Πάσχα

Κύριε
εσύ που περπάτησες μαζί μας
βίωσες τον υπέρτατο πόνο,
την υπαρξιακή μοναξιά και εγκατάλειψη
ξέρεις από σάρκα που ματώνει
συναίσθημα που κομματιάζεται
χαρά και γιορτή που θέλει να διαρκέσει
κι όμως υφαρπάζεται, εκπνέει...

Κύριε
παλεύουν μέσα μας άγγελοι και θεριά ανήμερα
πότε μυρίζουμε ουρανό
και πότε βυθιζόμαστε στην άβυσσο...
μη στέκεις άλλο μακριά μας
κάλυψε την απόσταση που μας χωρίζει
ρίξε το μεσότοιχο
κατέβα από τις εικόνες και τα προσκυνητάρια
κι έλα Πατέρας κι αδελφός
μην μας αφήνεις άλλο μοναχούς

Κύριε
επιθυμούμε την έξοδο,τη μετάβαση
ταξίδια στις εσχατιές του σύμπαντος
την απελευθέρωση από την παγίδα του χρόνου και της φθοράς -ψυχής και σώματος-
και κείνο το δείπνο που μας έταξες με ενδύματα λευκά...
-γιατί μόνο εσύ ξέρεις πώς γίνεται να κρατήσει για πάντα η γιορτή...

Αγαπημένοι μου φίλοι θα περάσω τις μέρες του Πάσχα σ΄ένα κυκλαδονήσι.
Καλή Ανάσταση, καλό Πάσχα!

Αντιδράμε...

Kείμενα,βίντεο,προβολές αναφορικά με τη σημερινή επέτειο
σκιρτήματα, ρίγος, δάκρυ, συγκίνηση....

αντιδράμε -ευτυχώς -στις μνήμες μας, στο παρόν μας...
στα ιδανικά μας-που είναι και πανανθρώπινα ιδανικά.

Μπορούμε και θα τα κρατήσουμε ζωντανά
τα όμορφα, τα υψηλά.
και τα άλλα, τα της διαφθοράς και της διχόνοιας
ας τα πατάξουμε στη ρίζα τους
και ως έθνος και ως συνειδήσεις

και στα παιδιά μας παραδίδουμε
τη σκυτάλη
με τιμιότητα, ειλικρίνεια για τα λάθη μας
και λεβεντιά για αυτά που πιστεύουμε,
παράδειγμα ζωής
και αυτά ξέρουν ...θα συνεχίσουν όταν χρειαστεί...

"Ένας μονάχα δρόμος απομένει

μια σωτηρία,

από τη νύχτα του χαμού και του θανάτου:

να πάρουμε όλοι ζωντανοί και πεθαμένοι,

να πάρουμε όλοι προς τ' απάνω την πορεία

προς την Αλήθεια την Εσταυρωμένη. "

(Γ. Δελής,Πάσχα Μυστικόν)



(φωτ.photonet, flickr)

Απουσία...

Μιλάω και δεν έρχεσαι, σε φωνάζω και δεν με ακούς, σε προσδοκώ και μένεις μακρυά. Απών ο Θεός από τη ζωή μου, τη στιγμή που Τον ζητώ, τη στιγμή που Τον έχω ανά­γκη…

Δεν είναι απών ο Θεός από τον κόσμο της ταραχής, των πολέμων, των αδικιών, των ασθενειών, των παθών; Δεν είναι απών ο Θεός ακόμη και από το πάθος του Κυρίου, από τη σταύρωση και από την ταφή Του; Ο ίδιος ο Χριστός δεν είπε: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;»…
Φως σε όλα αυτά δίνει το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού και μόνο…

Ο Θεός δεν είναι απών που έρχεται αλλά είναι παρών που κρύβεται…φανερώνεται στους ανθρώπους που μπορούν να βλέπουν. Πρέπει να υπάρξει μια συνεργασία της στιγμής του Θεού για την ψυχή μας και της καθαρότητας των οφθαλμών μας, για να αναγνωρίζουμε τον εμφανιζόμενο Θεό….

