Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Κάθεται μόνος
και καθαρίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι.
Κανείς δε θά ’ρθει και το ξέρει,
κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι,
σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι
και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι.
Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα
και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.

Κάθεται μόνος του δίπλα στο τζάκι,
δεν πίνει, δεν καπνίζει, δε μιλάει.
Στην τηλεόραση χιονίζει,
το στρώνει αργά στο πάτωμα και στο τραπέζι
και στις παλιές φωτογραφίες,
γνώριμα μάτια των νεκρών,
που τον κοιτάζουν απ’ το μέλλον.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη
και μόνο το δικό της βλέμμα
έρχεται από τα περασμένα.

Κοντεύουνε μεσάνυχτα
και καθαρίζει τ’ όπλο του απ’ το πρωί.
Πώς να του πω «Καλά Χριστούγεννα»,
ευχές δε φθάνουν ως εδώ,
δρόμοι κλεισμένοι, τηλέφωνα κομμένα,
η σκέψη αρπάζεται απ’ το κλαδί της μνήμης,
μα να τρυπώσει δεν μπορεί στη μοναξιά του.
Μια μοναξιά που χτίστηκε σιγά σιγά
μ’ όλα τα υλικά και δίχως λόγια.

Κοντεύουνε ξημερώματα κι ακόμη
γυαλίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι
με αργές κινήσεις σα να το χαϊδεύει.
Μένει στα δάχτυλα το λάδι
αλλά το χάδι χάνεται.
Θυμάται κυνηγετικές σκηνές
με αγριογούρουνα και χιόνια ματωμένα,
πριν γίνει θήραμα κι ο ίδιος
στην μπούκα ενός κρυμμένου κυνηγού,
που τον παραμονεύει αθέατος
αφήνοντας να τον προδίδουν κάθε τόσο
πότε μια λάμψη κάνης,
πότε μια κίνηση στις κουμαριές
κι η μυρωδιά απ’ το βαρύ καπνό του.
Ξέρει καλά ότι κρατάει
μακρύκανο παλιό μπροστογεμές
γεμάτο σκάγια και μπαρούτι μαύρο.
Όταν αποφασίσει να του ρίξει
δε θα προλάβει πάλι να τον δει
πίσω απ’ το σύννεφο της ντουφεκιάς του.

Αν σκέφτεται στ’ αλήθεια κάτι τέτοια,
και δεν τον τιμωρώ εγώ μ’ αυτές τις σκέψεις,
πώς να πλαγιάσει και να κοιμηθεί.
Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου,
ένας πατέρας που του έτυχε
σιωπηλό και δύστροπο παιδί,
και να του πω μια ιστορία
για να τον πάρει ο ύπνος.

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα...

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε και τον πατέρα· απ’ τις μασχάλες πιάσ’ τονε
σα νά ’ταν λαβωμένος. Όπου πηγαίνεις τα παιδιά
εκεί περπάτησέ τον, με το βαρύ αμπέχωνο
στις πλάτες του ν’ αχνίζει.


Δώσ’ του κι ένα καλό σκυλί
και τους παλιούς του φίλους, και ρίξε χιόνι ύστερα
άσπρο σαν κάθε χρόνο. Να βγαίνει η μάνα να κοιτά
από το παραθύρι, την έγνοια της να βλέπουμε
στα γαλανά της μάτια, κι όλοι να της το κρύβουμε
πως είναι πεθαμένη.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς,
παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας
μια νύχτα του χειμώνα, πίσω απ’ τα ματοτσίνορα
ν’ ακούμε τους μεγάλους, να βήχουν, να σωπαίνουνε,
να βλαστημούν το χιόνι. Κι εμείς να τους λυπόμαστε
που γίνανε μεγάλοι και να βιαζόμαστε πολύ
να μοιάσουμε σ’ εκείνους, να δούν πως μεγαλώσαμε
να παρηγορηθούνε.


Μ.ΓΚΑΝΑΣ

18 σχόλια:

zkcome είπε...

ΑΛΗΘΩΣ ΑΛΗΘΩΣ ΣΑΣ ΛΕΓΩ ΟΤΙ Ο ΑΚΟΥΩΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΕΜΨΑΝΤΑ ΜΕ ΕΧΕΙ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΚΡΙΣΙΝ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΜΕΤΕΒΗ ΕΚ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ.
ΑΛΗΘΩΣ ΑΛΗΘΩΣ ΣΑΣ ΛΕΓΩ ΟΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΩΡΑ ΚΑΙ ΗΔΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΕ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΘΕΛΟΥΣΙΝ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΗΝ ΦΩΝΗΝ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΟΥΣΑΝΤΕΣ ΘΕΛΟΥΣΙ ΖΗΣΕΙ.
ΔΙΟΤΙ ΚΑΘΩΣ Ο ΠΑΤΗΡ ΕΧΕΙ ΖΩΗΝ ΕΝ ΕΑΥΤΩ ΟΥΤΩΣ ΕΔΩΚΕ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΝΑ ΕΧΗ ΖΩΗΝ ΕΝ ΕΑΥΤΩ.
ΜΗ ΘΑΥΜΑΖΕΤΕ ΤΟΥΤΟ ΔΙΟΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΩΡΑ ΚΑΘ ΗΝ ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΕΙΟΙΣ ΘΕΛΟΥΣΙΝ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΗΝ ΦΩΝΗΝ ΑΥΤΟΥ.
ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΣΙΝ ΕΞΕΛΘΕΙ ΟΙ ΠΡΑΞΑΝΤΕΣ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΕΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΖΩΗΣ.

