Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009



Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχία κάπου στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία κουβαλούσε καθημερινά νερό από ένα μακρινό ρυάκι με δυο μεγάλα δοχεία περασμένα σε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους ώμους της.

Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη στάθμη του νερού έως τη μέση.Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.
Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.Ύστερα από... δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.
"Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!"
"Μα γιατί;" ρώτησε η γυναίκα. "Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;"
"Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!"

Η γυναίκα χαμογέλασε: "Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα." "Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!"

Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να "στολίσουν" τη ζωή μας. Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο η ατέλεια μας αυτή μπορεί να ομορφύνει την ίδια μας την ύπαρξη.

"Ραγισμένοι" φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου κοπέλα μου, κάθε ανάρτησή σου και ένα διαμάντι!
Να είσαι καλά!

PISTOS788 είπε...

ΜΑΛΑΚΩΝΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ!
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ ΜΕ ΠΟΛΥ ΔΙΔΑΓΜΑ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ.

dhmhtra είπε...

Καλή μου ...ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Το μύνημα σου μ'έκανε φιλιξενούμενη στο καταπληκτικό blog σου
θεωρώ λίγο να πω ότι απλά εντυπωσιάστηκα.
Θα πω : Μπορώ να ελπίζω
Αξίζει να ζω
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι

ANAZHTHSH είπε...

@Με τα φτερά της ψυχής
Ευχαριστώ για τα φιλικά σου αισθήματα.Μακάρι όλα αυτά τα ευαίσθητα μηνύματα να γίνουν μέρος της καθημερινής μας πρακτικής.Καλή συνέχεια.

ANAZHTHSH είπε...

@PISTOS788
Είναι ήδη τόσο καλοσυνάτη η ψυχή σου...Καληνύχτα.

ANAZHTHSH είπε...

@JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
Είσαι ευαίσθητος φίλε μου και εισπράττεις τα ανάλογα μηνύματα.Ευλογημένη η μέρα που όλα αυτά τα όμορφα που ανταλλάσσουμε στη μπλογκοπαρέα μας θα γίνουν απ΄όλους μας πράξη ζωής.Καλή συνέχεια.

ANAZHTHSH είπε...

@dhmhtra
Καλώς βρεθήκαμε Δήμητρά μου!Σ΄ευχαριστώ για τη ζεστή υποδοχή σου.Θα τα λέμε γλυκιά μου.

55fm είπε...

Ax...γλυκιά μου Αναζήτηση,
πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν...
πολύ απλά αναγνωρίζαμε την προσωπική μας ευθύνη, στην ασχήμια...
Χάδι στη ψυχή και αυτή η ανάρτησή σου!
Πολύ χαίρομαι που σε συνάντησα.
Καλή σου μέρα.

ANAZHTHSH είπε...

@50fm
Κι εγώ χαίρομαι που ανταμώσαμε αγαπημένη μου φίλη.
Μέσα στην κάθε είδους "ασχήμια" της καθημερινότητας πιστεύω στην ανατροπή της ομορφιάς-που τη γευόμαστε με τον τρόπο μας και στη διαδικτυακή μας επικοινωνία οι φίλοι...Καλή δύναμη στο δρόμο μας.