Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

…Θέλει αγώνα και κόπο πολύ να εκπαιδεύσει κάποιος τ΄αυτιά και τα μάτια της ψυχής του για ν΄ακούν τη σιωπή και να βλέπουν τα αόρατα. Θέλει αρετή και τόλμη να σκοτεινιάσει κάποιος τις οθόνες και να φιμώσει τις κραυγές του κόσμου τούτου…
Μόνον έτσι θα καταφέρει να αφουγκραστεί τους ψιθύρους της παραμυθίας, του κουράγιου και της χάριτος, που πλανώνται στον αιθέρα και αναζητούν αποδέκτες…

…Και λέω πίστη, γιατί αυτή χρειάζεται για να μπεις σε έναν αγώνα, που τ΄αποτελέσματά του τίποτε το γήινο, ούτε τα επαληθεύει, ούτε τα εγγυάται…
…Η πίστη είναι διαρκής πάλη με την αμφιβολία, διαρκής αγώνας με το σκοτισμένο νου, είναι δρόμος τραχύς, πικρός. Τον γλυκαίνει όμως ο πόθος των αοράτων…

(από το βιβλίο "Ψίθυροι των αγγέλων"του Ηλία Λιαμή, εκδ.Ακρίτας,
η φωτογραφία AlMagnus)

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα!πολύ όμορφο κείμενο.Αλήθεια πόσα μπορεί να πει η σιωπή στη ψυχή του ανθρώπου.Πόσοι άνθρωποι το αποφεύγουν αυτό για να μη δουν βαθειά μέσα τους.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!
Θέλει πίστη,δύναμη να συγκρουστείς με τα "σκοτεινά σου κομμάτια" και να ελευθερώσεις τη ψυχή σου.

ANAZHTHΣH είπε...

Καλησπέρα.
Τότε πιστεύω,φίλη μου,θα ανοίξουν θύρες γνώσης κι αποκάλυψης που δεν μπορούν
ν΄ανοίξουν με την πεπερασμένη λογική μας.

Διαβάτης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Διαβάτης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Διαβάτης είπε...

Ακόμα και η σιωπή μπορεί να μοιάζει με τραγούδι.
Φτάνει να βάλεις σ΄ αυτήν την σωστή μελωδία.
Την μελωδία της ψυχής , της προσευχής και των Αγγέλων.

Την αγάπη μου από τη μεγαλόνησο

Αργυρούλα

ANAZHTHΣH είπε...

Μακάρι να βγάλει ο άνθρωπος το μεγαλείο που κρύβει μέσα του.
Καλό απόγευμα γλυκειά μου.

Thettallos είπε...

Δεν γνωρίζω και πολλά περί αμαρτημάτων… προσπαθώ όμως όσο μπορώ να τηρώ αυτά που είπε ο Ι.Χ αν και όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι ότι ελάχιστοι μπορούν να ακολουθήσουν πιστά το λόγο Του (π.χ ο έχων 2 χιτώνες να προσφέρει τον ένα κ.α)
Δείτε την παρακάτω ιστορία

Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων , για να γίνη Μοναχός.
Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που τήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα.
Επειδή εκείνος αναπαυόνταν στην Σκήτη, παρακάλασε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένη ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά.

Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία και αμέσως μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πιά στο κρεβάτι και ψυχοραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του.
Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνη ! Όταν συνήλθε τους διηγήθηκε το εξής φοβερό:
Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ' ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε:
«Βλέπεις, αυτά εδώ τα έκανες όλα , γι' αυτόν ετοιμάσου να πας στην κόλαση»
Τότε εγώ του λέω:
«Για κοίταξε, ανάμεσα σ' αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως»
Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει :
«Όχι , δεν υπάρχει»
«Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος . «Μη κρίνετε και ου μη κριθήτε»
Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσχισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου.
Έτσι, Πατέρες μου, θα πάω στον Παράδεισο . Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και εκκλησιαζόμουν στον Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου «Μη κρίνετε , ίνα μη κριθήτε» και είπα : «Ταλαίπωρε , τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσης», και αυτό με έσωσε δίχως άλλον κόπο»
Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ.