Πώς θα τιθασεύσουμε το νου μας;

αυτόν τον "αλήτη" που μας άγει και μας φέρει...
αυτό το αδηφάγο ον που ζητάει να μας καταπιεί...

Μεγάλες οι δυνάμεις του που αν ενεργοποιηθούν με άσκηση και ηθικό γνώμονα μπορούν να επιφέρουν ανατρεπτικές και σωτήριες αλλαγές.

Ας μάθουμε να τον ελέγχουμε σε προσωπικό επίπεδο απαλλάσσοντάς τον από τη συσσώρευση άχρηστων και επικίνδυνων συνηθειών που τον έχουν επιφορτώσει χρόνια κατεστημένης κοινωνικής ανοησίας, υποκρισίας και σκοπιμότητας.

Ας τον θρέψουμε με χρήσιμη γνώση, εποικοδομητικές έξεις -λέγεται ότι χρειάζονται περίπου δέκα βδομάδες για τη διαμόρφωση μιας νέας συνήθειας

Ας τον ασκήσουμε στην αυτοσυγκέντρωση, την προσευχή.

Ο νους και το σώμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, με τέτοιο τρόπο ώστε οι αλλαγές που υφίσταται το ένα να επηρεάζει άμεσα το άλλο.Με κάθε σκέψη ή συναίσθημα που βιώνει το νευρικό μας σύστημα δημιουργεί αγγελιαφόρους που ρυθμίζουν το σώμα μας.

Χρόνια μας έχει γίνει αρκετή ζημιά...Ας δουλέψουμε την απόσβεση και θα γευτούμε καρπούς γλυκούς όσον αφορά το σώμα και την ψυχή.

ΡΟΛΟΙ ΚΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Υπάρχει ο ρόλος του θεατή και εκ του ασφαλούς κρίνοντος
κι ο ρόλος του προσώπου που σκέφτεται, παίρνει θέση κι ενεργεί.

Υπάρχουν άτομα που -από τα μαθητικά μας χρόνια τα συναντάμε- στα παρασκήνια ξεσηκώνουν τους θερμόαιμους και την ώρα της δράσης βρίσκονται στα μετόπισθεν, σιωπηλά, αποποιούμενα την ευθύνη...

Αυτοί που αποφασίζουν να δράσουν θα κάνουν και λάθη μα θα συμβάλουν και σε σημαντικές αλλαγές στη ζωή τους και τον κόσμο.
Ας κυλάει ζεστό το αίμα στις φλέβες τους τους μα ας διαθέτουν και πολύπλευρη θεώρηση της πραγματικότητας και ας υπηρετούν τα πανανθρώπινα ιδανικά ελέγχοντας πάθη κι αδυναμίες και μην επιτρέποντας ποτέ στον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία να τους κατευθύνουν.

Ο πατέρας Ιωσήφ, ερημίτης του Αγίου Όρους, παρακολουθεί τις αερομαχίες στο Αιγαίο και ευλογεί τους πιλοτους των μαχητικών μας.
Απο το 1990 περίπου οι Έλληνες πιλότοι ύστερα απο κάθε εμπλοκή με τους Τούρκους πετάνε πάνω απο το Άγιο Όρος για να πάρουν την ευχή του σεβάσμιου γέροντα.

"Κάθε μέρα, όταν ακούω τον θόρυβο των αεροπλάνων, πετιέμαι απο το κελί μου. Βγαίνω έξω και κυματίζω την Ελληνική σημαία. Δακρύζω απο συγκίνηση, καθώς αυτά τα νέα παιδιά έρχονται πάντα ύστερα απο οποιαδήποτε αποστολή στο Αιγαίο να με χαιρετίσουν και να τους δώσω την ευχή μου.Τους αγαπώ όλους σαν παιδιά μου .Έχω παρακολουθήσει πάρα πολλές αερομαχίες. Έχω νιώσει φόβο και υπερηφάνια. Κάποιοι απο τους πιλότους ήρθαν ως εδώ και με βρήκαν. Αγκαλιαστήκαμε, μιλήσαμε, μου άνοιξαν την καρδιά τους. Μου αποκάλυψαν τα προβλήματα τους. Νιώθω ότι με τα λόγια μου, που είναι λόγια του Θεού, θα γίνουν ακόμα πιο γενναίοι για να υπερασπίζονται πάντα την Ελλάδα μας».

Κι όλα αυτά μέχρι η ειρήνη, ο αυτοσεβασμός κι ο σεβασμός του άλλου, η ισοκατανομή του πλούτου, η συναδέλφωση των λαών να γίνει πανανθρώπινη πραγματικότητα...
Ουτοπία; Μα ζούμε στην εποχή υλοποίησης των ουτοπιών...

