Δεν υπάρχει πιο οξύς πόνος από τον πόνο του παιδιού. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη δοκιμασία από το να το βλέπεις να υποφέρει και να αδυνατείς να του συμπαρασταθείς αποτελεσματικά, να μην μπορείς να βεβαιωθείς για την τελική αποθεραπεία του...
Τελικά, το παιδί μας έχει φύγει. Δεν το έχουμε κοντά μας. Μας λείπει το αντίκρυσμα του βλέμματός του, μας πληγώνει η απουσία της μυρωδιάς του, της υφής του. Η αδυναμία να το χαϊδέψουμε, να το φιλήσουμε, να το σφίξουμε στην αγκαλιά μας...μοιάζει σαν εμπειρία δικού μας πλέον θανάτου. Δεν θέλουμε να ζούμε…
Κάποιοι αποκαλούν το παιδί μας αγγελούδι…Μας λένε ότι βρίσκεται κοντά στον Θεό. Πού το ξέρουν; Το γνωρίζουν; το αισθάνονται; ή μήπως το φαντάζονται ή έτσι το λένε για να μας παρηγορήσουν; Τι τελικά συμβαίνει;…
Πόσο θα θέλαμε να αισθανθούμε το παιδί μας ότιζει, ότι βρίσκεται σε κατάσταση απείρως καλύτερη από αυτήν που ζούσε κοντά μας,ότι κάπως επικοινωνεί μαζί μας, μας ακούει, μας βλέπει, μας παρακολουθεί!
- Θέλω να πεθάνω, πάτερ, μου επανελάμβανε, για να συναντήσω την Αναστασία.
Μου λείπει πολύ το παιδί μου. Έχω θλίψη μέσα μου. Δεν αντέχω. Καταλάβετέ με.
- Δεν ξέρω αν μιλώ με θράσος και εκ του ασφαλούς, της απαντούσα, αλλά ο λογισμός μου λέει ότι τότε θα λυτρωθείς όταν θα θέλεις να φύγεις από αυτόν τον κόσμο για να συναντήσεις κυρίως τον Θεό. Αν δεν υπάρχει Θεός, δεν θα συναντήσεις την Αναστασία. Αν όμως υπάρχει Αναστημένος Θεός, Αυτόν χρειάζεσαι περισσότερο από το παιδί σου και μαζί με το παιδί σου. Αυτός θα σου αποκαλύψει την Αναστασία από αυτήν κιόλας την ζωή. Τι είναι προτιμότερο να είστε οι δυό σας μόνες για πάντα στο κοσμικό τίποτα…ή νάναι μαζί σας κι ο Θεός αιωνίως;
- Ίσως η κόρη σου να γίνει μητέρα σου. Αυτή που γέννησες βιολογικά, να σε γεννήσει πνευματικά. Αυτή που της χάρισες τη ζωή να σου ανταποδώσει την ευεργεσία προσφέροντάς σου την όντως Ζωή. Αυτή που νομίζεις πως την έχασες, αυτή να σε συνδέσει με τον τόσο αληθινό τωρινό κόσμο της. Αυτή που αποκαλείς αγγελούδι συναισθηματικά για να παρηγορηθείς να γίνει ο άγγελος σου πνευματικά για να φωτισθείς...
Στο νοσοκομείο παίδων της Βοστώνης...γνώρισα μια γυναίκα που μου άνοιξε τα μάτια στα επέκεινα, που με έπεισε για την ομορφιά και τη δύναμη της άλλης λογικής... Εκεί έζησα έναν άνθρωπο που αγωνιζόταν με πάθος να παραμείνουν κοντά μας, με τους καλύτερους όρους και για τον περισσότερο χρόνο αυτοί οι άγγελοι, την στιγμή που ήξερε να επικοινωνεί μαζί τους και μετά το σταμάτημα της τρυφερής καρδιάς τους σε αυτόν τον κόσμο.
Ζούσε την ανακούφιση της αιώνιας ζωής τους τόσο έντονα όσο και τον αγώνα τους για την εφήμερη. Ποτέ δεν παρηγόρησε με τυποποιημένα λόγια. Ποτέ δεν συμπαραστάθηκε με συμβουλές και συνταγές. Συνδύαζε τη βίωση του βαθύ πόνου με την εμπειρία της ολοζώντανης ελπίδας, της εμφανούς και πηγαίας χαράς με τα συνεχώς δακρυσμένα μάτια, την ευγλωττία της σιωπής με την μεστότητα του λακωνικού λόγου, την αγάπη γι’ αυτήν την ζωή με την ισχυρή πίστη στην άλλη.
Στα τέσσερα χρόνια που συνεργάσθηκα μαζί της πέρασαν από τα χέρια μας 305 παιδάκια από την Ελλάδα, όλα με σοβαρότατες παθήσεις... Η αγκαλιά αυτής της γυναίκας ήταν τόσο χωρητική που μπορούσε να δεχθεί εύκολα εκατοντάδες παιδιά, πλήθος γονέων, χαρές μοναδικές, λύπες, ξαφνικούς θανάτους, αιφνίδιες αναστροφές της πορείας, ονόματα, τα πάντα...
- Γιατί κλαις, κ. Βασιλεία, της λέω, αφού πιστεύεις πως δεν πεθαίνουν τα παιδιά;
- ... Κλαίω για τον κόσμο μας που φτωχαίνει σε χαμόγελο, που στερεύει σε αθωότητα, που λιγοστεύει σε τρυφεράδα. Κλαίω για τους γονείς που αδειάζει η ζωή τους, που το μαχαίρι φτάνει μέχρι το τέρμα και δεν μπορούμε κάτι να τους πούμε.... Έχω μια γλάστρα με χρυσάνθεμα, που αρκετές φορές όταν κάποιο παιδάκι πετάει για τον ουρανό ανθίζει ένα χρυσάνθεμο. Μου έχει συμβεί κατ’ επανάληψιν. Την έχω δίπλα στο εικονοστάσι για να μην ξεχνώ τα παιδάκια που βρίσκονται στον ουρανό... Εγώ τις καλύτερες προσευχές μου δεν τις κάνω στους αγίους αλλά στα δεκατέσσερα χρυσάνθεμά μου, στα δεκατέσσερα αγγελούδια μου, στην πνευματική ανθοδέσμη μου...
...Η όξυνση της πνευματικής μας ακοής, εκτός από την παρηγοριά της πίστης, χαρίζει στην ψυχή μας τον φωτισμό και τη χαρά του μυστικού διαλόγου μαζί τους...
( Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός, Νικόλαος Μεσογαίας )