Η παρουσία του Θεού είναι παρουσία για να δώσει στον καθένα μας την αίσθηση της σωτηρίας· όχι της υγείας, της δυνάμεως ή της ατέλειωτης ζωής σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά τον πόθο της αθανασίας, την προσδοκία της αιωνιότητας. Να δώσει τη γλύκα ότι κι αν πονάμε, κι αν δοκιμαζόμαστε, κι αν αδικούμαστε, κι αν στερούμαστε ίσως την αμεσότητα της θεϊκής παρουσίας, όπως την αξιώνει η λογική και την απαιτούν οι φυσικές ανάγκες, μπορεί να ζούμε τη ζεστασιά, την αίσθηση και την εμπειρία της πνευματικής Του παρουσίας στη ζωή μας…

Όταν ο Κύριος ζούσε την εμπειρία της απόλυτης εγκατάλειψης στον σταυρό, εκεί ήταν η κατ’ εξοχήν στιγμή της θεϊκής παρουσίας -ήταν αδύνατο να απουσιάζει ο Θεός τη στιγμή που επιτελείτο το έργο της θείας οικονομίας!

Έτσι και μ’ εμάς· η παρουσία του Θεού είναι απόλυτη και τέλεια στις δοκιμασίες και τους πειρασμούς μας, όταν η αίσθηση της εγκατάλειψής Του είναι εντονότερη. Είναι αδύνατο να απουσιάζει ο Θεός από τη σωτηρία μας! …

Τελικά, κόσμος δεν είναι αυτός που φαίνεται αλλά ένας άλλος που υπάρχει και που πρέπει εμείς να τον διακρίνουμε…

(Νικόλαος Μεσογαίας)

Ευαγγελισμός

Ελπίδα και προσδοκία μας να έλθει η μέρα ...

που οι πολίτες κάθε έθνους με τα έργα τους θα υπερασπίζουν την αξιοπρέπεια τη δική τους και της πατρίδας τους...
που οι λαοί όλου του κόσμου θα ζουν αρμονικά ανταλλάσσοντας εμπειρίες και πολιτιστικούς θησαυρούς...

που θα διατηρούμε και θα ζούμε το φως της Γιορτής...

25 Μαρτίου 1842, επιστολή του Διονυσίου Σολωμού στον Γεώργιο Τερτσέτη δικαστή στην δίκη του Κολοκοτρώνη
"Πάνε είκοσι ένα χρόνια σαν σήμερα που ή Ελλαδα έσπασε τις αλυσίδες. Η μέρα αυτή του Ευαγγελισμού είναι μέρα για χαρά και για δάκρυα. Χαρά για τα μελλούμενα, δάκρυα για την σκλαβιά την περασμένη. Και για το σήμερα τι να είπω; Η διαφθορά είναι τόσο γενική κι έχει τόσο βαθιές ρίζες, που σε κάνει να σαστίζεις. Μόνον όταν οι αφορμές της διαφθοράς εξολοθρευθούν πέρα ως πέρα, θα μπορέσουμε να έχουμε μία ηθική αναγέννηση. Τότε, το μέλλον μας θα είναι μεγάλο, όταν όλα στηριχθούν στην ηθική, όταν θριαμβεύσει η δικαιοσύνη, όταν τα γράμματα καλλιεργηθούν όχι για μάταιη επίδειξη, παρά για το όφελος του λαού, που έχει ανάγκη από πραγματική παιδεία και από μόρφωση όχι σχολαστική."

27 Μαρτίου 1974 και 25-26 Μαρτίου 1977, ημερολόγιο π.Αλ.Σμέμαν

"...γιορτάσαμε τον Ευαγγελισμό - μια επέλαση της φωτεινής αιωνιότητας με την φωνή του Αρχαγγέλου. Πόσο δύσκολο είναι να διατηρήσεις τη γιορτή, να ζήσεις με το φως της! Μόλις τελειώσει ο εορτασμός, εφευρίσκονται τα πάντα για να καταπνίξουν την ησυχία, την ειρήνη, το φως της εορτής και μας σπρώχνουν στη συνηθισμένη φούρια…Εορτή του Ευαγγελισμού –η πιο αγαπημένη από τις αγαπημένες μου εορτές!...Δεν είναι φτιαγμένη ολόκληρη η ζωή μας από την αποδοχή και την αφομοίωση αυτής της «εξ΄ύψους» χαράς, από την προσπάθεια να την κάνουμε δική μας ;...Σκεφτόμουν σήμερα τις διαμάχες γύρω από τη «θέση που έχει η Θεοτόκος» στη σωτηρία μας...Πώς μπορείς να τα ορίσεις όλα αυτά με την «επιστημονική» γλώσσα που έχει επιλέξει η θεολογία; ...Δίχως πρώτα να έχεις ακουμπήσει ελαφρά το θαύμα και την ευγνωμοσύνη γι΄αυτή την καθαρότατη Εικόνα... "

Βουβά ερωτηματικά...