"ένα πνεύμα, ένα θαλασσόχαρο στοιχειό γεμάτο ποίηση κι ελευθερία" θ.ποταμιανός

φωνές παιδιών... διασχίζουν τη σιωπή... ταξιδεύουν στο απέραντο γαλάζιο του ονείρου...

η απόλυτη γαλήνη... η ζωντανή ζωγραφιά που αναπλάθεται μέσα από τον ίδιο τον εαυτό της...

και μαζί τους συναντάμε την μικρή μας φύση... την ακατανίκητη δύναμη της ίδιας της ύπαρξης μέσα στο άπειρο....

ακολουθώ κι εγώ μαζί τους το παιγνίδισμα τους... το τραγούδι τους το μαγικό... κι αφήνομαι... λιώνω... γίνομαι ένα με το νερό... με την ίδια την ύπαρξη που τ'αγκαλιάζει... ομορφιά...

οι δρόμοι είναι για ταξίδια, όχι για προορισμούς.. μαζί τους το βιώνουμε πρακτικά... λαμβάνει άλλη μορφή και μια άλλη υπόσταση!!!

ταξίδι με τα ελεύθερα πνεύματα του νερού... με τους άγγελους της θάλασσας!!! ταξίδι στην απειροελάχιστη στιγμή του ονείρου... του είναι μας!!! αυτή τη στιγμή το τώρα διαρκεί πιο πολύ κι απόλη του την αιωνιότητα...!

το γαλάζιο της θάλασσας... η μαγεία των κυμάτων... και η ολότητα μου ενσαρκωμένη και μετουσιωμένη μέσα από τις 'παιδικές' κραυγές των δελφινιών πάντα με συνοδεία το πιάνο... ένας γνώριμος σκοπός... ένα συναπάντημα... μια γνωριμία μετά τη γνωριμία...

ένα βλέμμα που καρφώνεται στα βαθύτερα μονοπάτια της ψυχής... ψάχνοντας να βρεί τις απαντήσεις που ήδη γνωρίζει... βρίσκομαι εδώ... τώρα... στο κέντρο όλου του σύμπαντος... το ταξίδι συνεχίζεται...

κι εγώ κλαίω μ'αναφιλητά... δεν υπάρχει λόγος... δεν υπάρχει αιτία... συγκινησιακή φόρτιση γιατί αισθάνομαι μέσα μου τη μαγεία... έχουν αυτή τη δύναμη... να εισβάλλουν στο είναι μας και να το καθαρίζουν... οι δικοί μας οι άγγελοι της θάλασσας!!!

(έτσι για να ξορκίσουμε τη γκρίνια των ημερών...)

Φίλοι μου χρειάζομαι την βοήθειά σας!!!

Έχω πρόβλημα με τον υπολογιστή. Πήρα καινούριο(μου πέρασαν και τα Windows 7)και πριν προλάβω να το χαρώ μου έβγαλε προβλήματα.

Δεν με αφήνει να μπω στα σχόλια των περισσότερων bloggers (ή ακόμη κι αν μπω κι αφήσω σχόλιο δεν το δημοσιεύει) και στην αποτυχημένη μου αυτή προσπάθεια μπλοκάρει η δυνατότητά μου να μπω σε οποιοδήποτε μπλογκ για 3-4 λεπτά.

Αν κάποιος από σας έχει κάτι να προτείνει θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα.

Ευχαριστώ.

Άνδρας-Γυναίκα...

δυο υποστάσεις διαφορετικές-και εδώ είναι η ομορφιά-με κοινό παρανομαστή τον άνθρωπο

δυο ενέργειες που όταν ενωθούν και αρμονικά συντονιστούν εκπέμπουν ακατανίκητη δύναμη και γοητεία...

ας ισχυρίζεται ό,τι νομίζει ο εκάστοτε ειδήμονας...

μόνο ένας άνδρας και μια γυναίκα, που έχουν πετάξει τις μάσκες-κοινωνικά κατασκευάσματα τίμια και θαρραλέα και γιατί το έχει εμπνεύσει ο ένας στον άλλο

και έχουν συμφιλιωθεί-χωρίς παιχνίδια ελέγχου κι εξουσίας- κι αγαπηθεί ως εραστές και φίλοι

μπορούν να μιλήσουν για την πραγματική ταυτότητα του κάθε φύλου-και πάλι κατά προσσέγγιση και ερευνητικά.

