νοσταλγία του απόλυτου

Φτιαγμένη η ψυχή μας για να εκτιμά το μικρά και καθημερινά,
- να αναγνωρίζεις και να απολαμβάνεις την ομορφιά της απλότητας-
να ασκείται στην υπομονή,
μα φτιαγμένη να ζητά και τα μεγάλα, τα υψηλά, τα δυσπρόσιτα...

Αυτή η κούραση -αρκεί να έχει και ωριμότητα- που νιώθουμε και εκφράζουμε αρκετοί είναι υπαρξιακή, κρίση πολιτισμού, μοντέλου ζωής;
Προμηνύει κάποια αλλαγή κοσμική,κοινωνική ή απαιτεί αλλαγή ματιάς;

" Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα, λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό...
κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό."
(Ν. Βρεττάκος)

"Νιώθει ενοχές για τις απαιτήσεις της και δεν ξεχωρίζει αν το ανικανοποίητο είναι από εγωιστική απληστία ή οδηγός σοφός προς την ουσιαστική ζωή..."

(Μ. Βαμβουνάκη)

Προβλήματα γύρω μας, ψυχές που αιμορραγούν...

"Τι να πω σε μια πόλη με καπνούς και τσιμέντα,

τα κομπιούτερ δε λένε για αγάπη κουβέντα,

τι να πω Παναγιά μου στης αυλής το παιδί

που φεγγάρι τ’ Αυγούστου δεν μπορεί πια να δει

Μα τι να πω τέλος πάντων, ντρέπομαι και να το πω

πως είν’ ωραίος ο κόσμος, επειδή σ’ αγαπώ"
(Αλεξίου,μουσική/στίχοι: Λοΐζος /Πυθαγόρας)

"Ὁ χαμένος παράδεισος ζεῖ μέσα μας στὶς στιγμὲς τῆς μεγάλης χαρᾶς,
στὸ πλησίασμα ἑνὸς ἀνθρώπου, μιᾶς ἀλήθειας, μιᾶς ἀγάπης ἢ μιᾶς ὀμορφιᾶς.

Οἱ στιγμὲς τῆς δυνατῆς ζωῆς μᾶς πείθουν πὼς ὁ χαμένος παράδεισος δὲν ἔχει ἀνεπανόρθωτα χαθεῖ. Ἦταν τὸ ξεκίνημα τῆς ἀνθρώπινης πορείας, θὰ εἶναι καὶ τὸ τέρμα της.

Ἡ νοσταλγία τοῦ ἀπολύτου ποὺ καίει μέσα μας εἶναι ἡ νοσταλγία τοῦ τέρματος."

( Χ. Γιανναράς)