Συνήθως η ζωή αντιμετωπίζει την τραγικότητά της με το φάρμακο της λήθης.

Επισκεπτόμαστε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Χιλιάδες κόσμος τρέχουν βιαστικά,λαίμαργα ...επινοούμε συνέχεια τρόπους διαφυγής από την πραγματικότητα. Η μέριμνα για τα ψώνια σε κάνει να ξεχνάς.Το ίδιο οι σπουδές...τα κέντρα διασκέδασης ,οι χώροι εργασίας. Όλα αυτά ...στρέφουν αλλού τη σκέψη και το ενδιαφέρον σου. Και καλά κάνουν. Αλλιώς δεν αντέχεται η ζωή.

Υπάρχουν άλλοι χώροι που σε υποχρεώνουν σε σκέψεις...

Σε ένα αεροδρόμιο, για παράδειγμα, γίνονται αφίξεις και αναχωρήσεις πλήθους ανθρώπων με συμβατικότητα ...γίνονται όμως και χωρισμοί που κρύβουν τον πόνο της αγωνίας και του αγνώστου ή συναντήσεις που εκφράζουν την ανείπωτη χαρά ενός ξανανταμώματος, μιας επιτυχίας...Εκεί έχεις χρόνο να περιμένεις,τη δυνατότητα να συγκινηθείς,να ενθουσιαστείς,να πονέσεις,να σκεφτείς.

Μια επίσκεψη σε ένα αστεροσκοπείο, μια παρατήρηση με τηλεσκόπιο,δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο...Πλησιάζεις έννοιες όπως το άπειρο ή το αιώνιο.Κοιτάς μακριά και γνωρίζεις το μέσα σου...

Αλλά και στις φυλακές ...συνάνθρωποί μας, εικόνες του Θεού ...που ληστεύουν τη ζωή που δεν τους ανήκει, μεταμορφώνονται σε πηγές εκδίκησης ,σε επιστήμονες της διαστροφής, σε εκφραστές αφύσικης κακότητας και αλόγιστης σκληρότητας...

Η σκέψη κάνει ένα σταθμό στα ψυχιατρεία ...Το αυτεξούσιο συμπιεσμένο στο ελάχιστο...οι συγγενείς υποφέρουν,το κοινό αίσθημα πάσχει και η λογική κομματιάζεται.

Εκεί που καταρρέουν όλες οι σταθερές αυτού του κόσμου είναι τα νοσηλευτικά ιδρύματα. Σε αυτά συνυπάρχουν η μεγαλύτερη χαρά με τον αβάσταχτο πόνο,η αγωνία με την ελπίδα. Μια επίσκεψη σε ένα ογκολογικό κέντρο με παιδάκια ή σε ένα ίδρυμα με άτομα με ειδικές ανάγκες γκρεμίζει τη λογική σου ,ξεσχίζει το συναίσθημά σου...γεννά ερωτηματα για το λόγο της υπάρξεώς σου...για το Θεό.

Η μόνη άμυνά σου είναι όλα αυτά να τα απωθείς από την ενεργό μνήμη. Η παρατήρηση σε απογοητεύει. Η λογική ανεπαρκεί. Αυτό που πείθει είναι η πίστη, η βαθιά πίστη...αυτή το αγκαλιάζει κάπως το πρόβλημα,το μεταμορφώνει από πρόβλημα που φοβάσαι σε ευκαιρία που αποζητάς...

