Ο Χαλίλ Γκιμπράν λέει για τα παιδιά:

«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα.
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
αφού σκέψεις έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα .
Διότι η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες .
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο Τοξότης βλέπει το σημάδι της τροχιάς προς το άπειρο
και Εκείνος σε κάμπτει με τη δύναμή του,

ώστε τα βέλη του να πορευθούν γρήγορα και μακριά.

Να χαίρεσαι όταν σε κάμπτει το χέρι του Τοξότη.
Διότι όσο αγαπά το βέλος που πετάει
τόσο αγαπά και το τόξο που μένει σταθερό.»