ένας μικρός χριστός γεννιέται πάλι αύριο,
μόνος στον κόσμο.
ένας μικρός χριστός
που ζωγραφίζει θαμπά
στο τζάμι δέντρα για τα παιδιά,
καράβια για τα όνειρα,
ένα παραμύθι της αγάπης για τους απελπισμένους.
παραμονή και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας
στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα

Τ. Νικηφόρου, Λάμπουν σαν δάκρυα τα Χριστούγεννα

…Τι να προσφέρω σημάδι ευλάβειας

κι' υποταγής; Εμείς, άνθρωποι

της παράφορης τούτης εποχής,

τι μπορούμε, δικό μας, ευτυχείςνα Του δώσουμε;

Είναι ανάγκηνα βρούμε την προσφορά.

Τίποτα δεν προσφέρει της ψυχής μας

ο τόσος αγώνας.

Χρυσόν, λίβανον και σμύρναν

άλλοτε, δώρα απλά.

Μας παιδεύει η ασυμπλήρωτη προσφορά.

Τώρα που πορεύομαι στο σκοτάδι,

χωρίς τη χαρά των δώρων, μονάχος,

δεν έχω παρά τον εαυτό μου να δώσω.

Εν συντριβή βαδίζοντα.

Ζ. Καρέλλη, Το ταξίδι των μάγων

«Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε πάνω στο
κομοδίνο
ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία».
Έσκυψα τότε το
κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες
και δε θα ‘χαμε να πούμε
τίποτα

ωραιότερο απ’ αυτό.»

Τ. Λειβαδίτης«H Γέννηση»