(αποσπάσματα από:Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός, Νικολάου Μεσογαίας)

Κριτήρια πολιτισμού

Ποιος αλήθεια και με ποια κριτήρια ορίζει τι είναι πολιτισμός, εξέλιξη;

... ο Δείκτης Ανθρώπινης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, ταξινομεί τις χώρες με βάση το κατά κεφαλή εισόδημα, το ποσοστό γνώσης, ανάγνωσης και γραφής και τον προσδοκώμενο μέσο όρο ζωής.
Αυτά τα κριτήρια-τι έκπληξη...- επέλεξαν άνθρωποι με υψηλό κατά κεφαλή εισόδημα, υψηλά επίπεδα γνώσης γραφής και ανάγνωσης και υψηλό προσδοκώμενο μέσο όρο ζωής.
Στο δείκτη αυτό μια χώρα με μεγάλο ποσοστό αναλφάβητων και βραχύβιων αγροτών βαθμολογείται στην ουσία με μηδέν. Μια χώρα νευρωτικών με δύο διδακτορικά έκαστος, που ζουν ως τα 90 χρόνια τους, βαθμολογείται με άριστα.

Οι Μπακούτου, φυλή του Κογκό, ανέκαθεν θεωρούσαν τη λογική του λευκού ανθρώπου λιγάκι "παλαβή". Τον αποκαλούν "νυχτερίδα που αποφασίζει να πετάξει, αλλά δεν ξέρει πού να πάει".


Αν πιστέψουμε την ιστορία του επιχειρηματία και του ψαρά, σύμφωνοι με τους Μπακούτου είναι και κάποιοι Μεξικανοί.

Εποχή διακοπών σε ένα ψαροχώρι: Αμερικανός επιχειρηματίας παρακολουθεί ντόπιο ψαρά να βγαίνει από τη βάρκα του με μικρή ψαριά.
"Γιατί δε μένεις λίγο ακόμη στη θάλασσα, να πιάσεις περισσότερα ψάρια;" ρωτά ο επισκέπτης.
"Μ΄ αρέσει να περνώ την ώρα μου με τα παιδιά μου, να παίρνω τον υπνάκο μου με τη γυναίκα μου, να παίζω κιθάρα με τους φίλους μου" απαντά ο Μεξικανός. Ο Αμερικανός δεν εντυπωσιάζεται.
"Αν δούλευες σκληρότερα, θα μπορούσες να αγοράσεις και δεύτερη βάρκα κι ύστερα ολόκληρο στόλο. Θα μπορούσες να γίνεις επικεφαλής μιας μεγάλης εταιρείας, να μετακομίσεις στη Νέα Υόρκη και να μπεις στη Γουώλ Στρητ. Στο τέλος θα μπορούσες να πουλήσεις τις μετοχές σου και να γίνεις πάμπλουτος".
"Κι ύστερα, σενιόρ;" ρωτά ο ψαράς.
"Ύστερα έρχεται το καλύτερο" απαντά ο επιχειρηματίας "Παίρνεις σύνταξη. Μετακομίζεις σ΄ ένα μεξικάνικο ψαροχώρι. Παίρνεις τον υπνάκο σου με τη γυναίκα σου και παίζεις με τα παιδιά σου...".





(πηγή:Τα Νέα)

Δύναμη και μοναξιά

Υπάρχουν πολλών ειδών μοναξιές:

η μοναξιά του χρυσόψαρου στη γυάλα είναι η φοβισμένη μοναξιά

του πουλιού στο κλουβί είναι η βασανισμένη μοναξιά

του καλόγερου στη σκήτη του η ευδαιμονική μοναξιά

του άρρωστου πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, του μελλοθάνατου στο κελί του, η εναγώνια μοναξιά

του ενός μέσα στο πλήθος το αδιάφορο η απελπισμένη μοναξιά,

του ποιητή μέσα στα όνειρά του η γόνιμη μοναξιά.

Μα η μοναξιά του ανθρώπου μπροστά στο αίνιγμα της ύπαρξής του είναι η κορυφαία, η πιο τραγική κι αγιάτρευτη μοναξιά. Αυτή είναι η εσωτερική μοναξιά, η πιο αληθινή, η πιο μαρτυρική, που δεν γιατρεύεται και δεν παρηγοριέται με τίποτα.

Όμως κι η πιο σωτήρια, η πιο κερδοφόρα. Μέσα της βρίσκω τον βαθύν εαυτό μου, τον συλλαμβάνω, τον γνωρίζω, τον ελέγχω, τον παρατηρώ, νιώθω σαν το δέντρο που σκύβει και βλέπει τις ρίζες του. Το κέρδος μου πάντα ήτανε που μου άνοιγε τα σκοτεινά, τα αλλόκοτα και τα δαιδαλώδη, ενώ απάνω μου φυσούσε ο άνεμος των άλλων κόσμων...
Σημαίνει καμίνευμα σε υψηλές πνευματικές, μεταφυσικές θερμοκρασίες, σημαίνει μόχθο Σισύφου στο κακοτράχαλο βουνό του αινίγματος...

