τους ενέργεια,τα όνειρα τους,η καθαρή ψυχή τους. τα χαντακώνουμε τα παιδιά, τους κόβουμε τα φτερά, τα όνειρα.
το εκπαιδευτικό σύστημα, η κονωνία, αλλά και η οικογένεια,τους καλλιεργούμε το φόβο,κι όπως ακριβώς είπες δεν αφήνουμε να βγει ο ανώτερός τους εαυτός στην επιφάνεια,όντως προϋπόθεση για καλύτερες κοινωνίες.
Ειρήνη

Ελενα καπακιώτου είπε...

πολυ ωραια η ηληκια αυτη!!!!

αληθεια ποσο διαφορετικα
θα σκεφτονται
μετα απο 10 η 20 χρονια???

καλο βραδυ

ANAZHTHΣH είπε...

Ειρήνη καλημέρα,
προτιμώ την παρέα τους πολλές φορές παρά των συνομηλίκων μου.
Εύφορο έδαφος η ψυχή τους για καλλιέργεια...

ANAZHTHΣH είπε...

Zinaa Kapa καλημέρα καλή μου,
εδώ είναι το ζητούμενο:η γόνιμη αμφισβήτηση, η αυθεντικότητα, η διάθεση να αλλάξουμε τον κόσμο να μην σταματάει στα 18...

Ελενα καπακιώτου είπε...

πολυ σωστα!!!!!