όταν φύγει η επίστρωση, το μακιγιάρισμα, το βάρος και η ανασφάλεια που μας φορτώνει από παιδιά η υποκριτική κοινωνία τότε μπορούμε να αναζητήσουμε την αρσενική και θηλυκή μας ταυτότητα.

και για να γίνει αυτό χρειάζεται αμοιβαιότητα, γενναιότητα, ατέλειωτες συζητήσεις, πιθανές συγκρούσεις και τραυματισμοί...

και μαξιλάρι μαλακό να ακουμπήσει η ψυχή...

Αποσκευές ... που κρατώ πάντα μαζί μου

μια όχι ξένοιαστη παιδική ηλικία

αλλοπρόσαλλα "γονίδια" χαρακτήρα και ψυχοσύνθεσης

μια πραγματική φίλη που μοιραστήκαμε τις πρώτες ανιχνεύσεις

μια δίψα για το απόλυτο

τη συνάντηση μ΄ένα ξεχωριστό σοφό γέροντα, πνευματικό μου πατέρα

ένα μοναδικό σύντροφο ζωής -με τον οποίο ειρηνεύσαμε μετά από αιματηρές αναμετρήσεις των "εγώ", προκαταλήψεων και ανασφάλειών μας αποκομίζοντας ανεκτίμητα λάφυρα κοινού θησαυρού

βιώματα ψυχικού πόνου που αγγίζει τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης

την προσευχή της μάνας μου

αρκετά λάθη, φόβους και πάθη

ένα επάγγελμα που προσφέρει δυνατότητες έκφρασης της νεανικής φρεσκάδας που υπάρχει μέσα μας, δημιουργίας, ανταλλαγής σκέψεων και αισθημάτων...

και το ταξίδι συνεχίζεται με προορισμό τη χαμένη πατρίδα...

Όσο είμαι επιφυλακτική με καταστάσεις και ανθρώπους άλλο τόσο ενθουσιάζομαι όταν συναντώ ανθρώπους με ταξιδιάρικο μυαλό και ψυχή που ξέρει να αφουγκράζεται και να συμπονά.

Νιώθω όμορφα στην επτάμηνη παρουσία μου στην μπλογκόσφαιρα γνωρίζοντας εν δυνάμει φίλους και ανταλλάσσοντας σκέψεις, συναισθήματα και οραματισμούς, με κάποιους επικοινωνώντας πιο συχνά λες και αρέσει στις αύρες μας να συχγρωτίζονται...

Ένας απ΄αυτούς είναι και ο αγαπητός Ευρύνοος, http://otrelostouxwriou.blogspot.com(Τάσος Χατζησπυρίδης).

Από τη διαδικτυακή μας επικοινωνία έχω διακρίνει ότι διαθέτει εφευρετικό νου, δημιουργική φαντασία και ευγενική ψυχή, στοιχεία που θα προσδίδουν στη δουλειά του καλλιτεχνία και υπευθυνότητα.

Αναδημοσιεύω από τη σελίδα του τα επαγγελματικά του στοιχεία για όσους φίλους ενδιαφέρονται να συνεργαστούν μαζί του.

"Από το 1986 κατασκευάζουμε στέγες.

Στόχος μας είναι :

• η αισθητική του χώρου,

• η λειτουργικότητα της κατασκευής

•και η αποτελεσματικότητα της επένδυσης οποιουδήποτε ποσού των πελατών μας ,καλώντας μας για οποιαδήποτε κατασκευή σας.

Μελετάμε , Σχεδιάζουμε, Προτείνουμε και Εφαρμόζουμε την απόλυτη τεχνική πάνω στη Στέγη, Πέργκολα, Βεράντα, ή σε οποιαδήποτε επένδυση ή ξυλοκατασκευή επιθυμείτε.

Οι κατασκευές μας , είναι εγγυημένες και με ΑΜΕΣΟ ΣΕΡΒΙΣ, χωρίς καμία επιβάρυνσή σας εφ'όρου ζωής .Εξ'ού και το όνομά μας...ΣΤΕΓΕΣ ΑΙΩΝΙΕΣ! "

Ιδεολογική σύγχυση, αποπροσανατολισμός ή προσωπική ευθύνη;

Από τα μέσα ενημέρωσης προβάλλονται -σκόπιμα;- καλλιεργούνται η διπολικότητα, οι ιδεολογικές προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που υιοθετούνται από τους πολίτες και αναπαράγονται στις καθημερινές μας επαφές.

Το περασμένο Σάββατο οι νεαροί εύζωνοι ,αν και ειδοποιούνται ότι αναμένεται έκρηξη βόμβας κοντά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ,παραμένουν στη θέση τους.