Κάθε φορά με γκρεμίζει για να με ξαναχτίσει απ’ την αρχή, με θεμέλια βαθύτερα. Χωρίς αυτήν τι θα ήμουν -ένα πάνω- κάτω, μια σκέτη αναπνοή, ένας εαυτός χωρίς αντίκρισμα...

(Λ. Παππά)

Η πραγματική δύναμη είναι κάτι πολύ πιο δύσκολα εξακριβώσιμο απ' ό,τι πιστεύει ο κόσμος.

Εμφανίζεται αθόρυβη και σεμνή εκεί που κανένας σχεδόν δεν το φαντάζεται:

στο εργαστήρι του σοφού,

στο κελί του αγίου,

στη φυλακή του επαναστάτη.

Σπανιότατα στο προσκήνιο.
Γιατί δύναμη ανθρώπου θα πει ένα και μόνο: δύναμη ψυχής.

Κι αυτή φανερώνεται στη μοναξιά και στον κατατρεγμό, όχι στην αγορά και στο θρίαμβο.

( Άγ. Τερζάκης)

Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός, είναι ένας σύγχρονος ιεραπόστολος της Ιατρικής, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.

Εάν κάτι διαμορφώνει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του 48χρονου Ελληνα, δεν είναι η λαμπρή καρδιοχειρουργική του σταδιοδρομία ούτε η διευθυντική του θέση στην Καρδιοχειρουργική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Γενεύης. Είναι το γεγονός ότι αυτός ο διεθνούς φήμης επιστήμονας χειρούργησε με την ομάδα του, τα τελευταία δέκα χρόνια, 9.000 άπορα παιδιά! Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους.

-Η ιατρική συνείδηση αποκτάται;
-...η ιατρική συνείδηση διαμορφώνεται από την προσωπική. Από τις επιλογές που κάνεις στη ζωή σου και την επίγνωση της έννοιας της θετικής πράξης

-Σε διλήμματα ως προς την κατεύθυνση της ζωής σας βρεθήκατε;
-Όχι, είχα μια κατεύθυνση, της θετικής πράξης και της συνεισφοράς στον κόσμο. Στην πορεία, απλώς μου έχουν γεννηθεί ερωτήματα για τη μεταφυσική διάσταση των πραγμάτων.

-Την αποδέχεστε;
-Μάλιστα. Κι επιχειρώ μέσα από διαβάσματα και προσωπικές σκέψεις ένα είδος διαλογισμού, χωρίς βέβαια αυτός να είναι αντίλογος στην επαγγελματική μου ζωή. Στην επιστημονική μου ζωή έχω κανόνες, έχω όρους και αυστηρό αυτοέλεγχο, είναι μια διαφορετική πραγματικότητα. Η Ιατρική απαιτεί ρεαλιστική προσέγγιση. Μόνο που ξέρω ότι έξω από αυτή την πραγματικότητα υπάρχει και η μεταφυσική διάσταση.

-Εσείς, που κάθε στιγμή είστε σ' επαφή με τη ζωή και το θάνατο, βρήκατε έστω μια απάντηση στα ερωτήματά σας;
-Αυτό που ένιωσα είναι ότι ο Θεός μού έδωσε μια ορισμένη ζωή, ορισμένες μέρες που είναι η ύπαρξή μου σε αυτό τον κόσμο και μια θετική φύση αγάπης. Ότι μου «ζητάει» να δώσω νόημα σε αυτή τη ζωή, χτίζοντας κάτι το θετικό, όχι μόνο για τα προσωπικά μου, αλλά και για τους άλλους - αυτό αντιλαμβάνομαι...
...Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό.

-Εσείς τι «απαντάτε» στον Θεό σας;
-Ότι τον «συναντώ» καθημερινά, μέσα από την προσωπική μου συγκρότηση και ακριβώς γιατί ένας χειρουργός ισορροπεί πάντα ανάμεσα σε δύο ενδεχόμενα: είτε να κάνει ένα λάθος με ολέθριες συνέπειες είτε να σώσει μια ζωή. Η σωστή απόφαση, για την κατάλληλη τεχνική που θα ακολουθήσει, βασίζεται στην επιστημονική του γνώση αλλά και στην εσωτερική του δύναμη.

