πάντα λυτρωτική η επίδραση της θάλασσας, βάπτισμα
κάθαρσης…
αποκαμωμένος ο άνθρωπος ρίχνεται στην αγκαλιά της και
λευθερώνεται,
στέκεται και την αγναντεύει αναζητώντας διεξόδους από τον εαυτό
του και τον πολιτισμό που δημιούργησε…
«Να στέκεσαι στο χείλος της αβύσσου της απογνώσεως και όταν
δεις ότι αρχίζεις να αποκάμνεις, τραβήξου λίγο πίσω και πιες ένα φλιτζάνι
τσάι.» γέροντας Σωφρόνιος
ρέει το νερό σε διάφορες μεριές του νησιού και έλκει ψυχές
που διακατέχονται από τη δίψα του Απόλυτου…
και έκθεση ζωγραφικής διοργανώσαμε στο ελαιοτριβείο της
περιοχής μας με σύνθημα: η τέχνη δεν βοηθά τον άνθρωπο μόνο ν' ανέχεται την πραγματικότητα
αλλά τον προτρέπει ν' αγωνιστεί και να την αλλάξει…
ήρθαν στο νησί τα ανηψάκια μου για λίγες μέρες, παίξαμε,
μιλήσαμε σοβαρά, αφήσαμε την φαντασία μας να ταξιδέψει, κάναμε ¨χαζομάρες¨και
γελάσαμε…
η επαφή μου μαζί τους πάντα μου προξενεί δέος …η ευθύνη της ανατροφής ενός τόσου εύπλαστου,
φρέσκου πλάσματος και η ένταξή του στην κοινωνία μας…
και νιώθουν ότι τα όνειρά τους δεν προδόθηκαν και μπορούν και
κοιτούν στα μάτια τα δικά τους παιδιά, τα ανήψια τους, το παιδί που του κοιτάει
από το παράθυρο του διπλανού αυτοκινήτου…
πάντα το όμορφο περιμένει να ανθίσει...
καλό
φθινόπωρο ...
- η προτελευταία εικόνα είναι από το διαδίκτυο
- τα λόγια της Βαμβουνάκη πρωτοδιάβασα στη φίλη μπλόγκερ Ειρήνη (με τα φτερά της ψυχής ξανά...)