Το ωστικό κύμα της έκρηξης σπάει τα τζάμια της Βουλής και η σιωπηλή επιλογή των τσολιάδων την βιτρίνα της κατεστημένης απαξίωσης...

Και αναριωτιέμαι: γιατί ο πατριωτισμός να συγχέεται με τον εθνικισμό; Η προοδευτικότητα με την αλητεία; Η ηθική με τη στενομυαλιά;

Κάποιος είχε πει ότι οι καλύτεροι της αριστεράς και του χριστιανισμού σιωπούν και προβάλλονται οι δογματικοί και οι γραφικοί...



Εκκωφαντική η σιωπή των πνευματικών ανθρώπων. Ο Μ.Θεοδωράκης από τους λίγους εναπομείναντες, δεν κωφεύει, δεν σιωπά.

Δεν συμπαθώ τις κατηγοριοποιήσεις: "αριστερός", "δεξιός", "αιρετικός"...
Αναγνωρίζω και εκτιμώ τον έμπρακτο ανθρωπισμό, την επανάσταση που ξεκινά από την αυτοκριτική και την εσωτερική ανατροπή και επεκτείνεται παράλληλα στους δίκαιους κοινωνικούς αγώνες.

Μπορεί να μας απογοητεύει η ευτέλεια της καθημερινότητας. Κάποιοι μιλούν για δυσοίωνο μέλλον. Το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη.

Ωστόσο δεν το οσμίζεσθε στον αέρα ;...το άρωμα ντε, των λεύτερων ψυχών που εγείρονται;...

Το σύστημα εμείς το γιγαντώνουμε μ΄αυτά που κάνουμε ή παραλείπουμε να κάνουμε στην καθημερινότητά μας.Το σύστημα το συμφέρει να νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Ας πάψουμε να είμαστε υποχείρια, ας επιλέγουμε εμείς τον τρόπο ζωής μας, τις αξίες, τους σκοπούς μας. Ένα σημαντικό πεδίο μάχης μπορούμε να το κατακτήσουμε εμείς-όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα-και ίσως είναι αυτό που θα κάνει την ανατροπή.
Δεν είμαστε μόνοι μας σ΄αυτή την προσπάθεια που εμείς επιλέγουμε γιατί μας αρέσει, μας εκφράζει-σπρώξε Πατέρα, μην αργείς...

"Ν'αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω." Ν. Καζαντζάκης
Και μην αναρωτηθούμε πώς δένει ο Καζαντζάκης με το Θεό.Και βέβαια δένει.Δεν έχει ανάγκη ο Θεός από υπεράσπιση, ας υπερασπίσουμε την εικόνα Του μέσα μας που τείνει να γίνει καρικατούρα.Φτάνουν οι ανόητες ευθιξίες, τα στερεότυπα, οι ταμπέλες ,οι επιλεκτικές ευαισθησίες και οι αφορισμοί.

Δεν μπορούμε να καληνυχτίζουμε στοργικά τα δικά μας παιδιά επαναπαυμένοι και αποστασιοποιημένοι ενώ κάποια άλλα διαμελίζονται, βορά στις βόμβες, τα συμφέροντα και την αδιαφορία μας.
Δεν μπορούμε να καλύπτουμε τις ενοχές μας για τον κόσμο που τους παραδίδουμε αγοράζοντάς τους μοδάτα ρούχα και παιχνίδια.
Δεν μπορεί η επαναστατικότητα να είναι μια ορμονική έκρηξη στα 18 που στη συνέχεια εκπνέει.
Δεν μπορεί η ακεραιότητα και η παλληκαριά να είναι απαίτηση από τους άλλους.

Θα μου πείτε όλα αυτά έχουν κόστος. Εδώ σας θέλω μάγκες.
"Αν περιμένεις οποιαδήποτε ανταμοιβή, αν εργάζεσαι για να ικανοποιείς όχι εσωτερικές επιταγές παρά για να πλερωθείς, είσαι μισθοφόρος, όχι λεύτερος πολεμιστής"Καζαντζάκης
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το κέρδος είναι μεγάλο.Και στην πορεία συναντάς μοναδικούς φίλους-αδελφούς και βιώνεις ξεχωριστές εμπειρίες.

Είμαι αισιόδοξη. Μέσα σ΄αυτό το διεφθαρμένο σύστημα, που προβάλλεται από τα μέσα, αναπνέουν και αγωνίζονται τον αγώνα τον καλό-με οποιοδήποτε καλοπροαίρετο κι ανθρωπιστικό τρόπο-χιλιάδες αδέλφια-ανάμεσά τους και πολλοί bloggers-σ΄όλο τον κόσμο.