-Υπάρχουν στιγμές που αποζητάτε διαφυγές;
-...πηγαίνω στην Αίτνα.
-Στο ηφαίστειο;
-...(Γελάει από την έκπληξή μου). Στο ηφαίστειο, ναι.Έχει μεγάλη ενέργεια, βγάζει συνέχεια καπνό... Και μου αρέσει να το παρατηρώ. Μένω σε ένα ξενοδοχείο απέναντι ακριβώς και τη νύχτα, να το βλέπατε, ο καπνός δημιουργεί ένα λευκό πανόραμα, είναι καταπληκτικό! Οταν βλέπετε τον καπνό, αισθάνεστε τη δύναμη της γης. Και την αντιλογία του συμπαντικού κόσμου, που δεν έχει σύνορα, με τον οριοθετημένο ατομικό μας κόσμο...

(πηγή:kathimerini.gr)

Φαντάσματα και ανατροπές...

Με απασχόλησε ιδιαίτερα χθες το βράδυ η τοποθέτηση μαθητή μου κατά τη διάρκεια μαθήματος για τη δημοκρατία και τον ολοκληρωτισμό...

Ο δεκαεπτάχρονος - παιδί ευκατάστατης οικογένειας μεταναστών - με σοβαρότητα και απόλυτη πεποίθηση έπλεξε το εγκώμιο του Χίτλερ και της χιτλερικής Γερμανίας ελπίζοντας σε κάτι ανάλογο...

Τα υπόλοιπα παιδιά - επταμελές τμήμα - να υπερασπίσουν τι;
τη δημοκρατία; ποια; το φάντασμα στο νεκροταφείο ιδεών;



Η δημοκρατία είναι πρώτα απ΄όλα τρόπος ζωής.

Υπάρχουν άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί, φιλελεύθεροι και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις είναι προσβλητικοί, αυταρχικοί, άδικοι, επιβάλλονται αυθαίρετα.

Να αναφερθώ στο πολιτειακό σύστημα; περιττό,το πράγμα κραυγάζει από μόνο του...

Υπάρχουν και άνθρωποι που σκέφτονται υγιώς και πράττουν ανάλογα...Ας ενισχυθούν...

Διαδοχή γενεών μέσα στο χρόνο...ποια γενιά θα κάνει την ανατροπή; ή η κατάσταση θα ωριμάσει μόνη της σταδιακά; ή επειγόντως χρειάζεται να επέμβει η Δύναμη , η δίκαιη και αγαθή; Εμείς θέλουμε τώρα...Εκείνη;

Χρώματα κι αρώματα

Όσο ακόμη διακρίνουμε τις εποχές...

Στον Υμηττό που πορεύομαι εδώ κι αρκετές μέρες με συντροφεύουν τα αγριολούλουδα της άνοιξης. Στους κήπους οι βολβοί έδωσαν τα πρώτα άνθη.

Δεν χόρτασα όμως χειμώνα φέτος. Θέλω λίγα κρύα ακόμη...

'Ολα τα ποιήματά μου για την άνοιξη
ατέλειωτα μένουν.
Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη,
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.
Γι αυτό αναγκάζομαι
κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη
με μια εποχή φθινοπώρου
ν' αποτελειώνω.
(Κ.Δημουλά)

Να έρθει η άνοιξη κι η ανάσταση για το λαό μας,

για όλους τους λαούς του κόσμου ( Αϊτή, Χιλή...)

να έρθει η άνοιξη κι η ανάσταση για την ψυχή μας...

που δεν θα μαραίνεται κάθε χρόνο

αλλά θα χαρίζει ποικίλους και γλυκείς καρπούς....

Θα ΄θελα να φωνάξω τ᾿ όνομά σου, αγάπη, μ᾿ όλη μου τη δύναμη...
να τ᾿ ακούσει η άνοιξη και να ΄ρχεται πιο γρήγορα...
Να το φωνάξω τόσο δυνατὰ
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιὰ ελπίδα πια να μην πεθάνει.
(Τ.Λειβαδίτης)


Καλό μήνα φίλοι μου!



(φωτογραφίες:flickr,photonet,ορειβασία-Κοζιακας)