Σταλαγματιά είπε...

Υπέροχη και βαθιά συγκινητική ιστορία...τι να πεις που δεν υπάρχουν λόγια...

να δούν πως μεγαλώσαμε να παρηγορηθούνε.

Sof είπε...

Τι να γραψω? που δεν βλεπω τα πληκτρα μεσα απο τα βουρκωμενα ματια μου..
Υπεροχη ιστορια...
Μου θυμισες....

Σ'ευχαριστω...

PISTOS788 είπε...

ΥΠΕΡΟΧΟ...ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ.
ΜΕ ΒΟΗΘΑΣ ΝΑ ΠΝΙΓΩ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ...ΓΙΑ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΓΥΡΩ ΜΑΣ...
ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΖΩ ΤΟ ΚΑΛΟ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ...
ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ...

ΑΝΘΗ είπε...

Πικρό συναίσθημα η μοναξιά. Είναι η φίλη της θλίψης, η φθορά του πόνου, το συναίσθημα του πλήθους. Κι αυτό το καταλαβαίνει κάποιος σε μέρες χαράς και οικογενειακών γιορτών. Πολλοί λένε ότι νιώθεις μόνος, ακόμα κι αν περιβάλλεσαι από πλήθος. Προσωπικά πιστεύω ότι Εκείνος είναι ένας φίλος που δεν μας απογοητεύει ποτέ. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Και ο Κύριος, αυτός είναι που προπορεύεται από εσένα. Αυτός θα είναι μαζί σου. Δεν θα σε αφήσει ούτε θα σε εγκαταλείψει. Μην φοβάσαι ούτε να δειλιάζεις." (Δευτερονόμιο 31: 8). Και προσθέτει: ''Και μέσα σε κοιλάδα σκιάς θανάτου αν περπατήσω, δεν θα φοβηθώ κακό. Επειδή Εσύ είσαι μαζί μου. Η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αυτά με παρηγορούν." (Ψαλμός 23: 4). Γι' αυτό, όταν είσαι μόνος ,επειδή κάποιος που αγαπάς έχει πεθάνει, ο Θεός είναι μαζί σου.

ΓΙΑΝΝΑ είπε...

Υπεροχο καθολου μοναχικο,ολος ο κοσμος μαζευτηκε εδω.Ο κοσμος της ψυχης μας που αναγνωρισε κομματι του εαυτου μας.Καλο βραδυ.

ANAZHTHΣH είπε...

zkcome

Ευλογημένη η μέρα φίλε μου...

Άστρια είπε...

"..μέσα από τα ματοτσίνορα.."

εκεί κλείνονται όλα, εκεί μιλάνε όλα..
κι έρχονται Χριστούγεννα...

Χαίρομαι που σε βρήκα!
Καλό βράδυ.

ANAZHTHΣH είπε...

Σταλαγματιά

Σε άγγιξε και σένα γλυκιά μου...Βγάζει τόσα βαθιά συναισθήματα που πράγματι δεν μπορείς να πεις τίποτα παραπάνω.
Φιλώ σε.

ANAZHTHΣH είπε...

kastrini

Φαντάζομαι ότι είναι λυτρωτικό κλάμα αγαπημένη μου.
Σε φιλώ γλυκά.

ANAZHTHΣH είπε...

PISTOS788

Αγαπημένε μου Πιστέ έχεις πολύ καλό μέσα σου...

ANAZHTHΣH είπε...

ΑΝΘΗ

Σπουδαίο πράγμα να νιώθεις την φιλία και τη συντροφικότητά Του...
Καλό βράδυ φίλη μου.

ANAZHTHΣH είπε...

ΓΙΑΝΝΑ

Έτσι ακριβώς ένιωσα κι εγώ όταν το πρωτοδιάβασα Γιάννα μου.Όμορφα το εκφράζεις.
Φιλιά βραδινά.

ANAZHTHΣH είπε...

Άστρια

Στη σιωπή της ψυχής...
Και δική μου χαρά καλή μου.
Φιλώ σε.

katerina είπε...

Βλέπεις ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ,πόσο ανάγκη απο ομορφιά έχει η ψυχή μας?Οτι κι αν κάνουμε ,η ψυχη πάντα θα βρίσκει κανάλια να διοχετεύσει τη λαχτάρα της ...για κείνη τη μοναδική συνάντηση !
Καλό σου βράδυ και ευχαριστούμε!!

thumbelina είπε...

Υπέροχο ποιήμα
μοναξιά, απώλεια, θάνατος, μνήμες που πονούν, φόβος της λήθης, αγάπη, τόσα συναισθήματα που αλληλοσυμπληρώνονται και προχωρούν μαζί στο αποκορύφωμα του αντεστραμμένου νανουρίσματος του γιού στον πατέρα, δημιουργείται η αίσθηση ότι η ποίηση μπορεί να ακυρώνει το χρόνο, να νικά το θάνατο, εκείνη τη μικρή στιγμή που τα παιδιά γίνονται οι γονείς των γονιών τους για να τους νανουρίσουν , θαρρείς πως μπορούν να διώξουν όλα τα κακά μαύρα σκοτάδια....
καλό ξημέρωμα.

ANAZHTHΣH είπε...

katerina

"τη λαχτάρα της ...για κείνη τη μοναδική συνάντηση !"
Κι εγώ ευχαριστώ για τον ερχομό σου.
Καλό δρόμο...

ANAZHTHΣH είπε...

thumbelina

Τα είπες όλα με το δικό σου όμορφο τρόπο αγαπημένη μου φίλη.
Καλό απόγευμα.