Παρατηρώντας φυσικές ομορφιές, μεγαλοπρεπείς, επιβλητικές ή μικρά κομψοτεχνήματα όπως ας πούμε τα αγριολούλουδα, αναρωτιέμαι:

ποια Ποιότητα, ποιος Νους, ποιος Λόγος συνέλαβε και δημιούργησε κάτι τέτοιο;
-νιώθω τη συγγενική σχέση μαζί του γιατί το είναι μου πάλλεται σ΄αυτές τις δονήσεις-

Ποιος είναι αυτός που μου δίνει παραδείσιες γεύσεις και μου παίρνει την μπουκιά από το στόμα στο καλύτερο;

Αντιθέσεις, αντιφάσεις...Δίπλα στη μεγαλοπρέπεια η ευτέλεια, στην ομορφιά η φρίκη, στη ζωή η φθορά και ο θάνατος.

Έρχονται πάλι φέτος όμως οι άγριες ανεμώνες και μου υπαινίσσονται την ποιότητα του Δημιουργού-Πατέρα επιτρέποντάς μου για μια ακόμη φορά να ψηλαφίσω κομμάτια του και να ελπίσω...

Σ′ άγριο τόπο εφύτρωσες τ′ ονείρου μου ανεμώνα
και σπάσαν τα κλωνάρια σου οι μπόρες του χειμώνα.
Ρόδο μου μη μαραίνεσαι κι εγώ θα σε γιατρέψω
στο πανεμίδι της καρδιάς θα σε μεταφυτέψω.
(Δ.Αποστολάκης/Χαίνηδες)

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,
αλλά εκείνη αρνείται.
"Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε,
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της ν' ακουμπήσω,
μια μικρή ανεμώνη."(Τ.Λειβαδίτης)

-Πόσο χρονών νιώθεις ότι είσαι; με ρωτάει ο σύντροφός μου στο ταξίδι της ζωής.
-Δεν νιώθω να έχω ηλικία, του απαντώ. Μέσα μου υπάρχει το παιδί και ο μεσήλικας, ο έφηβος κι ο ηλικιωμένος.


Ο Chopra ισχυρίζεται ότι η πραγματική ηλικία του ανθρώπου είναι το πηλίκο της διαίρεσης του αθροίσματος της χρονολογικής + βιολογικής (μετρά το πόσο καλά λειτουργούν τα συστήματα της φυσιολογίας μας )+ ψυχολογικής (πόσο αισθανόμαστε) ηλικίας μας δια 3.

Είναι γνωστό ότι η εμπειρία του χρόνου είναι υποκειμενική.
Κατά τη διάρκεια της προσευχής, του διαλογισμού, όταν απολαμβάνουμε την ομορφιά της φύσης ο χρόνος σταματά. Κυλά γρήγορα όταν παίζουμε ένα διασκεδαστικό παιχνίδι ή είμαστε με μια ευχάριστη παρέα. Αντίθετα περνά βασανιστικά αργά όταν παρακολουθούμε ένα βαρετό θέαμα ή όταν υποφέρουμε.

Το ζητούμενο η αιωνιότητα; Εταιρείες κρυογονικής υπόσχονται συντήρηση σε υγρό άζωτο μέχρι η επιστήμη να ανακαλύψει το μυστικό της αφθαρσίας.Τι είδους όμως αιωνιότητα και με ποιας ποιότητας ανθρώπους;

Κάποιος σοφός γέροντας λέει:"Τι δουλειά έχεις στον ουρανό εσύ που δεν έμαθες να ζεις στη γη;" Ο αγαπημένος Ιησούς στη Βίβλο μας προτρέπει να γίνουμε σαν τα παιδιά…

Μη μου ξεσκίστε αυτές τις θείες σελίδες

που τις γράψανετο ασύλληπτο φως κι ο ασύλληπτος χρόνος
κι όπου σταθώ με περιβάλλουν.
Μη μου σκοτώσετε της γης το ποίημα!
......Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,
ανάβοντας το άστρο: «Αγάπη».(Ν. Βρεττάκος)

Ας μάθουμε να ζούμε στη γη για να κερδίσουμε και την αιωνιότητα…Ας σεβαστούμε της γης το ποίημα όσο είναι καιρός. Και πιστεύω ότι σ’ όλο τον κόσμου υπάρχουν άνθρωποι που ενεργοποιούνται σ΄αυτό τον προσανατολισμό…